Recensie Majakovski Oktober

Met ‘Majakovski Oktober’ ‘eert’ de Warme Winkel het leven en werk van Vladimir Majakovski die op zijn 37ste zelfmoord pleegde, 13 jaar na de Oktoberrevolutie waarbij de tijd van de tsaren werd ingeruild voor dat van de sovjets. Literaire futurist in Rusland was ie waar hij mee verantwoordelijk was voor een verandering in het theaterlandschap wat al bij de start van de voorstelling met het ene changement na het andere door scenograaf Julian Maiwald onderstreept wordt. Dik Boutkan speelt een ontzettend straffe dode Majakovski. Hij laat zich door zijn collega’s op de bühne als een lijk afgelegd worden. Hij wordt op een schraag gelegd en daar gewassen terwijl hij geen vin verroert en zich als een zak patatten laat hangen. De acteurs die een elk hun liefde voor de auteur uiten, brengen de dode tot leven door hem als een pop te laten bewegen, seks te laten hebben met Lois Bronchez die met een brede glimlach op de mond nog lijkt klaar te komen ook. Satire krijgen we te zien op al wie na iemands dood vooral probeert te scoren dat ie de man of vrouw in kwestie kende, door zijn verhaal te vertellen, enz. Het is ook iets waar behoorlijk wat cultuurjournalisten (zoals Bart Steenhaut, Serge Simonart, Stijn Van de Voorde, ...) de laatste jaren op lijken te kicken, bijna doen alsof ze vriend aan huis waren van de overledene in kwestie en de indruk wekken dat ze zijn of haar deur plat liepen (wat uiteraard zelden met de realiteit strookt). Opportunisme en personal branding, daar gaat het vooral om, zelfs bij een overlijden. De Warme Winkel zet dat gedrag terecht te kijk.

Ook laten ze Majakovski opnieuw de Russische geneugten meemaken als een pop. Zo laat het gezelschap hem bier drinken, een sigaret roken en neuken terwijl ie dood is op de tonen van ‘Junge, komm bald wieder’ van Freddy Quinn. Halve tekstfragmenten en Majakovski’s korte afscheidsbrief (tot twee maal toe gebracht) worden geïntegreerd in Majakovski Oktober. Annelinde Bruys toont haar borsten als blijk van erkenning voor zijn werk. Sara Lâm staat de ganse tijd met onblote borsten op het podium terwijl ze op het einde laat horen als vrijgevochten vrouw dat ze zelf wel zal beslissen of, wanneer en waartegen ze wil revolteren in het leven. Het staat in schril contrast met de gesproken lyrics uit de musical Jesus Christ Superstar die de voorstelling gehaald hebben: ‘I don’t know how to love him.’ Een titel die meteen de lading dekt van hoe mensen hier voorgesteld worden en hoe (fout) ze omgaan met iemands dood waarbij iemands gedachtengoed uiteindelijk altijd het risico loopt om uit zijn context gerukt, aldus misbruikt en ingezet te worden om ideeën aan de man te brengen die haaks staan op de oorspronkelijke beweegredenen van een kunstenaar.

De Warme Winkel slaagt erin door zijn spel- en vertelstijl met Majakovski Oktober je geleidelijk aan meer en meer in de voorstelling te zuigen. Een voorstelling die zo een niet geringe impact weet te genereren en op het netvlies blijft branden.

< Bert Hertogs >