Recensie Bombastische Liefdesverklaring

Een voorstelling die het midden houdt tussen een lezing/presentatie, een les en een dialoog zoals bij een zelfhulpwerkgroep. Dat schotelt Julie Cafmeyer voor in Bombastische Liefdesverklaring waarbij ze aan de hand van smsjes, dagboekfragmenten, foto’s van haar ex-liefjes, amateurvideo’s, tektsfragmenten zoals ‘I love Dick’ van Chris Kraus, ‘Ode aan de Liefde’ van Alain Badiou en ‘Medea’ door Tom Lanoye en inspiratiebronnen zoals het voormalig artistieke duo Marina Abramovic en Ulay door een deel van haar (mogelijks fictief) liefdesleven gaat. Opvallend is daarbij dat ze vooral inzoomt op twee mannen terwijl anderen (zoals Ilja) slechts zeer fragmentarisch (al dan niet door tijdsgebrek) aan bod komen. Eindigen doet ze met een sms tussen haar en een van haar liefjes: ‘Is this porn?’ waarbij het antwoord ‘No this is love.’ is, wat meteen de deur op een kier zet voor een vervolg maar dan over het einde als koppel.

In Bombastische Liefdesverklaring gaat het dan ook vooral over de eerste gevoelens, de ander overtuigen dat je verliefd bent. Even staat Cafmeyer ook stil bij de eigenschappen van zo’n liefdesverklaring die ze destijds vol overgave bracht. Zichzelf volledig verliezen in een relatie wou ze, maar het mocht niet zijn. Jerry die gesteld was op zijn vrijheid, vond het goed zoals het was inclusief de occasionele seks. Het brengt de actrice tot een gesprek met het publiek dat op een stoeltje rond haar zit en naar het whiteboard achter haar waar ze vanalles op projecteert kan kijken. Tekstfragmenten van e-mails en smsjes laat ze voorlezen door haar toeschouwers om ze vervolgens ook te laten becommentariëren.

Wat zou je doen als je veel smsjes ontvangt van een persoon die stapelzot op je is terwijl je niet hetzelfde voelt? Hoe zou het zijn aan de andere kant wanneer je er zo veel gestuurd hebt maar geen antwoord ontvangt? Bestaat er zoiets als tekens? Wat doe je met die drang naar méér? En waar moet je met de liefde naartoe? Kanaliseer je en focus je die op één persoon of zoals een toeschouwer zei, ga je die spreiden over verschillende mensen en zaken in je leven, liefde hebben in je job, in je hobbies, in vriendschap, in je lief, … Of kies je toch om alles bombastisch te richten op die ene met alle risico’s en pijnlijke gevolgen van dien? Het brengt die toeschouwer zelfs bij het sprookje ‘The Little Mermaid’ van Hans Christian Andersen waarbij de prins uiteindelijk een ander trouwt en de zeemeermin sterft. Voor haar is het een verhaal dat je je als vrouw of meisje best niet exclusief kan storten op één man en één liefde. Disney heeft dat helemaal verdraait en propageert het tegenovergestelde wat de sprookjesschrijver bedoelde, luidt dan ook de niet mis te verstane kritiek.

Niet erg verrassend blijkt de ene toeschouwer al veel opener dan de ander tijdens de conversatie met Cafmeyer waarbij ze ook het liefdesthema verlaat en de vraag stelt of er iets na de dood is. En het zijn niet alleen de mannen die enige afstand bewaren, ook sommige jonge meisjes of vrouwen geven zich nauwelijks bloot. Cafmeyer kennelijk wel, en hoewel ze nog aan het herstellen is van de ziekte die ervoor zorgde dan deze voorstelling niet in de Valentijnweek kon plaatsvinden – ze kreeg vooral op het einde te kampen met een hoestbui - bleek ze links en rechts iets te tekstgebonden en had ze haar uitgeschreven tekst, meer dan louter als een geheugensteuntje, nodig.

Los daarvan zit Bombastische Liefdesverklaring vol herkenbare zaken én fijne humor. De voorstelling over op zoek gaan naar de liefde is eens iets anders waarbij weliswaar ook heel wat van het publiek moet komen. De dag dat Cafmeyer voor een zeer gesloten groep staat die niet wil meedoen laat staan in hun hart kijken, is er een waar Bombastische Liefdesverklaring veel minder tot haar recht komt en haar charme verliest. Als theatermaakster neemt ze dus een risico wat we erg weten te waarderen net als in haar zoektocht om inhoudelijk en qua vorm de platgereden paden te verlaten.

< Bert Hertogs >