Recensie You were never really here

‘Welke film zegt u?’ Toegegeven, mijn dictie is altijd al een werkpunt geweest in eender welke taal. En spreken alsof je een hete patat in je mond hebt, is nooit echt mijn ding geweest. Maar de vaststelling dat de ticketverkoopster van Kinepolis Antwerpen het in Keulen hoorde donderen wanneer ik haar een ticketje vroeg voor ‘You were never really here’ en haar uiteindelijk moest helpen met de ultieme tip: ‘zaal 24’ zodat ze de film op haar schermpje zou terugvinden, zegt wellicht genoeg dat de vraag naar tickets voor dit actiedrama van Lynne Ramsay gering is. Hoofdrolspeler Joaquin Phoenix kreeg in Cannes nochtans de prijs voor Beste Mannelijke Hoofdrol voor deze prent en ook het script van Ramsay viel in de prijzen.

Joe (Joaquin Phoenix) is huurmoordenaar en kuist de boel wat op in een hotelkamer waar ie zopas iemand vermoord heeft. Hij probeert zich een weg te banen naar buiten. Eerst moet ie zijn wapens (waaronder een hamer) nog weten te droppen in een zak van het kuispersoneel en de nooduitgang weten te vinden. Zijn opdrachtgever belt ie steeds via een openbaar telefoon om te zeggen wanneer de klus geklaard is. Een nieuwe opdracht brengt hem echter in de problemen. Joe moet namelijk het tienermeisje Nina gaan bevrijden uit een kinderprostitutienetwerk. Haar vader is staatssenator Votto (Alex Manette). Met hem spreekt Joe af dat ie haar in hotel Kareem in kamer 701 zal terugbezorgen. De reddingsactie verloopt goed. Hij slaagt erin de code van het huis waar op de tweede verdieping het kindermisbruik plaatsvindt, te bemachtigen en schakelt iedereen een na een uit. Nina blijkt zwaar gedrogeerd en biedt haar diensten aan hem aan wanneer ze samen in de auto wachten in de parking voor ze naar de hotelkamer gaan. Dat levert een korte sensueel spannende scène op waarbij Joe haar avances uiteindelijk afslaat. In de hotelkamer aangekomen bengelen haarscherp in beeld gebrachte waterdruppels aan haar haar en op haar borst. Hier zien we dan weer een zekere spanning en zorgzaamheid tussen redder en slachtoffer.

Maar de senator duikt niet op. Integendeel, uit televisienieuwsreportages blijkt dat ie zelfmoord gepleegd zou hebben na onthullingen over zijn niet al te frisse privéleven. Nina wordt opnieuw ontvoerd in de hotelkamer maar Joe weet zijn belagers wel te overmeesteren. Ook bij zijn opdrachtgever is men kennelijk al langsgeweest en ook zijn dementerende moeder is slachtoffer van de wraakactie op hem geworden. Eén dader weet ie meteen dood te schieten, bij de ander blijft ie terwijl hij zijn doodstrijd voert om zo ook meer info te weten te komen. Joe vraagt hem of haar moeder, die hield van horrorprenten als ‘Psycho’, angst had toen ze haar vermoordden. ‘Ze sliep’ kreeg ie als antwoord terwijl ze wel haar bril nog ophad ...

Enkele knappe scènes volgen dan waarbij de moordenaar van Joes moeder en Joe samen a capella en in kopstem een stukje van Charlene D‘Angelo’s ‘I‘ve Been To Paradise’ zingen. Er zit dus subtiele humor in de film. Vervolgens dumpt Joe zijn moeder in een meer, in een plastic zak die ie zwaarder maakt met stenen. Joe blijkt aan de pillen te zitten en flitsen van een traumatische jeugd waarbij hij ook verstikkingsspelletjes speelde met een plastic zak (om zo te leren langer zijn adem in te kunnen houden) passeren om de haverklap doorheen ‘You were never really here’.

Vervolgens gaat ie met de info die hij bekwam op zoek naar gouverneur Williams (Alessandro Nivola) waar Nina zich zou bevinden. Zij is een van zijn favorietjes naar verluidt. Lynne Ramsay combineert een actiedrama dus met een state of mindfilm waarbij lang niet alles prijsgegeven wordt. Maar er zit ook een regiefout in. Zo is het bijvoorbeeld vreemd dat de hamer waarmee Joe mensen de kop inslaat proper blijft in het huis van Williams. Zelfs wanneer er al twee slachtoffers gevallen zijn ...

‘You were never really here’ dat baadt in een sfeer van corruptie, wraak, een spiraal van geweld toont en het thema kindermisbruik aansnijdt, verlaat overigens het klassieke pad van het (jonge) hulpeloze meisje dat gered moet worden. Ramsay toont Nina, overigens zeer sterk en met voldoende mysterie neergezet door Ekaterina Samsonov, als een tiener die met de hulp van Joe zich weet te bevrijden. Ze is echter geen passief slachtoffer, ze zal haar vrijheid ook aan zichzelf te danken hebben.

Zeker, het script en de acteerprestaties in ‘You were never really here’ zijn zeer goed. Alleen die regie, de montage, kon naar ons gevoel scherper en sneller. Nu zien we soms een aaneenrijging van alledaagse beelden en handelingen die te lang gerokken aanvoelen wat het resultaat is van de beperkte productietijd wellicht. De film werd immers op negen maanden tijd afgewerkt.

< Bert Hertogs >