Recensie Famille Choisie ★★★★★

Een ode aan de kindertijd, de kinderlijke fantasie en het ravotten (jongensstreken) brengt het heerlijke Famille Choisie van de Belgische compagnie Carré Curieux Cirque Vivant! in een regie van Titoune Krall, Nicolas Diaz en Alexis Dansin op Zomer van Antwerpen 2018 dat dit jaar een grand crujaar kent. 4 mannen (Luca Aeschlimann, Vladimir Couprie, Gert De Cooman en Kenzo Tokuoka) spelen jongetjes die hun limieten verkennen, wat knotsgekke clowneske maar o zo herkenbare situaties oplevert van erg onhandig constructies willen bouwen (zo probeert 1 van hen een vierde tafel op de toren van drie tafels te plaatsen wanneer ie op de bovenste staat) tot prachtige poëtische momenten (zoals een straffe bellenblaasact!, waar kleine bellen geblazen worden in een grote, de grote vervolgens ontploft en de andere overblijven in de lucht, of die scène wanneer er rook in een grote bel geblazen wordt, bij wijze van spreken een ventieltje gecreëerd wordt waaruit de rook vervolgens kan ontsnappen en de scène waarin een acrobaat staat te vliegeren met een kleine vlieger of is het een rog, vervolgens met een tweede groter exemplaar, en daarna de grootste, een resultaat blijkt van creatief zijn met huishoudfolie). Een oorverdovend applaus, gejoel, tribunegestamp en ovatie na Famille Choisie zijn dan ook niet meer dan terecht. Wat. Een. Show.

Famille Choisie opent dansend onder andere met de vier op een tafel waarvan het tafelblad gevaarlijk naar beneden helt van het gewicht. Een van hen blijkt het niet zo met ochtenden te hebben. In zijn badjas duikt ie op, met sigaret in de mond en koffietas in de hand. Een koffietas die geen zin heeft om mee te gaan en die ie voor geen meter lijkt te kunnen verplaatsen op een bepaald moment. Of hoe de ‘loodzware’ tas eigenlijk weergeeft hoe zijn eigenaar zich voelt. De vier belanden op elkaar op de tafel net zoals het spelletje vleeshoop in de jeugdbeweging. Die sfeer ademt Famille Choisie ook van begin tot einde uit.

Het kwartet komt niet zelden erg grappig uit de hoek, wanneer een als koning verkleed is met een veel te grote kroon op zijn hoofd en zijn entree – letterlijk – mist bijvoorbeeld. Later zullen twee collega’s van hem zijn paard spelen. De ene met een witte emmer op zijn hoofd, de ander met een zwabber en stok gebonden aan zijn rug als staart. Sterk hoor hoe het paard voorover helt en de acrobaat die het bovenlichaam speelt, zijn been strekt. Knappe analyse van hoe een paard beweegt.

Een tubaspeler en een Alpenhoornblazer geven de act van de koning – een indrukwekkende diabolo act – extra cachet. Enkele straffe momenten: wanneer de acrobaat de diabolo die op een dienblad staat moeiteloos oppikt met zijn koord en dat later nog eens dunnetjes overdoet wanneer die in de lucht hangt. Een vrouw in het publiek komt daarna niet meer bij wanneer ze het (gespeelde) gesukkel van de muzikant ziet die alle moeite van de wereld lijkt te hebben om die Alpenhoorn opnieuw te verkleinen. Haar lach werkt zo aanstekelijk dat de ganse tent voor de bijl gaat.

Nadat een van de vier uiteindelijk de vierde tafel op de drie andere geplaatst heeft, belandt ie bengelend aan de trussing in de nok. Zijn collega’s plagen hem door met elastiekjes te schieten om hem zo naar beneden te kunnen zien vallen. Een ander zien we via de aerial straps ondersteboven wandelen door een van zijn schoenen steeds in een andere lus van een andere strap te steken. Het publiek houdt zijn adem in, ook wanneer de kerels via de corde lisse Tarzan spelen en laag vliegen over de eerste rijen toeschouwers van Famille Choisie.

Songs als ‘What a wonderful world’ (in een andere taal in de karaokebar) en een erg straf a capella meerstemmig gezongen ‘Mon beau sapin’ brengen de vier tijdens een knotsgekke slotact in een uitgelaten eindejaarsfeertje waarbij experimenteel gedrag centraal staat. Zo zien we een acrobaat van de trap van de tribune glijden met de plank van een skateboard en met zijn hoofd eerst belanden in een kartonnen doos. Een eenwieler wordt ook ingezet om het geluid van bommetjes te evenaren wanneer die over grote noppenplastic rijdt. Die eenwieleract start overigens met de acrobaat liggend op zijn buik waarbij hij beetje voor beetje met zijn rijtuig recht komt door een omgekeerde V te vormen met zijn lichaam en de eenwieler wat heel wat (buik)spierkracht vergt zo konden we op de eerste rij zien. Alleen dat al, alsook het rijden terwijl ie niet de pedalen gebruikt maar met zijn voeten het wiel rechtstreeks vooruit beweegt of niet veel later op de band staat met beide voeten en opspringt, doet het publiek met verstomming slaan

Famille Choisie is herkenbaar en compleet geflipt tegelijkertijd en deed ons niet zelden herinneren aan wat voor kuren wij als kind zelf jaren geleden ook uithaalden. De unaniem laaiend enthousiaste reacties achteraf liegen er niet om. Dit is een sublieme voorstelling.

< Bert Hertogs >

Famille Choisie speelt nog t.e.m. 28 juli 2018 en vervolgens van 15 t.e.m. 26 augustus 2018 op de Zomer van Antwerpen. Er zijn nog enkele tickets beschikbaar.

Creatie van en met / co-auteurs: Luca Aeschlimann, Vladimir Couprie, Gert De Cooman, Kenzo Tokuoka
Regie / co-auteur: Titoune Krall
Concept belichting / co-auteur: Nicolas Diaz
Techniek: Alexis Dansin
Techniek: Olivier Melis
Muziek / co-auteurs: Mark Dehoux en Sofiane Remadna
Muziek: Christophe Morisset
Intervenante voix: Sara Giommetti
Scenografie en kostuums: Colette Huchard
Verspreiding: Véronique Delwart
Administratie: Sara Lemaire, Wendy Ponitka