Recensie Wouter Deprez | Levend en Vers

Met zijn jongste voorstelling ‘Levend en Vers’ zoomt komiek Wouter Deprez in op het familiegeluk. Centraal staat zijn vrouw Marjan die op 6 september 2017 zich kon kronen tot ‘overlever van borstkanker’ iets wat hij ontdekte toen ze na anderhalf jaar terug zaken naar zijn hoofd slingerde wanneer ze kwaad was. Zeer herkenbare taferelen brengt hij overigens in de Arenberg zoals wanneer je vrouw je naar de winkel stuurt om vlees te gaan halen dat er mooi moet uitzien. Hoe zie je dat? Of over de jongste die maar blijft zeuren in de auto of het raampje naar beneden mag en het aantal kilometer dat je nog moet rijden op de gps mee luidop afleest om maar iets te zeggen. Over stront eten op restaurant waarbij je aars zich afvraagt of dat niet afgeleverd werd op de verkeerde verdieping, aan de telefoon hangen met je moeder terwijl je je strijkplank strijkt, dat je je altijd ‘minder’ voelde wanneer je op een tabouretje moest eten terwijl je broers op een echte stoel mochten zitten, je Albanese kuisvrouw beter in soep maken blijkt dan dan in kuisen, over de ‘onrechtvaardigheid’ van twee minuten extra rekenoefeningen moeten doen en daarover uren zitten doorbomen als kind voor én nadat je ze gemaakt hebt. En over een vakantie in godbetert Pamplona laten organiseren door je vrouw met alle gevolgen van dien… Maar vooral: zonder ergens klef te worden, gaat deze voorstelling over elkaar graag zien en dat ook aan elkaar durven zeggen.

‘Wie van jullie is er gesteriliseerd?’. Met die vraag trapt Wouter Deprez ‘Levend en Vers’ af. Dat leidt tot een gesprek met iemand in de zaal waarbij de komiek vragen stelt als: ‘Moest het van de vrouw?’ en hij ‘Twee kinderen waren genoeg’ als antwoord krijgt. ‘Deed het pijn?’ vraagt hij vervolgens waarop diens ‘Dat ga ik in het midden houden’ goed is voor een grappige repliek van de cabaretier. Deprez geeft mee dat ie vroeger een composthoop had waarin ie met zijn riek ging ploeteren op momenten dat het moeilijk ging. ‘Roepen, spijt, bleiten.’ in die volgorde ging het er soms heftig en emotioneel aan toe thuis. ‘Slaan’ was geen optie voor hem en de andere kinderen van zijn vader en moeder vermits ze hun gestalte niet meehebben: ‘We kozen altijd voor de korte weg. In plaats van ‘Roepen, slaan, spijt, bleiten’ is het ‘Roepen, spijt, bleiten’ bij ons.’ meldt hij.

Dat zijn kinderen erg goed zijn om ‘later’ de dieren eten te geven, daarop heeft ie ondertussen iets gevonden. Hij geeft zijn kinderen ondertussen even veel eten als zij de dieren geven. ‘Het heeft geduurd tot de jongste vier kilo was vermagerd en de oudste zeven toen ze het begrepen hadden.’ aldus de komiek. Verder over het thema eten stelt hij vast dat wanneer zijn vrouw eten gaan halen is, dat niet meteen mag geconsumeerd worden wanneer hij daar zin in heeft blijkbaar. Alles heeft zijn ‘juiste moment’ om opgegeten te worden, waarin Deprez soms wel eens faalt. Net als in het vegetarisch worden waar hij nog lang niet klaar voor is. Hij verstopt vlees in huis.

‘Laten we een collectieve reden zoeken als de volgende generatie straks verontwaardigd is dat wij dieren slachtten om op te eten en zij enkel kweekvlees eten: ‘We waren jong en wisten niet beter. We deden het voor Vlaanderen. Anders gingen ze het hier misschien overnemen ...’ waren er maar enkele waarbij de komiek knipoogde naar het Vlaams-nationalisme in Antwerpen. Over overleven gesproken, dat deed Wouter Deprez ook na een ethisch congres. Door de file was hij er erg laat aangekomen waardoor hij zich samen met een Nederlandse spreker achteraf stortte op de bloemkool. Maar eentje schoot in het verkeerde keelgat waardoor hij bijna stikte en zichzelf een buikstoot via de handen van de spreker moest geven om zich zo ‘een overlever van bloemkool’ voortaan te kunnen noemen.

Drie nummers brengt hij op akoestische gitaar zoals ‘Ik ben middelbaar’ waarin hij de draak steekt met de kwaaltjes van het ouder worden en ‘Waarom heb ik geen condoom gedragen?’ waarin hij stelt dat hij van kinderen houdt, maar niet van die van hem. De wetgever heeft overigens wat hem betreft gefaald omdat gescheiden vaders het voordeel hebben dat ze een week de kinderen bij hen hebben, en een week tot zes uur ‘s morgens op café kunnen zitten om daar een plusmama te scoren die op dezelfde tijdstippen de kinderen niet bij haar heeft. ‘Zo’n papa’s zijn ook veel meer betrokken bij hun kinderen wanneer zij hen bij hen hebben. Mijn kinderen verdienen dat ook. Maar je kan het niet maken om te scheiden wanneer je vrouw net ‘borstkanker’ als diagnose heeft gekregen tenzij je wil gaan flirten op oncologie. Eigenlijk zou je de diagnose twee maanden op voorhand moeten kunnen krijgen.’ aldus Deprez die daarmee applaus krijgt voor een grap die van zijn vrouw is.

Hoewel de komiek een aantal thema’s aansnijdt die zeer herkenbaar zijn voor veel toeschouwers en hij er zelf prat op gaat dat alles dramaturgisch in orde is in zijn voorstelling, spreekt ie zichzelf tegen wanneer hij stelt dat hij niet luistert wanneer zijn moeder hem belt. Hoe kan je haar dan eerder in de voorstelling quoten over hoe bezorgd ze is dat de ticketverkoop van de huidige show al gestart is en haar zoon slechts een half uurtje bij elkaar geschreven heeft en de rest nog op niets trekt? Dat, naast het feit dat ie met een lichte vibrato de ganse tijd spreekt, wat dan weer wél werkt wanneer hij de overdrijving er dik op legt, maakt dat je om de zo veel tijd een ‘Yeah right. Dat zal wel’-gevoel hebt wanneer je hem hoort spreken. We kunnen er niet omheen, maar ‘Levend en Vers’ dat meer dan twee uur duurt, is gewoon een erg lange voorstelling geworden die ook heel wat inkakmomenten kent en waarbij Wouter Deprez de zaal opnieuw volledig aan het lachen krijgt wanneer ie zelf crescendo gaat in zijn overdreven beschrijving van de horror van elke dag die hij zogezegd lijkt mee te maken als partner, zoon en vader.

Ijzingwekkend stil wordt de zaal dan weer bij het einde wanneer Deprez zich erg kwetsbaar opstelt op het toneel. Het grote contrast met die eerste twee uur qua vertelstijl werkt in die laatste minuten dan ook. Maar dat wil niet zeggen dat er links en rechts niet wat geschaafd of geschrapt mag worden om de spanningsboog wat te verstrakken van ‘Levend en Vers’. Zeker niet wanneer wij elke vijftigste minuut op onze klok kijken, niet zelden op momenten dat de Arenberg ook moeite had om bij de les te blijven...

< Bert Hertogs >