Recensie Blood Brothers

Dé must-see musicalproductie van deze paasvakantie in ons land? Dat moet ongetwijfeld Blood Brothers zijn van InTeam producties in de Rode Zaal van het Fakkeltheater in een regie van Niels de Valk. Werkelijk alles klopt van begin tot einde in deze voorstelling die het origineel omarmt. Blood Brothers zag in 1983 het levenslicht aan de andere kant van het Kanaal, nadat Willy Russell het werk geschreven had als een schoolmusical. Op de West End liep de productie meer dan 24 jaar en werd daarmee de derde langstlopende musical in Londen. InTeam producties kiest er – terecht – voor om volledig de 80’s te laten herleven in deze voorstelling die teruggrijpt naar de originele tekst (de vertaling is van de hand van Koen van Dijk), zet de acteurs en actrices in geruite kostuums wat een knipoog is naar de Mod-periode of steekt ze in veelkleurige wollen truien. Het sobere decor, stellingen en klimrekken uit een turnzaal, dat net als de kostuums van de hand is van Yannic Duchateau en de regisseur, is erg efficiënt en tevens een knappe verwijzing naar de wil/de (financiële) beperkingen om op te klimmen op de sociale ladder. Want dat is in eerste instantie het hoofdthema van deze musical. Met een ijzersterke cast (wat een vijftal die Liesbeth Roose, Sarah Kefi, Jeroen Logghe, Jervin Weckx en Pieter Van Keymeulen!) die geloofwaardig speelt én waanzinnig goed zingt – werkelijk alle stemmen blenden piekfijn met elkaar en een zeer goede live band onder leiding van Pietro Ramman aan piano, Jacob Hus aan de basgitaar, Keanu De Poorter op toetsen, Sam Enthoven op drums, Thomas Renard op gitaar en Jan Schaeken op sax, plaatst het gezelschap dat liefhebbers en pas afgestudeerden bij elkaar brengt zich op eenzame hoogte in het Vlaamse musicallandschap.

In Blood Brothers wordt mevrouw Janssens (voortreffelijk neergezet met veel diepgang door Liesbeth Roose die o.a. stemmenwerk deed voor Vaiana, Beauty and the Beast, backing is van Helmut Lotti en bij momenten haar heerlijk lage stemtimbre ook mag aanspreken) zwanger van een tweeling. Dat is net een mondje te veel om te voeden. Ze heeft immers alle moeite van de wereld om de touwtjes aan elkaar te knopen én kreeg al een waarschuwing van de kinderbescherming. Gerechtsdeurwaarders komen aan en af om delen van haar inboedel mee te nemen, tot ze op een dag van mevrouw De Leeuw de vraag krijgt om een van de twee kinderen af te staan aan haar. Sarah Kefi zien we hier in een geloofwaardige rol als blasé trut en overbeschermende moeder (in spé) die denkt dat alles te koop is. Kefi deed eerder stemmenwerk voor de live actionfilm Beauty and the Beast, Rio 2 en Frozen.

De Leeuw heeft immers een kinderwens maar kan geen kinderen krijgen. Niet alleen op vlak van afkomst en milieu zijn De Leeuw en Janssens elkaars tegengestelden, ook op vlak van vruchtbaarheid dus. De Leeuw kiest bij de geboorte Edward/Eddy (Jervin Weckx) uit en zal die groot brengen. Janssens voedt Mickey (Jeroen Logghe) op. Verblind door jaloezie ontslaat De Leeuw haar kuisvrouw mevrouw Janssens omdat ze volgens haar sinds de geboorte haar werk niet meer naar behoren doet. In se kan ze er niet tegen dat Janssens aandacht aan de baby schenkt (gedreven door haar moederinstinct) wanneer die erom vraagt. Janssens geeft De Leeuw een som geld zodat ze de periode tussen twee jobs kan overbruggen en koopt op die manier het kind van de biologische moeder.

Alle pogingen van beide moeders ten spijt om de broers niet met elkaar in contact te laten komen, worden ze als 8-jarigen beste maatjes. Dat de ene het niet breed heeft en de ander een luxeleventje leidt, stoort hen op dat moment nog niet. De twee vullen elkaar aan en worden bloedbroeders. Het levert aandoenlijke en zeer geloofwaardige spelscènes op tussen Jervin Weckx en Jeroen Logghe wanneer die het kind in zich mogen naar boven halen door bijvoorbeeld erg voorzichtig het klimrek af te dalen of wanneer Weckx op flauwe kindertoon meedeelt: ‘Ik wil eigenlijk niet verhuizen. Ik wil liever bij Mickey blijven.’ Zijn ouders verhuizen op vraag van zijn moeder namelijk naar het platteland, maar niet veel later verhuist ook Mickey en komt die als puber opnieuw – zonder dat te weten – in de buurt van zijn vriend wonen.

In hun tienerjaren gaat alles goed. Mickey wordt verliefd op Linda (heerlijk speels en een tikkeltje sexy neergezet door Emelien Raats), en huwt met haar. Maar dan volgt de recessie, krijgt hij zijn ontslag, belandt ie in een depressie en onder de slechte invloed van zijn oudere broer Sammy (Berten Vanderbruggen). 7 jaar gevangenisstraf krijgt Mickey wanneer ie opgepakt wordt voor een misdaad die zijn broer beging. Ook dat klaagt Blood Brothers aan, dat de politie twee maten en twee gewichten hanteert als het om misdaad of kwajongensstreken gaat en er meestal lichter over feiten gegaan wordt wanneer het over een jongere gaat die het thuis breder heeft.

Finaal gaat het helemaal de foute richting op met Mickey wanneer hij zijn vrouw Linda verdenkt van ontrouw met Edward. Mickey krijgt psychologisch helemaal een klap te verwerken wanneer ie te horen krijgt dat hij voor hetzelfde geld de opvoeding zou gekregen kunnen hebben als hij het was die afgestaan werd en niet Eddy. Het brengt dit puike en aangrijpende Blood Brothers van InTeam producties tot een dramatische climax.

< Bert Hertogs >

Blood Brothers speelt nog t.e.m. 15 april 2018 in het Fakkeltheater in Antwerpen.

De songlijst:
Deel 1:

Ouverture
Marilyn Monroe
Mijn kind
Geen krediet
Schoenen op de tafel
Kinderspel
Mijn vriend
Een nieuw begin 

Deel 2:
Marilyn Monroe – reprise
Hij daar
Ik zeg helemaal niets
Marilyn Monroe – reprise
Niet eens een flirt
Gek van razernij
Zeg dat het niet waar is