Recensie Don Juan ★★★1/2

Met Don Juan naar Mozarts bekende opera brengt Deschonecompanie opera op een toegankelijke manier. Door naar de essentie van het werk enerzijds te gaan, er een muziektheaterstuk van te maken, een mengeling van spoken word/rap en klassieke zang aan de ene kant, maar even goed ook de draak te steken met zichzelf (door acteurs dubbelrollen te geven wat soms hilarisch snelle kleding/accessoirewissels oplevert of door ‘padam’ en ‘tatata’ tijdens snelle passages te zingen of de tekst in het Nederlands te doen kloppen op de maat van de muziek aan de andere kant). Celine Debacquer speelt de rol van Donna Anna die rouwt om haar overleden vader, naast die van Zerlina, die op het punt staat om te huwen met Masetto (Flor Van Severen). Zij is de enige geschoolde zangeres wat afsteekt op de rest van de zangpartijen. De andere acteurs en actrices proberen weliswaar, maar gaan meermaals onder de toon omdat ze veel beperkter zijn in hun zingen. Het repetitieve karakter van de tekst bij gezongen nummers zet deze productie ook in de verf, wat ook al op de lachspieren werkt. Deschonecompanie gaat voor een spreidstand tussen – doelbewust – amateuristische scènes neerzetten onder andere met een koffer waar Don Juan en Zerlina in duiken, wat wel erg 1 op 1 is en sterke zangpassages en een naar hiphopneigend libretto dat gebracht wordt, wat het geheel erg fris maakt. Toch vraag je je achteraf vooral af wat nu precies de bedoeling was: het operagenre parodiëren dan wel het een dienst te proberen bewijzen.

Don Juan (Mitch Van Landeghem) houdt er een liederlijk leven op na. Van zodra hij het hart van een vrouw veroverd heeft, krijgt ie alweer een volgende in het vizier. Deze player avant la lettre houdt er dus ook steeds meer vijanden op na die hem een lesje in moraal willen leren. Donna Anna weet dat ie haar vader – Il Commendatore – vermoordde (hier een luidspreker die hij uitschakelt). Donna Elvira (sterk neergezet door Carine Van Bruggen) kan zich niet verzoenen met de liefdesbreuk en wil Don Juan koste wat het kost terug. Ze dwarsboomt hem ook door potentiële prooien van hem (die o.a. in het publiek zitten) te verwittigen hoe hij werkelijk in elkaar zit. Masetto van zijn kant kan er dan weer niet mee lachen dat Don Juan met zijn toekomstige bruid (hier: letterlijk) de koffer in gedoken is. Met drie trekken ze vermomd – een element dat Mozart graag gebruikte in zijn opera’s zoals in Cosi fan tutte bijvoorbeeld – naar Don Juans feestje om hem daar op zijn plaats te zetten. Uiteindelijk mislukt dat en is het de confrontatie tussen de geest van Donna Anna’s vader die uitgenodigd wordt door Don Juan om met hem te tafelen, die een einde zal maken aan het immorele leven dat de beroepsverleider voert.

Wat deze Don Juan die Wouter Deltour begeleidt op piano – en ook even kort lijkt te refereren naar het liefdesduet van Papageno en Papagena in De Toverfluit – zo leuk maakt in deze versie is dat de personages ook commentaar geven op het stuk zelf. Zo jammert Donna Elvira dat we haar enkel als antagonist te zien krijgen maar de periode dat ze samen was met Don Juan niet te zien krijgen. Die laatste laat op het einde dan weer optekenen: ‘Ik heb al in 6 monologen en 1 lied gezegd wat ik te zeggen heb.’ 

< Bert Hertogs >

Don Juan speelt op 31 augustus 2018 op het Theaterfestival in de Monty.