Waarom Tomorrowland (en de Vlaamse pers) een probleem heeft

Als alles goed gaat, hebt u het alweer overleefd. Die jaarlijkse overkill aan berichtgeving over het eerste weekend van Tomorrowland in volle komkommertijd. Mogen we u daar hartelijk voor feliciteren? Want ook dit jaar was het vooral de kwantiteit die kennelijk telde bij de Vlaamse massamedia en ging het op de verpakking na, zelden over de inhoud. Was u op zoek naar een kritische noot, dan was dat wellicht zoeken naar een naald in een hooiberg. Hebt u VRT NWS de bedenking horen maken dat zo veel waterpartijen verwerkt in het hoofdpodium toch wat wrang aanvoelt terwijl er zich een hittegolf aankondigt in ons land en we zuinig moeten omspringen met water? Waar was Tim Pauwels, de nieuwsombudsman van de VRT als je hem het meest van al nodig hebt? Hebt u ergens recensies (buiten het optreden van pakweg Dua Lipa) over de dj sets gelezen, welke platen het meest opgezet werden, kortom: wat er scoorde en wat de trends zijn in EDM-land? Wellicht niet en als u het al ergens vond, moest u er hard naar zoeken.

Zeker, Tomorrowland heeft opnieuw getoond leidinggevend te zijn binnen het EDM-genre en bevestigde met een nieuwe tent waarin geen paal te bespeuren was, dat het innoveert. Dat in combinatie met het sprookjesachtige decor, de chef-koks die het beste van zich naar boven halen, toont kortom de kwaliteit qua look and feel waarvoor het festival staat. Maar dat staat ook meteen geen klein beetje in schril contrast met de vele publieksfoto’s die persfotografen massaal de wereld instuurden. Alsof ze een wedstrijdje om ter marginaalste figuren in beeld brengen onder elkaar aan het spelen waren.

Het moet toch wat ongemakkelijk voelen bij de schoonzoon van Herman Schueremans. Dan zit je zo hard te investeren in kwaliteit en wil je je festival een exclusieve, ja chique look geven, en bepaal je de prijszetting (tickets, eten en drinken) voldoende hoog om een bepaald cliënteel niet over de vloer te moeten krijgen, haal je de kranten met niets minder dan marginaliteit. Van een après skikot met foute muziek en (internationale) toeschouwers die zich verkleden alsof ze op het carnaval van Aalst zitten of op het Schlagerfestival in Hasselt. Moet je daarvoor als fotograaf werkelijk naar Boom afzakken? Om zo veel mensen uit verschillende landen te kunnen ontmoeten, kan je toch ook naar pakweg Hello Schoten of Sfinks Festival trekken? Moet je in je verslaggeving rond Tomorrowland echt focussen op glitters en microplastics – zonder daar de kanttekening bij te plaatsen dat ze slecht zijn voor het milieu – die meisjes massaal aanbrengen op hun gezicht en lichaam op een festival? En dat terwijl je die trend overal vindt, op eender welk festival en dat al enkele jaren ondertussen? Idem met kappers op het terrein, enz.?

Ja, zeker als het komkommertijd is én omdat je simpelweg niet veel anders kan en mag doen op Tomorrowland, horen we hen nu al argumenteren. In de frontstage duiken van eender welk podium op Tomorrowland, laat staan erop kruipen is simpelweg niet toegestaan voor perslui. Enkel Tomorrowland-crew mag dat. Wil je officiële beelden overnemen, dan moet je daarvoor betalen. En vanuit het publiek je lens richten op een dj terwijl de fans als een gek gevaarlijk zitten te molenwieken rondom je, terwijl bier over je vliegt, is gewoon vragen om je dure toestel, dat je met dat al even marginale freelancersloontje van je bij de krant nog al dan niet aan het afbetalen bent als leven van huwelijksreportages echt niet je ding is, naar de verdoemenis te helpen.

Mocht iemand ons advies vragen of het de moeite is om een B2B-VIP pakket voor de volgende editie voor Tomorrowland aan te schaffen zodat die klanten kan ontvangen op het terrein, we zouden het begot niet weten wat daarmee aan te vangen. Wat wil je uitstralen als merk, als bedrijf? Welke (potentiële) klanten wil je aantrekken? Wil je voor klassevol maar toch ook volks kiezen? Dan ben je wellicht beter, en mogelijks ook goedkoper af bij Klassiek in het Park in Brasschaat.

Ondertussen kunnen Vlaamse mediaconsumenten alleen maar hopen dat er binnen dit en enkele jaren opnieuw een crisis (in medialand) uitbreekt zodat de Vlaamse media niet anders kunnen dan hun budgetten terug te schroeven voor zomerfestivals in ons land en de in vergelijking met wat buitenlandse massamedia doen exuberante media aandacht die men aan de verslaggeving errond besteedt. Verslaggeving die jaar na jaar steeds meer uitdraait op één kolossaal fait divers. Tot dan gunnen we elk medium zijn bubbel, zijn suikerspin, zijn (zelf gecreëerd) delirium als je wil. Om wat? Ja, om wat eigenlijk? Om de kijk- en leescijfers? Terwijl zowat iedereen met vakantie is en zit te genieten van de zon? Het blijft dan ook vreemd en iets wrangs hebben dat net in de periode waar het lees-en kijkbereik het laagst is Vlaamse media het meest van al focussen op en investeren in cultuurverslaggeving (in de ruime zin van het woord). Daar is een woord voor: hypocriet.

< Bert Hertogs >