Recensie Invisible ★

Wat gebeurt er als de grond onder je voeten verdwijnt en je plots geen ijkpunten meer hebt? Dan zoek je troost bij elkaar en creëer je nieuwe rites volgens ‘Invisible’ van Kabinet K. De voorstelling die in hetPaleis staat, brengt kinderen en volwassenen op de bühne in een donkere setting. Wie hun danstaal die het midden houdt tussen een partijtje ravotten met veel rondtollen van de kinderen en dans al eerder zag in Rauw en Horses herkent veel. Kabinet K kan ons dus nog nauwelijks verrassen. In deze voorstelling zien we zeven individuen (Kwint Manshoven, Lisse Vandevoort, Sueli Besson, Titus Messiaen, Naïm Glas, Louise Tanoto en Jacob Ingram-Dodd), eenzaam en wanhopig. Na verloop van tijd groeien ze naar elkaar toe. Start de voorstelling erg donker – letterlijk met een black out – dan volgt daarna koud wit licht die het podium belicht, vervolgens gaat dat over in geler, warmer licht tot de gloed van de ondergaande zon via een spot rechts achteraan te zien is en daarmee het einde van de voorstelling inluidt. Het lichtontwerp van Stef Stessel en Barbara De Wit is ons té conventioneel, triggert ons te weinig, kortom we konden nauwelijks onze aandacht hierbij houden. De kinderen rondom ons opvallend genoeg wél. De omgekeerde wereld leek het wel.

Dat komt wellicht omdat de sterkste scène helemaal vooraan zit, wanneer een volwassene een kind uit een zinken badje trekt en ermee in het rond zwiert als een menselijke slazwierder om de boel droog te krijgen. Het effect van natte kleren en natte lange blonde haren die duizenden druppels de lucht insturen is wondermooi. Wat daarna echter volgt zijn – niet erg verrassend overigens – veel valbewegingen waaronder een moment waarop een kind op de rechterschouder van een volwassene valt. Dat is wellicht een van de hoogtepunten in deze Invisible. Verder zien we de kinderen vaak rondgedraaid worden op het podium, zittend, en verder glijdend…

Ondertussen vechten we op zondagmiddag – nochtans met meer dan voldoende slaap achter de kiezen – om de ogen open te houden tijdens deze voorstelling die inspiratie vond bij doeken die bewoners in de Syrische straten onzichtbaar moeten maken voor snipers. Een andere bron van inspiratie was een stuwdam die een Portugees dorp onder water zette en de voormalige bewoners dan ook beroofde van hun verleden. Choreografen Joke Laureyns en Kwint Manshoven bieden naar ons gevoel te veel van hetzelfde in hun producties wat ons met grote been there, seen that, done that-gevoelens hetPaleis doet verlaten.

< Bert Hertogs >