Waarom de AB een basisfout maakte met Nils Frahm

De juiste artiest op de juiste plaats op het juiste moment een podium bieden. Dat is zowat de basisregel voor elke organisator. De Ancienne Belgique koos om de erg populaire Duitse hedendaagse componist Nils Frahm op zijn podium te plaatsen in de grote zaal. Frahm wiens muziek onder andere veelvuldig gebruikt wordt in theatervoorstellingen omwille van het repetitieve, minimal en/of ambient/etherische karakter, stond echter voor een staand publiek op te treden. Al erg vroeg waren alle zitjes op het balkon dan ook bezet waardoor zeer veel toeschouwers op de trappen plaatsnamen die vervolgens door de security aangemaand werden om hun plaats te verlaten. Ook tijdens het optreden moesten zij overigens meermaals ingrijpen.

Kan je het concertgangers kwalijk nemen dat ze willen gaan zitten bij dit soort van verstilde optredens waar aan een erg laag geluidsvolume bij momenten gespeeld wordt om een maximale dynamiek te genereren wanneer de pulserende beats doorkomen al dan niet begeleid door stroboscopisch licht? Dat ze willen gaan zitten wanneer ze vaststellen dat de eerste drie nummers samen vijftig minuten duren? Verder was er nog de piepende deur die een aantal keren op uiterst ongelegen momenten open en toe ging en waren er de vele plastic bekertjes die tegen de grond gekegeld werden waardoor die het concert en de gecreëerde sfeer danig verstoorden. Nog erger werd het toen een aantal fans daarop aan het giechelen sloegen.

De artiest die deze week van de vierde plaats naar de elfde tuimelt in de Vlaamse Ultratop albumcharts met zijn jongste plaat ‘All melody’ begrijpt zelf niet goed wat hem overkomt in ons land. Twee keer stond Frahm na elkaar in een volle AB. Plagen deed ie de toeschouwers die de eerste show gezien hadden vermits de tweede de eerste was die in verkoop was gegaan en daar de echte fans dus bij waren, wist hij. Maar niet alleen dat. Hij zei ook dat een eerste show altijd anders is wanneer je pas bent gearriveerd terwijl hij op de dag van zijn tweede optreden gewoon kon uitslapen en een beetje aan sightseeing doen.

Naar eigen zeggen stoorde hij zich niet aan het geluid van de vallende plastic bekers. ‘Uiteindelijk is dat toch in het voordeel van iedereen, niet?’ stelde ie waarop hij wel een pleidooi gaf voor venues die drank in glas serveren. ‘Het geluid van brekend glas is echt poëtisch’ zo stelde hij terwijl hij het veiligheidsaspect van tafel veegde met ‘We can handle this.’

Over toegiften liet ie dan weer optekenen: ‘I can also play it after the last one but then it’s not an encore anymore.’ Heerlijk zelfrelativerend stond ie dus op het podium in de AB waarbij hij ook het favoriete nummer van de fans liet horen: ‘Says’. ‘It’s a C-minor that repeats you will hear for 6 minutes, than the F and G come in. It’s funny you think that it’s my best song. So I should play it. But I think I have much better songs. Success is ok.’ aldus de hedendaagse componist die hiermee een artistieke knieval leek te maken tegenover het publiek.

Met Nils Frahm had de AB dus de juiste artiest op het juiste moment geboekt die een uitstekend optreden afleverde en daarvoor op het balkon een gedeeltelijke staande ovatie kreeg. Alleen stond ie niet op de juiste plek geprogrammeerd. Een volledig zittend optreden van de Duitser in we zeggen maar wat Bozar of de Koningin Elisabethzaal had dit optreden veel beter tot zijn recht kunnen laten komen. Wat hij op het Cactusfestival te zoeken heeft op zondag 15 juli blijft voor ons al helemaal een raadsel. Het OLT in Deurne met een zittend publiek zou zo veel logischer zijn …

< Bert Hertogs >