Recensie Murder on the Orient Express

Een film die een sterrencast wist te strikken, levert daarom nog geen topfilm op. Dat bewijst de Noord-Ierse regisseur Kenneth Branagh met ‘Murder on the Orient Express’ naar een boek van Agatha Christie uit 1934. De vierde verfilming is het al van dit boek met deze keer niemand minder dan Penélope Cruz als Pilar Estravados ‘Het is niet aan ons om te beslissen of we onze bestemming bereiken of we vallen zoals Lucifer’, Willem Dafoe, Judi Dench, Michelle Pfeiffer en Johnny Depp die een rol vertolken. Kenneth Branagh zelf speelt de rol van Hercule Poirot, de detective die met vakantie is en toch steeds de ene zaak naar de andere moet oplossen. Een slordige 55 miljoen dollar heeft de prent gekost en hij zou nu al meer dan 275 miljoen dollar opgebracht hebben. Terwijl heel wat mensen zich blindstaren op het aantal gerenommeerde namen in deze prent, moet eerst en vooral gesignaleerd worden dat Christies personages in deze film nauwelijks body krijgen. Op Poirot na, heeft iedereen zo weinig tekst dat het wel lijkt dat iedereen een bijrol speelt naast Branagh. Uit de hoeveelheid van de personages en alle mogelijke pistes wie de dader zou kunnen zijn van de moord op Samuel Ratchett (Johnny Depp) geraak je op den duur nauwelijks uit omdat ze ook erg fragmentarisch voorgesteld worden én omdat er maar liefst 9 verdachten zijn. Ze kunnen het allemaal immers gedaan hebben.

Een atypische moord vindt Poirot het al snel vooral omwille van de vele messteken die het slachtoffer kreeg. Hoewel Ratchett een pistool onder zijn matras had en wist dat zijn leven in gevaar was – hij lichtte mensen op door fake goederen te verkopen – slaagde hij er toch niet in zich te verdedigen. Poirot vond dan ook geen sporen van tegenstrubbeling. Uiteindelijk blijkt dat er een zakdoek met de letter ‘H’ op geborduurd en een verdovend middel in de coupé gevonden te zijn. De detective die houdt van perfectie – en op die manier ook graag twee gelijke eieren bij het ontbijt heeft – stelt dat je goed en kwaad hebt, er bestaat niets tussenin. Hij gaat net als tijdens de eerste zaak die ie moest oplossen in deze film, een gevoelige kwestie waarbij een relikwie gestolen werd en zowel een imam, priester als rabijn aan de Klaagmuur van Jeruzalem verdacht worden waardoor de gemoederen er sterk verhit geraken tussen de verschillende geloofsgemeenschappen, nauwkeurig te werk en zoekt wie er baat kan hebben bij de misdaad. Zijn reis met de Oriënt Express was niet gepland en eigenlijk zat de trein ook vol. Pas omdat er een reiziger niet tijdig op kwam dagen, wordt coupé drie aangeboden door meneer Bouc. Een ongeluksgetal volgens de detective. Zijn voorgevoel zal uitkomen wanneer de trein ontspoort na een sneeuwlawine. De detective stelt vast dat zo’n lange treinreis mensen op elkaar pakt die slechts 1 zaak gemeen hebben: van punt A naar punt B reizen. Verveling komt dan al snel om de hoek kijken. Die nacht dat de trein ontspoort, vindt tevens de moord plaats. Ging het om een van de reizigers, was het een dader van buitenaf die alleen handelde, wist binnen te sluipen en verdwenen is? Of is het toch een van de reizigers? Poirot staat voor een raadsel.

Eén van de verdachten is al meteen Hector MacQueen (Josh Gad) die bewijsmateriaal wil verbranden tegen hem. Poirot ontdekt namelijk dat ie de boekhouding van Ratchett deed waarbij behoorlijke sommen geld bleven kleven bij MacQueen. Maar waarom zou ie zijn baas vermoorden als hij het is die hem een job geeft? Een papiertje met een tekst op dat Poirot in de coupé van het slachtoffer vindt, brengt hem echter bij de ware identiteit van Ratchett. In het echt heette ie Cassetti, ontvoerde hij enkele jaren geleden Daisy Armstrong, vroeg en kreeg losgeld, maar zij werd vermoord teruggevonden. Een onschuldige dienstmeid werd als dader aangeduid. Deze zaak werd dus nooit opgehelderd. Wat blijkt? Heel de trein – die opvallend vol zit voor de winterperiode, stelt de detective vast – zit vol met personages die een link hebben met de Armstrongs. Er is dus mogelijk wraak in het spel.

Opvallend is het einde waarbij een valse verklaring afgelegd wordt aan de lokale politie. Er zal gesteld worden dat een niet-reiziger de trein binnengeraakt is en is weten te ontkomen. Daarmee wordt het geweten bij de dader(s) van deze moord gelegd die zelf maar moeten in het reine zien te komen met zichzelf en de vraag of de moord omwille van een moord te rechtvaardigen valt. Dat op zich is voer voor een pittige discussie. Hoewel de film knappe beelden oplevert met een stoomtrein die door fabuleuze landschappen rijdt en het vintage interieur dat doet wegdromen inclusief kapsels en kledij van de personages die perfect passen bij de toenmalige tijdsgeest, houdt ‘Murder on the Orient Express’ er een traag vertelritme op na en voelt die wat te vrijblijvend aan. Echt spannend wordt het nooit vermits je als toeschouwer geen binding maakt met de vele personages die zoals gezegd onvoldoende uitgewerkt zijn, laat staan dat ze voldoende karakter hebben meegekregen.

< Bert Hertogs >