Recensie Mark Lanegan Band

In vele opzichten werd het een historisch optreden dat Mark Lanegan Band gaf in Trix. Niet in het minst omdat het zijn laatste live concert als 52-jarige was. Dat was ook een fan niet ontgaan die halfweg het optreden hem alvast een vroege ‘Happy Birthday’ toewenste. De Amerikaan verroerde geen vin. We zien in hem dan ook niet meteen het type dat met een partyhoedje op zijn kop en een toeter in de mond backstage op tafel gaat dansen wanneer het zijn verjaardag is. Nog wat later riep een man ‘Markske!’ uit wat vreemd overkwam vermits de zanger en zijn band een puik optreden afleverden in de ‘bestaat die zaal hier al lang?’ – aldus mijn tijdelijke buurvrouw waaruit nog maar eens blijkt dat Trix qua naambekendheid nog lang geen AB is. In niets had Lanegans podiumpresence immers iets te maken met de wat slungelige chocomelk drinkende figuur uit een voetbalserie die eindeloos herhaald wordt.

Op 29 juni stelde Mark Lanegan Band zijn recentste plaat ‘Gargoyle’ voor in de schuur van Rock Werchter. Trix kreeg de Amerikaanse artiest die er een grungeverleden op heeft zitten en beschikt over een karakteristieke ruwe baritonstem twee keer over de vloer. Dat leverde overigens twee verschillende optredens en setlists op. Qua sfeerzetting kiest ie voor het rauwe, donkere, wat zwartgallige waarbij de tekst van ‘Nocturne’ wellicht het best zijn hersenspinsels beschrijft: ‘Do you miss me, miss me, darling? Do you know I‘m missing you. Can‘t you see the world is ending.’ Mark Lanegan wist overigens ook maar al te goed welke vrijdag het van het jaar was en kleedde zich er dan ook gepast naar. In zwart, of wat had u gedacht.

Van 1984 tot 2000 maakte Lanegan deel uit van de grungescene met Screaming Trees. Samen met onder andere Nirvana, Pearl Jam en Soundgarden bepaalden ze de sound van een generatie. Nadien zette hij mee zijn stempel op het geluid van Queens of the Stone Age. Na dat avontuur volgden samenwerkingen met Isobel Campbell (ex-Belle and Sebastian), Greg Dulli (Afghan Whigs) met The Gutter Twins, en kan ie voorleggen dat ie de muzikale lakens deelde met Warpaint, Massive Attack en Moby.

Openen doet ie het optreden met snelle, snedige live versies. Op een half uur tijd jaagt ie er maar liefst negen (!) songs door. Bindteksten houdt ie beperkt tot een aantal dankuwels, en als ie wat meer tijd neemt tussen twee songs is dat omdat hij mankend even moet gaan drinken in de buurt van zijn drummer.

Met zijn zonnebril op treedt ie in het halfduister op alsof hij het zonlicht niet aankan bij ‘The Gravedigger’s song’, een eerste uit vele hoogtepunten van het concert. Daarin declareert ie half gezongen/gesproken zijn liefde voor de nacht. In ‘Goodbye to beauty’ mag toetsenist Aldo Struyf met drie tonen repetitief de sound van het nummer mee bepalen en wanneer vervolgens ‘Hit The City’ aangesneden wordt, wordt dat nummer al meteen op gejoel onthaald.

Het grootste minpunt van het optreden is Marks zang bij momenten. ‘s Mans schuurpapieren stem komt er soms onvoldoende door zoals bij ‘Sister’ en eerste toegift ‘Blues For D’ bijvoorbeeld. Aan de andere kant geeft die rauwe stem wel extra karakter aan zijn nummers. ‘I love you until I die. I love you until tonight.’ zingt ie wanneer ie ‘Deepest Shade’ van The Twilight Singers covert. Shelley Brien komt nadien even op om hem een kus op de mond te geven wat op gejuich onthaald wordt. Op het einde van de reguliere set zingt ze met hem een indrukwekkend ‘Bombed’ – deels gefluisterd -, ‘Harvest Home’, ‘Floor of the Ocean’, ‘Come to Me’ en ‘Death Trip To Tulsa’.

‘Beehive’ gaat over verslavingen. Naar verluidt is Lanegan nu clean. Andere hoogtepunten uit het optreden zijn ongetwijfeld ‘Bleeding Muddy Water’ en ‘Ode to Sad Disco’ dat opent op synths waarna de drums en de rest invalt en een repetitieve melodie te horen is in het refrein. ‘One Hundred Days’ is dan weer een song die volgens het boekje wordt opgebouwd. Eerst legt de elektrische gitaar een klankbedje waarover Mark Lanegan zingt, waarna vervolgens de rest van de band aanvult. De song kent tevens ook een grandioze gitaarsolo door Jeff Fielder op elektrische gitaar. Met Joy Divisions ‘Love Will Tear Us Apart’ onderstreept Mark Lanegan een oerdegelijk anderhalf uur durend optreden neer te kunnen zetten dat met 22 songs als een trein voorbijvloog.

Voor ze bij Live Nation Belgium gaan juichen omwille van dit zeer positieve verslag, toch nog dit. Het is redelijk hypocriet als promotor om enerzijds een actie van Kom Op Tegen Kanker te gaan steunen met als doel sigaretten te bannen in concertzalen (een actie die gericht is op de toeschouwers) terwijl je als voorprogramma van Mark Lanegan Band een rokende Joe Cardamone op het podium zet …

< Bert Hertogs >

De setlist:

1. Mockingbirds
2. The Gravedigger‘s Song
3. Emperor
4. Nocturne
5. Goodbye To Beauty
6. Hit The City
7. Sister
8. Deepest Shade (cover The Twilight Singers)
9. Beehive
10. Bleeding Muddy Water
11. Harborview Hospital
12. Ode to Sad Disco
13. Riot in My House
14. One Hundred Days
15. Bombed
16. Harvest Home
17. Floor of the Ocean
18. Come to Me
19. Death Trip To Tuls

Bis:

1. Blues For D
2. Atmosphere
3. Love Will Tear Us Apart (cover Joy Division)