Recensie Ashes

Vasthouden of loslaten is het thema dat de Gentse choreograaf Koen Augustijnen aftast in de dansvoorstelling Ashes. Recent stierf de vader van de kunstenaar. Zijn leefomgeving veranderde waardoor hij opnieuw moest zoeken naar een nieuw evenwicht. Hoe omgaan met verlies,  wegen die scheiden, omgaan met vergankelijkheid,… ?  Op die vraag zijn verschillende antwoorden mogelijk, antwoorden die Augustijnen met Les Ballets C de la B probeert te formuleren.

Daar slaagt hij weliswaar goed in. We zien een vakantiewoning en een houten strandhuisje. Het decor is lichtgrijs. Het staat in contrast met de kleurrijke kledij van de dansers. Wat we te horen krijgen zijn galmende geluiden. De Guadeloupse Chantal Loïal vertrekt in haar choreografie vanuit het verschieten. Het is even wennen eer we in de voorstelling geraken. Loïal schudt te veel en te nadrukkelijk met haar achterste. De humor daarvan werkt even, maar al gauw is dat element opgebruikt. Er staat helaas geen maat op, en doorheen de voorstelling blijft ze dit cliché – wild om zich heen shakend, met veel nadruk op de billen, herhalen en varieert daarin te weinig.

Pas wanneer het baroktrio (viool, cello en luit) aangevuld met marimba en accordeon de ronduit prachtige muziek van G.F. Händel inzet, vaak met aria’s die door sopraan Amaryllis Dieltiens en alt Steve Dugardin worden gezongen, krijgt de voorstelling onze volle aandacht.

Het probleem is namelijk dat die niet altijd even evenwichtig is in opbouw, structuur en dansniveau. Sommige choreografieën met de ganse groep komen wat rommelig over, wanneer het de bedoeling is dat iedereen hetzelfde doet en perfect timet, gaat het soms mis. Sommigen werken hun bewegingen dan onvoldoende af. Later blijkt dat het gezelschap met enkele artiesten werkt die een acrobatenopleiding hebben genoten en daarvoor in deze voorstelling vooral ingezet werden. Knap is die symbiose met acrobatie wel. Maar dat hebben we ook in andere dansvoorstellingen al kunnen aanschouwen, waarbij de “acrobaten” veel minder door de mand vielen. Want hier zijn ze duidelijk minder begaafd als danser en valt het op.

De sterkte van de voorstelling is onder andere het decor. Het huis heeft een schacht, een klimmuur, metalen balkonomheining, en een trampoline. Op die manier kunnen de dansers meer dan ooit verticale lijnen benadrukken. Dat zorgt voor extra dynamiek ook, al haalt Augustijnen niet alles uit die constructie wat er uit te vallen valt.

We beleven ongelooflijk sterke momenten, onder andere met de Franse Florence Augendre die een lange metalen staaf tussen haar buik  en een mannelijke danser heeft. Beiden doen zo een mooie en tedere dans, hoewel de afstand groot is. Wanneer hij de met alcoholstift volgeschreven danseres tegen de muur drukt, even een watertje aangeboden krijgt van een muzikant en haar niet laat drinken, is de maat voor haar vol en verlaat ze hem. Prachtig stuk om zien! Augendre toont hier pure klasse dat ze zonder woorden ook  goed kan acteren via mimiek en bewegingen. Daarna volgen nog mooie momenten tussen twee dansers. Die ene waarbij zij zijn handen en armen laat bewegen door te blazen bijvoorbeeld, waarna hij dat ook bij haar doet. Toch scheidt ook dit koppel van elkaar.

Bij Chantal Loïal en haar mannelijke tegenspeler ligt het aantrekken en afstoten er vingerdik op. Bij “Viens” mag hij een pas in haar richting komen, bij “Pas” eentje terug. Tot hij  halverwege niet meer luistert, en het tegenovergestelde doet. Er zit dus iets kinderlijks in de voorstelling, een naturelle spontaniteit die veel spelplezier toont. Dat is ook het geval wanneer er gevallen, tegen elkaar gebotst, er “tikkertje” gespeeld wordt, de grenzen afgetast worden en er soms letterlijk tegen een muur aangelopen wordt. Fijn is ook dat de muzikanten zo goed als kon, betrokken worden in het spel van de dansers. Soms danst de sopraan zelfs mee. De zangers mogen trouwens meermaals naar het voorplan treden, zodat Händels aria’s eer aangedaan worden, en niet eenvoudigweg als achtergrondmuziek wordt gebruikt.

Maar we fronsten ook onze wenkbrauwen na het zien van een begrafenisscène. De manier waarop het gezelschap in stoet wegtrekt, is noch aangrijpend, noch humoristisch, noch visueel interessant. Ook de eindscène, waarbij iedereen naar voor en achter rolt en soms een beweging uitvoert in de hoogte duurt iets te lang. Florence Augendre  trok toch onze aandacht bij zulke scènes. Haar uitvoering was perfect en verzorgd tot in de puntjes (wat we niet van sommige anderen konden zeggen). Jammer dus voor les ballets C de la B dat zelfs een pseudo kenner als ik, een (groot) verschil zag in niveau tussen deze bewegingsadviseur van deze voorstelling en de anderen. Het zou niet mogen…

< Bert Hertogs >