Recensie Grands Egards

Het Koninklijk Ballet van Vlaanderen is 40 geworden en viert dat met de voorstelling Grands Egards, wat zoveel wil zeggen als “met veel ontzag”. Het ballet toont zijn veelzijdigheid, met 3 compleet verschillende choreografieën, van het neo-klassieke Theme and Variations van Balanchine tot moderne choreografieën van Kylián en Dawson.

Theme and Variations is gemaakt op de laatste beweging van Suite nr. 3 in G van Tchaikovsky. Het werd gecreëerd voor het Ballet Theatre (New York) in 1947 met Alicia Alonso en Igor Youskevitch. Het was onmiddellijk een succes en vooral een mijlpaal in de aanvaarding van de in 1983 overleden Georgi Melitonovich Balanchine, zowel door de critici als door het publiek.

Met Theme and Variations legde Balanchine een ware liefdesverklaring af aan de traditie van het Keizerlijk Ballet in Rusland en aan de techniek van het klassieke ballet. Deze half uur durende choreografie heeft veel weg van wat we al eerder zagen in het Zwanenmeer en Sleeping Beauty (beide naar Marius Pepita’s choreografie). Veel arabesques, pointes en pirouettes dus. Het werk heeft het karakter van een divertissement, waarbij na elke solo, pas de deux of dans met het corps de ballet, halt gehouden wordt om applaus in ontvangst te nemen. Het gevaar schuilt ‘m daar blijkbaar in een klein hoekje, want een soliste verloor haar evenwicht toen ze vanuit haar laatste beweging over moest gaan naar dit statisch eindpunt.

Al van kindsbeen dansen Wim Vanlessen en Aki Saito met elkaar, groot is hun vertrouwen. Hij vervult zijn rol waardig om haar de moeilijkste lijnen te laten maken met haar benen. Maar ook later op de avond zou Vanlessen bewijzen dat hij nog een andere vrouw kan doen schitteren. Ook solo bevestigt hij trouwens opnieuw dat hij zijn plaats als principal meer dan waard is. Met het corps de ballet zien we een grandioze finale, waarbij opnieuw de cirkelvorm alle eer wordt aangedaan. Knap werk, zij het een tikkeltje voorspelbaar.

“Sinfonia da Requiem, opus 20” van Benjamin Britten, daarmee ging de ondertussen 62-jarige Jirí Kylián aan de slag. Groot contrast dus met het feestelijke “Theme and Variations”, want deze voorstelling is veel mysterieuzer en donkerder. Courtney Richardson krijgt onze volle aandacht wanneer ze treurend in een zwart met een streep rood gewaad op de bühne danst. Trombones en dwarsfluit gaan in dialoog met elkaar. Kylián maakte eigenlijk met “Forgotten land “ een kortverhaal van emoties op muziek van Britten in een voorstelling die zeer lyrisch oogt. We ontwaren meer rechte lijnen in de dansbewegingen. Het trio Quaresma, Richardson en Van Quaquebeke trekt volop de optische kaart, door onder andere in een driehoek met elkaar te dansen.

Tijdens de daaropvolgende pauze reduceert deFilharmonie zichzelf. Enkel de strijkers zijn nog present voor David Dawson’s The Third Light, op muziek van Gavin Bryars. The Third

Light is het resultaat van een derde samenwerking met de dansers van het Koninklijk Ballet van Vlaanderen. Er wordt opvallend meer gegleden of geschoven op de balletschoenen. Ook wordt er in cirkels gelopen. De muziek is somber van aard. De ballerina’s dansen met blote benen, de mannen met ontblote torso. Dat geeft een kwetsbare indruk, terwijl de rest van hun outfit paarskleurig is. De spieren worden met wit zijlicht op die manier benadrukt. De dansers spelen zo een spel met het licht, staan soms in de schaduw, zoeken dan weer het punt op waar ze half in schaduw staan en licht, om vervolgens in vol wit licht te staan. Ronduit fascinerend is de pas de deux tussen opnieuw een ijzersterke Courtney Richardson en Wim Vanlessen. Zij maken deze Grands Egards adembenemend. Vooral Richardson verdient alle lof wat ze als soliste hier presteert. Als ze dit niveau blijft aanhouden, verdient ze wat ons betreft een plaatsje als eerste soliste en misschien wel later als principal in dit ballet.

< Bert Hertogs >