Recensie Call me by your name

Een erg oppervlakkige film. Dat is ‘Call me by your name’ van Luca Guadagnino geworden die nochtans genomineerd is voor 4 Oscars: beste film, beste screenplay, beste mannelijke hoofdrol (Timothée Chalamet) en beste originele nummer (‘The mystery of love’ van Sufjan Stevens). De prent kent een zeer gezapig tempo, de loden hitte in de zomer van 1983 in Noord-Italië en de loomheid die daarmee gepaard gaat, is haast te voelen tot in de bioscoopzaal. De zeventienjarige Elio (Timothée Chalamet) die fan is van Talking Heads wordt verliefd op Oliver (Armie Hammer) die al vroeg in de film hem aanraakt aan zijn rechter schouderblad en vaststelt dat de Joodse jongen wat gespannen is. Oliver komt als student onderzoek doen op vraag van Elio’s vader die professor archeologie is. Dat Elio’s vader die getrouwd is duidelijk homofiele neigingen heeft (en dat op het einde van de prent ook toegeeft) ligt er al vroeg in de film vingerdik op ook zo wanneer hij dia’s met Oliver bekijkt met niets dan mannelijke torso’s op. De film mist dan ook elke vorm van spanning of Elio’s omgeving zijn geaardheid wel zal aanvaarden. De jongen heeft de luxe om niet uit de kast te moeten komen. Stellen dat ‘Call me by your name’ louter een film over homofilie is, is trouwens niet correct.

In se zijn de twee mannen namelijk biseksueel. Elio heeft een vriendinnetje, Marzia (Esther Garrel) en zal met haar de liefde bedrijven op zolder. Ook Oliver slaat een meisje aan de haak, beiden wekken zo de jaloezie op van de ander. De zeventienjarige Elio is nog volop zijn seksualiteit aan het ontdekken. Zo masturbeert hij zichzelf, heeft ie imaginaire seks terwijl hij de onderbroek van Oliver over zijn kop trekt op zijn bed, en heeft ie seks met een perzik waarin hij ook klaarkomt. Kortom: de wat introverte jongeman (met walkman en vaak verdiept in pianopartituren) zit nog in de experimentele seksuele fase van zijn leven.

Oliver ontdekt wat Elio met de perzik deed en stelt zich de vraag of Elio zich nu op de plantenwereld richt. ‘Wat volgt er daarna: de mineralen?’ vraagt hij wanneer hij de penis van Elio in zijn mond genomen heeft en de perziksmaak geproefd heeft. Hij daagt hem ook uit wanneer hij de sperma in de perzik oplikt. Maar Oliver is duidelijk een man die van twee walletjes eet en naar ons aanvoelen gewoon een player is. Zo laat ie een tijd niets van zich horen, hekelt Elio de silence treatment, pijpt hij Oliver na nachtelijke seks waarbij hij vaststelt dat hij weer hard wordt en laat hem na enkele seconden plagend niet ejaculerend achter. Elio, die vroeg klaarkomt, van zijn kant verliest zich in deze passionele eerste mannenlijke liefde waar hij zich volledig in lijkt over te geven. Slechts heel subtiel legt Luca Guadagnino in ‘Call me by your name’ de spanning tussen de ontluikende liefde bloot en het geloof in Noord-Italië wanneer de camera een kruis op de toren van een kerk in beeld neemt, hij de camera laat draaien wanneer Elio en Oliver nachtelijke seks hebben en we de boom in de tuin te zien krijgen, of wanneer hij in een dialoog tussen Elio en Oliver het onuitgesprokene laat uitspreken: ‘Are you saying what I think you are saying?’ Kortom: alle mogelijke conflictstof met de omgeving wordt niet of nauwelijks behandeld, en als dat al gebeurt is het visueel en suggestief.

Hoewel Elio’s vader van mening is dat Oliver en Elio goede jongens zijn, kan je je daar wel vragen bij stellen bij dat overgeromantiseerd en erg eenzijdig beeld. Dat deze film uitsluitend inzoomt op het liefdesverdriet van Elio wanneer Oliver terug naar huis keert, terwijl de vrouwenharten – zowel Elio als Oliver gebruiken meisjes immers om elkaar jaloers te maken – die gebroken zijn niet aan bod komen (denken we maar aan Marzia bijvoorbeeld, zij keert met de fiets naar huis zonder een vin te verroeren wanneer Elio haar kenbaar maakt dat de liefde over is). We krijgen dus de pijn en het verdriet van de jongedames niet te zien. Het toont vooral de armoede aan van deze oppervlakkige film die erg narcastisch, erg eenzijdig het mannenlichaam en de mannenliefde promoot. Een film waarbij de personages en hun pysche onvoldoende uitgewerkt is. Een film die finaal een slachtoffer van een player toont die daar totaal ondersteboven van is omdat ie zich volledig liet gaan in de liefde. Dé vernietigende kracht van de liefde quoi. Dat aspect van de liefde zien we vooral in ‘Call me by your name’ terwijl Luca Guadagnino alles vooral mooier lijkt te verpakken en te verkopen dan het is. Elio komt wat ons betreft overigens in eerste instantie over als een naïeve tiener die zich laat meeslepen in een amour fou.

Ons eindverdict is dat ‘Call me by your name’ vooral alle stereotiepen rond homo’s onrechtstreeks bevestigt: ze zijn bijna uitsluitend enkel met zichzelf bezig en hun eigen gevoelens, narcistisch, oppervlakkig, vooral geïnteresseerd in verpakking en uiterlijk en hebben zelden stabiele relaties.

< Bert Hertogs >