Recensie André Rieu

12000 man naar het Sportpaleis halen en het op die manier doen uitverkopen voor een klassiek optreden. Velen dromen ervan, weinigen is het gegeven om dit kunstje op eigen kracht te volbrengen. André Rieu kan het, zo bewees hij tijdens zijn eerste optreden in het Sportpaleis in Merksem. De Nederlander die dertig jaar geleden nog begon met een bezetting van 5 man die met twee auto’s van optreden naar optreden reed, heeft tegenwoordig alleen al op het podium meer dan 50 muzikanten staan. Rieu draait ondertussen mee in zijn eigen zeer goed geoliede machine.

Rieu’s grootste verdienste is ongetwijfeld dat hij (populaire) klassieke muziek toegankelijker heeft gemaakt voor het brede publiek. Ook onze eigen Helmut Lotti mag die pluim trouwens op zijn hoed steken. Rieu brengt klassieke muziek, opera, musical, operette tot hedendaags werk tijdens zijn optredens . Die mix zorgt ervoor dat de drempelvrees die veel mensen nochtans hebben voor sommige van de aangehaalde genres, sterk daalt. De Maastrichtenaar combineert daarbij uitbundige walsen en andere nummers met rustige en intimistische die in hun eenvoud weten te raken. De melodie van “Ben” bijvoorbeeld, die hij op viool speelde en opdroeg aan de in 2009 overleden King of Pop Michael Jackson, bezorgde ons kippenvel.

De Braziliaanse sopraan Carmen Monarcha bracht een klassieke interpretatie van Michael Jacksons Earth Song dat oproept om beter om te gaan met de natuur. Loepzuiver en met veel gevoel bracht ze het nummer. Alsof haar prestatie ervan afhing wat de uitkomst op de Klimaattop in Kopenhagen zou kunnen worden. Het nummer leende zich perfect voor deze interpretatie. Het kinderkoor dat volledig in wit gekleed was, als teken van onschuld, klonk aandoenlijk. Monarcha haalde met gemak haar hoge eindnoot. Knap. De Chileense Laura Engel bracht een zeer doorleefde versie van Besame Mucho. Het nummer gaat over liefdespijn. Engel leek te zingen alsof de pijn nog maar zeer recent was. Met veel passie en mimiek bracht ze het lied. Even dachten we dat ze zelf een traan liet, maar het bleek het effect van witte spots op goudkleurige eyeliner te zijn. Als laatste mocht de Australische sopraan Mirusia Louwerse de harten veroveren met haar interpretatie van Memory uit de musical Cats. Loepzuiver en met een zekere tristesse in haar stem, zong ze moeiteloos de hoogste noten uit deze moeilijke song.

De 3 tenoren, Gary Bennett uit Australië, Bela Mavrak uit Hongarije en Thomas Greuel uit Duitsland, moesten niet onderdoen voor de prestaties van de dames. Zij brachten onder andere een felgesmaakt “Torna a Surriento”. Rieu gaf ons mee dat hij onlangs naar de dokter was geweest. Zijn hart zou in driekwartsmaat slaan. De arts had ‘m voorgeschreven om drie keer per dag naar een Weense Wals te luisteren. Later gaf hij ook de remedie om jong te blijven mee toen we het orkest “My fair lady” hoorden spelen. Zit die zaal dan vol gepensioneerden, zou je kunnen denken? Het antwoord is neen. Rieu haalt uiteraard ook uit deze leeftijdscategorie heel wat bezoekers. Zij zijn dol op de grote shows op de Duitse tv-zenders. Toch waren er ook kinderen, jongvolwassenen en dertigplussers in de zaal. Rieu bereikt dus verschillende leeftijden.

Aanvankelijk bleef het publiek heel rustig en beperkte het zich tot mee in de handen klappen en enthousiast applaudisseren. Slechts twee koppels zagen we walsen op de tonen van “An der schönen blauen Donau” van Strauss. Een gepensioneerde dame deed het solo. Ontroerend om zo iemand alleen cirkeltjes te zien draaien. Rieu legde af en toe het nummer stil, zodat de 5 mochten wachten tot de wals verder ging. De Maastrichtenaar had trouwens een ganse avond veel gevoel voor humor. Het Sportpaleis kondigde hij aan als  “deze romantische zaal” terwijl hij zijn rechterwenkbrauw naar boven haalde om de ironie extra in de verf te zetten.

Pas vanaf de Radetzky Mars kwam het publiek stilaan los, met een staande ovatie na “Geen house maar Strauss”. Pas dan hoorden we voetgestamp op de tribunes. Hoewel het buiten aan het sneeuwen was, werd de temperatuur opgedreven in de concerttempel met nummers als Eviva España en Mexico. Het publiek bleef om bissen vragen. Rieu sloot subtiel af met Lullaby van Brahms. “Bedtijd” zo zei ie onrechtstreeks.

Het zijn niet altijd de meest vanzelfsprekende nummers die Rieu en zijn orkest aansnijden tijdens hun optredens. Maar net de mix tussen bekend en minder bekend maakt elk optreden net boeiend. Dat hij daarmee op een avond 12 000 man bereikt in een uitverkocht Sportpaleis, is op zijn minst een fenomeen op zich. Volgend jaar staat hij er opnieuw, op 18 november 2010 en als het van hem afhangt staat hij de volgende tien jaar in de zaal met het groene dak. Het is hem gegund.

< Bert Hertogs >

De setlist:

Deel 1:

1. Seventy six trombones - M. Willson
2. Ouverture Carmen – G. Bizet
3. Intermezzo Sinfonico – M.Mascagni
4. La Danza – G. Rossini
5. Torna a Surriento – E. de Curtis, G.B. de Curtis
6. Gold und Silber F. Lehár
7. Ben –W. Scharf
8. Earth Song – M. Jackson
9. España Cañi – P. Marquina
10. Besame mucho – C. Velázquez
11. My fair lady – F. Loewe

Deel 2 :

1. Clogdance – A. Lortzing
2. Trompetenecho – S. Avsenik/Anton aus Tirol – F. Schicho
3. E lucevan le stele (uit Tosca) – G. Puccini
4. Da geh’ ich zu Maxim – F.Lehár
5. Wolgalied – F.Lehár
6. Memory – A.L. Webber
7. An der schönen blauen Donau – J. Strauss
8. Ode an die Freude – L. van Beethoven

Bis:

1. Radetzky Mars – J. Strauss
2. Geen House maar Strauss
3. Libiamo ne ‘Lieti Calici uit La Traviata – G. Verdi
4. Carmen, Toreador, Slavenkoor uit Nabucco, Eviva España
5. Mexico uit Le chanteur de Mexico, Franse operette uit 1952 - Francis Lopez
6. Lullaby - Brahms