Recensie STUFF

‘Wij maken een beetje speciale muziek. Dit is het meest spannende optreden dat we ooit gedaan hebben. Volwassenen zijn meestal wel wat stroef. Jullie mogen op het podium kruipen, komen kijken wat we doen. Zitten of dansen. Wij hebben geen zanger. Wij improviseren.’ Het zijn de woorden van de drummer van STUFF. en de dit jaar met een MIA voor beste muzikant bekroonde Lander Gyselinck die een uitverkocht hetPaleis toespreekt voor een geweldig fijn en kort matineeconcert voor 6-plussers en hun ouders dat ongeveer een uurtje duurde. STUFF.’s jongste album ‘Old Dreams New Planets’ werd eerder dit jaar door de sector bekroond voor beste artwork. Hun tweede plaat is dat ondertussen na hun debuut uit 2015.

Toegegeven, STUFF. op Sonic Kids, een concertformule van hetPaleis dat dit seizoen het levenslicht zag, we hadden er geen goed oog op. STUFF.’s muziek kan je immers bezwaarlijk erg toegankelijk vinden, net omwille van dat improvisatorische karakter en het feit dat de groep moeilijk in een hokje te steken valt. Avant-gardejazz? Hiphop? Electro? Funk? Het zit er allemaal in verweven. We herinneren ons nog hun optreden op Les Ardentes dat we enkele jaren geleden na een kwartiertje lieten voor wat het was. Was het de vermoeidheid die toesloeg door het opgestapelde slaapgebrek (wat eigen is aan festivalverslaggeving), de moeite om je te concentreren in een hangar ergens in de late namiddag, het goede weer, of een combinatie van dat alles? Feit is dat we de drempel voor deze band die onder andere heel wat steun kreeg van de Standaard toen, kennelijk te hoog vonden op dat moment. Hoe gaan kinderen daarop reageren? Gaan ze lastig worden of kunnen ze toch hun aandacht vasthouden? Het waren maar enkele vragen die in ons hoofd rondspookten voor we de grote zaal van hetPaleis betraden.

Wonderwel gebeurde het laatste. De meeste kindjes staarden met grote ogen naar de band toen ze mee het podium op mochten, aangetrokken door het niet alledaagse gegeven wellicht. Maar ook het impulsieve, onvoorspelbare karakter van de band en diens muziek die de turntablism skills en scratches van Mixmonster Menno liet horen in combinatie met ‘de elektrische toverfluit’ (de Akai EWI 5000 n.v.d.r.) van Andrew Claes die tevens ook de sax bespeelt, wist kennelijk het jonge volkje in hetPaleis te betoveren.

Bijna sprookjesachtig begon STUFF.’s set dan ook na ‘Once upon a time’-teksten die door elkaar te horen waren en leidden naar een mooi sfeervol ‘Skywalker’. Gyselinck deed ook de moeite om enkele nummers te duiden voor de allerjongsten. Zo gaf ie mee dat ‘Slug’ Engels is voor ‘slak’ wat te horen is in het wat gezapige karakter van de melodie. Claes’ accenten op zijn elektronisch blaasinstrument kwamen er niet alleen zeer impulsief, bij momenten leek het alsof hij, of was het Joris Caluwaerts op de toetsen? of Mixmonster Menno aan de draaitafels? refereerden naar plotse catchy melodietjes uit games. Dat was het geval bij het 24-jaar oude Juicy van The Notorious B.I.G dat na het liefdesliedje ‘Sifa’ te horen was bijvoorbeeld.

Ondertussen hebben enkele meisjes zich aan het dansen gezet. Een rode spot in tegenlicht belicht hen terwijl ze met een vingertje de lucht in met hun poep zitten te zwieren. Het lijkt wel een Studio 100-choreografietje dat we hen hier spontaan zien uitvoeren. Een surrealistisch maar o zo mooi beeld levert dit op. Anderen proberen de rook die voor de rode spots tevoorschijn komt te vangen, net alsof het de eerste bellen zijn die geblazen worden op een fraaie zonnige lentedag en die meteen gevangen moeten worden.

Het gedrag van die kids is zo schoon in hun eerlijkheid. Zij maken terecht geen onderscheid tussen avantgarde/alternatief en mainstream/commercieel. Wat zouden ze ook? Er bestaat geen slechte of goede muziek. Je houdt van iets of niet. Daar draait het om.

Lander bleef erg fijn omgaan met de vele kinderen rondom hem. Ondertussen was bijna de halve zaal rondom de groep gaan zitten op het podium. ‘Axlotl’ is vernoemd naar een klein diertje dat in de zee leeft.’ verklaarde hij. Een wandelende vis, of salamander blijkt het na opzoeking te zijn terwijl ie met ‘Als jullie het voelen, mogen jullie altijd dansen.’ de kinderen de vrijheid gaf om zich uit te drukken op hun muziek. Het dierenrijk blijkt trouwens een inspiratiebron bij STUFF. Zo verwees de groep dat ‘D.O.G.G.’ staat voor een hondje en is ‘Fulina’ een ode aan Menno’s overleden kat twee jaar geleden. ‘Dat was een beetje erg toen die gestorven was.’ aldus Lander die samen met zijn groepsleden het nummer op kousenvoeten leek te spelen.

Ondertussen haalden de kinderen als echte concertgangers hun smartphones boven en filmden ze het optreden tijdens ‘Slug’ en afsluiter ‘Java’ waarbij de kinderen en de ouders tijdens dat laatste nummer ook mee in de handen klapten. Kers op de taart van een erg fijn cosy matineeconcert was het moment toen de bandleden alle kinderen uitnodigden om even op hun muziekinstrument te spelen. Zesjarige meisjes zagen we aan de turntables van Mixmonster Menno hun allereerste scratches ooit uitvoeren met zo veel bewondering voor het eindresultaat. Anderen mochten dan weer op Andrew Claes’ Akai ‘Broeder Jacob’ spelen, de troms van Lander Gyselinck uitproberen, hun vingers plaatsen op de toetsen van Joris Caluwaerts keyboard of plukken aan de bas van Dries Laheye.

Topmuzikanten die heel jonge kinderen goesting geven in muziek en musiceren. Het was een aandoenlijk schouwspel en je voelde gewoon meer dan een uur hoe erg de kinderen (en hun ouders) van dit wel erg exclusieve moment genoten. STUFF. hebben we nog nooit zó toegankelijk en open geweten ten opzichte van hun publiek. Héérlijk. Alleen al daarom zijn wij zo’n grote fan van het Sonic Kids-concept van hetPaleis. Omdat artiesten en muzikanten zich daar van hun meest menselijke kant tonen, ver weg van al die van de pot gerukte overbeschermende restrictieve Amerikaanse (security)toestanden. Wanneer houden we daar een mars tegen?

< Bert Hertogs >

De setlist:

1. Skywalker
2. Tahtam
3. D.O.G.G.
4. Strata
5. Sifa
6. Juicy
7. Axlotl
8. Fulina
9. Slug
10. Java