Recensie Lemi Ponifasio - Tempest: Without a Body

Lemi Ponifasio heeft zijn roots op Samoa in de Stille Zuidzee. In 1995 richtte hij het gezelschap MAU op. In Nieuw-Zeeland geldt hij als pionier in de hedendaagse dans en theater. In deSingel zien we zijn Tempest: Without a Body, dat in 2007 in Wenen in première ging.

Ponifasio neemt The Tempest van Shakespeare als leidraad doorheen zijn voorstelling en volgt hierin de analyse van de Italiaanse filosoof Giorgio Agamben. The Tempest is een verhaal over macht en onderdrukking, een verhaal dat kan doorgetrokken worden naar de geschiedenis van de Maori’s. Hij doet hierbij beroep op de controversiële Maori-activist Tame Iti. Iti werd in 2007 nog aanzien voor terrorist en werd samen met een tiental andere activisten gearresteerd.

Aan de ingang worden we door de medewerkers van deSingel gewaarschuwd. Het zou een bijzonder luidruchtige voorstelling worden en bezorgd stoppen ze iedereen een setje oordopjes toe. Een beetje vreemd voor een dansvoorstelling. Het publiek zit nog te worstelen met de felgekleurde oordopjes als plots héél abrupt de zaallichten doven en een oorverdovend, voor diegene die de oordopjes nog niet op de juiste plek hadden gestoken, lawaai over de hoofden van het publiek raast. Als hartpatiënt moet je tegenwoordig ook al opletten bij dansvoorstellingen.

Een engel, met veel te kleine vleugels, dwaalt radeloos over het podium. Ze schreeuwt het uit. Performers lopen af en aan. Het is vooral Tame Iti die indruk maakt. Wanneer hij op het podium staat met ontbloot bovenlijf en zijn tattoos het verhaal laat vertellen, maar ook wanneer hij in maatpak de scène opkomt.

Ponifasio opteerde voor een gereduceerd podium. Enkel een hangende muur, een rotsformatie, hangt statig over één helft van de scène. Het licht, evenals de kleding wordt summier gehouden. Ook de performers lijken zichzelf in toom te houden. Dit alles geeft de voorstelling een zekere traagheid mee. Samen met de noise die vaak door de luidsprekers schalt, zorgt dit voor een vreemde en beklemmende sfeer.

Tempest: Without a Body is geen toegankelijke voorstelling en zal niet iedereen evenzeer aanspreken. Maar wie moeite doet om de politieke achtergrond en achterliggende symboliek te doorgronden, zal bij deze voorstelling zeker de tragiek en schoonheid die Ponifasio erin legde terugvinden.

< Nathalie Charlier >