Recensie Peter en De Wolf door Gène Bervoets

De eerste voorstelling van het nieuwe jaar, dat mocht iets extra’s zijn, vonden de medewerkers van de Roma in Borgerhout. Dus werd iedereen verwelkomd met een glaasje cava. De vele kinderen konden kiezen tussen sinaasappelsap of warme chocomelk. Een verademing was dat nadat we het drukke verkeer (het was de eerste dag van de koopjes) hadden overleefd. Op het menu stond Peter en de Wolf met een 14-koppig orkest en Gène Bervoets als verteller.

Wat we teveel moesten missen in die andere voorstelling met Peter van den Begin verderop in de Stadsschouwburg, bedreef Bervoets rijkelijk: in interactie gaan met de kinderen. Al bij de start van de voorstelling werd dat duidelijk, toen hij iedereen in het Russisch toesprak en hen een gelukkig nieuwjaar wenste. Na een tijdje had hij door het kindergeschreeuw door dat hij niet in Rusland zat, maar elders. Vermits de meeste kinderen “De Roma” riepen, ging Bervoets over in het Italiaans, om uiteindelijk met de hulp van de ganse zaal gewoon verder in het Vlaams te beginnen.

De verteller spreekt met dirigent Dirk Boiy af om terug op te komen, want voor een Antwerps publiek vond hij het welkomstapplaus maar magertjes. Onnodig te vertellen dat de kinderen in de zaal die tweede keer dat ze opkwamen, massaal begonnen applaudisseren en fluiten. Dat is nu eens wat wij verwachten van een familievoorstelling: dat de kinderen worden aangestoken om (luidruchtig) deel te nemen aan de voorstelling, dan gewoonweg te moeten zitten en zwijgen. Meteen wil de verteller van wal steken en het verhaal vertellen van Peter en de Wolf. Maar dat is niet naar de zin van brigadier Verstraete van de Sprookjespolitie. Hij belt Bervoets op om hem te vertellen dat hij eerst alle instrumenten en figuren moet voorstellen. Zo komen we uitgebreid te weten dat het vogeltje gespeeld wordt door de dwarsfluit, de eend door de hobo, de kat door de klarinet, de opa door de fagot, de wolf door de hoorns, Peter door de violen en de jagers op het einde van het stuk door de pauken.

Bervoets weet als geen ander hoe hij het ook educatief moet houden. Hij laat de figuren met de instrumenten door het publiek linken. Op die manier meet hij of de kinderen hebben opgelet maar hij doet dat op zo’n manier dat het edutainment blijft. Bij het voorstellen van de fagot voelt God - op klankband - zich meteen geroepen om tussen te komen. Maar al gauw ziet hij in dat het een misverstand is en gaat hij verder afwassen. Want het feestje van de dag ervoor had zijn sporen nagelaten blijkbaar.

De acteur gebruikt ook heel wat taalhumor in zijn vertelling en gebruikt uitdrukkingen die perfect in dit geheel passen. Zo hoorden we hem uitweiden bij “De eend schrok zich een hoedje en eigenlijk was het wel een mooi hoedje” en wanneer de wolf gevangen was door Peter,  zei ie: “de wolf was bij de neus genomen, allez bij de staart hé”. Ook “de vogel was gaan vliegen” paste perfect in het plaatje. De muzikanten speelden foutloos, Boiy gaf subtiel teken op de laptop die verbonden was met een scherm waarop Bervoets zijn tekst aflas wanneer die weer mocht vertellen. Hoewel de verteller uitblonk in mimiek en grote gebaren - die vooral de eerste rijen van de zaal bereikten - las Gène Bervoets zijn tekst dus af en bleef hij voornamelijk gekluisterd of toch in de buurt van zijn stoel. Dat is meteen het jammere aan de voorstelling. Wat meer het podium gebruiken als ruimte én de tekst vanbuiten kennen, zou de voorstelling nog sterker kunnen maken. Verder viel er op deze voorstelling die op een uur afklokte niets aan te merken. Ook de kinderen vonden het super. Zo hoorden we opgewonden reacties in het genre van “Oh, en die wolf had de eend opgegeten. Maar gelukkig heeft Peter hem kunnen vangen” tijdens het eten van enkele gratis koffiekoeken die ons alweer door de Roma werden aangeboden. Zo werd het een zeer sociale gebeurtenis voor jonge gezinnen om naar Borgerhout te trekken en dat allemaal verweven rond een kwalitatief sterke voorstelling. Meer van dat. Een blik op de ambitieuze concertagenda van deze Borgerhoutse zaal doet nog veel moois verwachten.

< Bert Hertogs >