Recensie My dear, my dearest dust ★★★★★

De meest intrigerende dansvoorstelling van dit seizoen levert Moonstein af met My dear, my dearest dust tijdens Zomer van Antwerpen. Werkelijk alles zit piekfijn in elkaar in deze fenomenale voorstelling. De sfeerzetting (het halfduister met oude gloeilampjes links en rechts) zuigt je van bij de start al moeiteloos in hun universum eind jaren ’30 waarin we hetzelfde hoofdpersonage (onwaarschijnlijk straffe prestatie qua (tap)dans van de Engelse Libby Ward met gigantisch veel inlevingsvermogen neergezet in wit gewaad) aan het werk zien als in ‘She is my sister’ dat in 2016 op Linkeroever speelde. We zien haar de oversteek maken van leven naar dood, hier op het ritme van de maan (de Italiaanse Giada Castioni, de danseres met wit masker) en de schaduw van de dood (de Franse Doriane Dubost Dessertine, de danseres in zwart die tevens de choreografe van het werk is). Dat levert maar liefst een duizelingwekkend aantal bewegingen op – zo’n 2.000! - die het trio vaak zelfs niet ondersteund door muziek, maar waar het zelf het ritme aangeeft via het voetgestamp, neerzet.

Het trio danst in een cirkel, een piste zeg maar in een oude hangar, de achterbuur van Ballet Vlaanderen op het Eilandje. Daar nodigen de twee het hoofdpersonage uit voor een begrafenisritueel, de laatste dans. Zelden iemand met zo veel overgave aan het werk gezien als dit trio. Maar vooral: wat een indruk maakt Libby Ward tijdens haar solo waarbij ze hypersnel het ritme bepaalt met haar hakken en zo de trance tegemoet gaat. Ward trekt haar jurk, een ontwerp van Veronique Branquinho, ook lichtjes op en buigt voorover zodat je niet alleen haar onderbenen kan zien, maar vooral ook die spieren net boven haar hielen. Een bijkomende magische factor – soms staan de sterren goed bij een première – was het moment dat de Engelse soleerde en het ritme van haar hakken die op en neer gingen perfect synchroon liep met dat van de regen op het dak van de hangar. En dan te weten dat het weken geleden was dat het nog geregend had in ons land.

Het geniale lichtontwerp van Sean Willekens belicht de drie langs zij, van voor of langs achter. Dat levert adembenemend mooie beelden op in tegenlicht met wat lichte rook op scène wanneer Dessertine en Castioni met elkaar dansen, de handen in elkaar gevouwen), maar ook fraai schaduwspel wanneer we het trio drie keer zien dansen. In de cirkel, en twee keer als schaduw, een keer links en een keer rechts op de kale muur achteraan. Een grote schaduw van de drie tekent zich dan weer op die muur wanneer de spot vooraan aan staat en Libby daar op tamelijk korte afstand voor beweegt.

Hoewel de drie in een piste bewegen en vooral bij de start het tollende, de cirkelvorm van de maan ook in hun dans tonen, gaan ze de hoekigere, meer rechte en strakke lijn voeren verderop de voorstelling, ook door niet zelden naar voor te treden. Ward zien we weliswaar ook nog achterover hellen en zo een kromme vormen. Halfweg de voorstelling richt My dear, my dearest dust zich dus voornamelijk tot de frontale tribune waardoor de andere twee de choreografie in zijaanzicht bekijken. Wie de ganse voorstelling, zoals wij, de drie recht voor hen kan zien, kan genieten van de focus, de gezichtsexpressie, de knappe beleving van Libby terwijl haar collega’s hun gezichtsexpressie respectievelijk achter een wit masker en een zwarte sluier stoppen.

Ijzersterke prestatie dus en wat een focus van Moonstein dat zich niet uit zijn lood liet slagen tijdens de première op Zomer van Antwerpen die iets later begon omdat er regen was binnen gesijpeld in de hangaar en dat voor technische problemen gezorgd had (de zekering was een aantal keren gesprongen). En hoewel Doriane Dubost Dessertine, de choreografe zelf die op slechts enkele maanden tijd haar eigen choreografie instudeerde, aanvankelijk ging ze immers niet meedansen, tijdens de première even een foutje maakte en eventjes moest zoeken waar ze opnieuw kon inpikken (wat ook af te lezen was op haar gelaatsuitdrukking), doet dat niets af aan de gigantische hoge kwaliteit die Moonstein aflevert, ook in de soundtrack die van de hand is van Felix Machtelinckx (Tin Fingers) en Quinten de Cuyper. Het resulteert in een wondermooi slotnummer overigens, dat op dit moment nog titelloos is.

Het ziet er dus naar uit dat My dear, my dearest dust de enige dansvoorstelling dit seizoen is die we 5 sterren geven. De voorstelling doet ons, en niet alleen ons met verstomming slaan. Achteraf hoorden we van velen hoe geëmotioneerd zij wel waren na het zien van deze wondermooie productie. 

< Bert Hertogs >

My dear, my dearest dust speelt nog t.e.m. 10 augustus 2018 tijdens Zomer van Antwerpen in Braziliëstraat 2 te Antwerpen. Er zijn nog enkele tickets beschikbaar.