Recensie Zimmermann & de Perrot

Brr, het was geen weer om een husky door te jagen: koud, grillig en donker. Maar gelukkig was er niets van dit alles te bemerken op het podium. Bij het binnenkomen van de zaal stonden de artiesten van Le Groupe Acrobatique de Tanger zich nog op te warmen. Of maakte dit al deel uit van de show? Een man liep ondertussen rondjes en gooide telkens een lege PET-fles op een rommelige stapel van nog meer lege PET-flessen. Een eerste statement?

Opeens begon het spektakel onder de pulsende beats van o.a. Martin Solveig en Whitney Houston en gemixt met Arabische klanken en een enerverende DJ-stem. De groep kleedde zich om in strandkledij en begon met klassieke acrobatieën.

De scène erna was het omgekeerde ervan: in de rug geflankeerd door een bewegende muur en op tonen van minimalistische muziek, wandelden de artiesten heen en weer, telkens even stoppend om een geluid uit te stoten. Op den duur werden de modulaire decorkolommen zelf spelers in het geheel. Tussen de rollende torens, kropen en kronkelden de artiesten op ritme van een ineengedrukte PET-fles. Daarna schoven de kolommen heen en weer, waartussen de artiesten zich steeds verplaatsten en verdwenen. Het geheel evolueerde naar het dagelijkse leven in de kasbah, met een kakafonie aan geluiden, veel geroep en getier en het onbehagelijke gevoel dat je hier nooit meer uitgeraakt.

Ondanks een terechte, stevige en langdurige ovatie van het publiek, had ik dat laatste gevoel ook. De acrobaten balanceerden namelijk steeds tussen de voor hun bekende fysieke wereld en de opgelegde emoties. Maar op geen enkel moment kwamen zij in het verhaal, juist door deze constante dualiteit. Zimmerman & de Perrot spreken over vragen en vooroordelen, verlangens en angsten. Geen van dit alles heb ik teruggevonden in het geheel.  

‘Chouf Ouchouf’ is Arabisch voor ‘Kijk, kijk toe!’. Dat is zeker waar. Maar daar houdt het ook dan bij op.

< Danny Héroufosse >