Recensie Anna Vinnitskaya

Deze maand studeert ze af aan de Musikhochschule van Hamburg: de Russische pianiste Anna Vinnitskaya. Het programma van haar concertexamen bracht ze alvast mee naar deSingel. Het talrijk opgekomen publiek mocht genieten van haar virtuositeit, haar (over het algemeen) zachte aanslaan van haar pianotoetsen, de expressie in handen en op gezicht, en de vele nuances die ze in haar interpretaties legde. De 26-jarige bracht werken van Ravel en Schumann.

Beginnen deed ze met Miroirs, ongetwijfeld een meesterwerk van de Franse componist. Het werk bestaat uit 5 delen, dat elk werd opgedragen aan een kunstenaar die Ravel bewonderde. Noctuelles droeg hij op aan dichter Léon-Paul Fargue, Oiseaux Tristes voor pianist Riccardo Viñes, Une baraque sur l’Océan voor schilder Paul Sordes,  Alborada del gracioso voor musicoloog Calvocoressi en La Vallée des Chloches tenslotte voor componist Maurice Delage.

De vijf bewegingen geven al meteen weer naar waar het ganse concert toeging: van intens en levendig naar rustig, beheerst en timide. Verstijfde merels op een bloedhete zomerdag was de inspiratie voor de componist om “Oiseaux tristes” te schrijven. De daaropvolgende beweging liet weinig tot de verbeelding. De dynamische, glijdende en golvende bewegingen stellen rollende golven voor. De vierde beweging heeft Spaans temperament in zich. Meer staccato dus en met wat een passie speelde Vinnitskaya deze “Alborada del gracioso”!

De winnares van de Koningin Elisabethwedstrijd voor piano in 2007, koos om haar kleurdoos volledig open te gooien. Ruim een uur en een kwartier bracht ze een rijk kleurpalet aan beelden, emoties, en nuances. De laatste beweging van Miroirs is een stuk ingetogener en gold als perfecte overgang naar “Pavane pour une infante défunte”, dat lieflijk eenvoudig en klein gehouden werd, maar ook een naar het einde wat plechtstatige indruk achterliet. Hoewel Ravel het nog in 1909 orchestreerde, koelde zijn liefde voor zijn zelfgecomponeerd stuk behoorlijk af omdat het publiek hem teveel linkte met “Pavane pour une infante défunte”, terwijl hij zoveel meer dan dat nummer alleen geschreven had.

Met het wat berekende, klassiek gesneden drieluik van de Sonatine in fis, sloot Vinnitskaya haar Ravelreeks af. De laatste beweging, Animé, was veruit de levendigste van de drie. Het heeft zijn naam niet gestolen.

Vinnitskaya zat helemaal op een wolk na de pauze toen ze Schumanns Kreisleriana, opus 16. aansneed. De Duitser componeerde het werk in 1838. Het is gebaseerd op Hoffmans reeks van dertien vertellingen over de krankzinnige kapelmeester Johannes Kreisler. Schumann komt veel minder berekend over als romanticus. Met een stroom aan impulsiviteit begint het werk. Ook hier kan de Russische volop haar vakmanschap tonen met uitzinnige passages in de derde beweging, die niet voor niets “zeer ophitsend” heet. Tijdens de laatste beweging wordt de melodie eerst door de rechterhand gespeeld, waarna de linkerhand het even overneemt. Deze speelse beweging is overduidelijk rond een melodie gebouwd die af en toe hernomen wordt.

Mochten we in de eindjury zitten van Anna Vinnitskaya’s eindexamen dan was ze met glans geslaagd. Ook haar bis, een beweging uit Debussy’s eerste boek Images, speelde ze op zo’n geniale en spontane manier dat ze een ferme indruk naliet. We hebben een fijne avond gehad. Maar of de man die bij aanvang van het optreden tegen zijn vrouw zei dat Vinnitskaya een “ferme madam” is, verwijzend naar de foto’s in het programmaboekje, dat ook had, weten we niet. Hij kreeg toen alvast een bliksemschicht uit de ogen van zijn vrouw toegeworpen…

< Bert Hertogs >

Ravel

Miroirs

Noctuelles
Oiseaux Tristes voor
Une baraque sur l’Océan
Alborada del gracioso
La Vallée des Chloches

Pavane pour une infante défunte

Sonatine in fis

Modéré
Mouvement de Menuet
Animé

Schumann, Kreisleriana, opus 16.

Aüßerst bewegt
Sehr innig
Sehr aufgeregt
Sehr langsam
Sehr rasch
Schnell und spielend

Bis:

Debussy – Mouvement (uit Images I)