Recensie Saison de cirque ★★★★

Na ‘Pour le meilleur et pour le pire’ (2011) en ‘La piste là’ (creatie: 2007) is Cirque Aïtal opnieuw in Antwerpen, deze keer met hun jongste circusvoorstelling: ‘Saison de cirque’. 4 maanden voor Kati Pikkarainen in Antwerpen in première ging met ‘Pour le meilleur et pour le pire’ had ze net het leven geschonken aan haar eerste kindje. Ondertussen is het gezin Victor Cathala (de reus) - Kati Pikkarainen (de kleine blonde vrouw) verder uitgebreid en hebben ze ondertussen twee kinderen. Niet alleen op privévlak is het duo voor uitbreiding gegaan. In ‘Saison de cirque’ staan ze niet langer met hun tweetjes alleen in de piste, maar willen ze het circusleven zoals het is ensceneren samen met de Russische acrobaten Lena Kanakova, Micha Kanakov, Vasia Kanokov, Sergey Mazurin, de jongleur Matias Salmenaho (met 7 kegels!), en paardenfluisteraars Nick Muntwyler en Ludovic Baladin die ze tijdens het touren leerden kennen. Helmut Nu?nning, Hugo Piris, Benni Masuch en Julien Heurtel voorzien de show van heerlijke instrumentale muziek op onder andere drums, contrabas, viool, elektrische gitaar en trompet.

De focus ligt dus niet meer op het duo, maar op het gezelschap al blijft het concept er wel eentje van de vertrouwde tandem Cathala – Pikkarainen. Dat is wennen voor wie het eerdere werk van het duo zag, maar vooral dan ook omdat deze productie in mindere mate voor esthetiek gaat (denken we maar aan de knappe eindscène in de wagen van ‘Pour le meilleur et pour le pire’ die je in deze voorstelling niet ziet). Neen, in ‘Saison de cirque’ gaat het in eerste instantie over het chaotische artiestenleven, backstage en in de piste van een circus, van changementen, opwarming, tot het hijsen van de tent, van net je applaus in ontvangst genomen te hebben en al afgezeikt te worden door een collega, je schminken of omkleden voor de volgende act tot een circusdirecteur die een ware slavendrijver is (heerlijke rol voor Victor die het onmogelijke verwacht tijdens een paardenact waarbij Ludo Baladin op een wit paard kruipt, ondersteboven gaat hangen, van en op het paard springt terwijl het in galop rondjes loopt, en ook op het achterste van het paard gaat rechtstaan zonder zijn handen vast te houden terwijl het blijft in galop lopen en Victor ondertussen de ultieme tip meegeeft: ‘really important is to breathe’). Andere zaken die we te zien krijgen zijn het leren applaus in ontvangst nemen en afgaan wanneer het doek zich opent en sluit (hier wordt dat in het belachelijke getrokken door Viktor), en de stalknecht (rol van Kati) die ook wat weg heeft van een wasted clown, de has been ook, knap neergezet met gevoel voor tristesse terwijl regendruppels op haar regenjas druppelen. Optreden in een tent houdt dan weer allerlei weersomstandigheden in waar je rekening mee moet houden: van sterke wind die plots komt opzetten, tot regen, … het kan allemaal.

‘Saison de cirque’ speelt al meteen met de backstage en frontstage door elkaar halen wanneer het rode doek achteraan de piste van plaats verandert. Dat levert dan wel een grappig moment op wanneer de circusartiesten die zich zogezegd nog aan het schminken zijn zich ‘betrapt’ voelen door de toeschouwers, minder fijn is het voor die toeschouwers die dan plots achter het doek komen te zitten waar het is stil komen te staan. Voor hen (wij hoorden tot die groep) gaat zo een deel van de start van de voorstelling verloren. Dat een van de paarden niet mee wou, kort nadien, zorgde ervoor dat deze productie vanuit ons standpunt bekeken zijn start miste.

Dat is jammer en verklaart wellicht deels waarom het nochtans sterke ‘Saison de cirque’ een gedeeltelijke staande ovatie achteraf kreeg. Weliswaar reageerde het publiek laaiend enthousiast, werd er gefloten, stevig in de handen geklapt en het gezelschap meermaals opnieuw in de piste geroepen. Toch hadden we het gevoel dat hier (nog) meer in zat. De act op de Russische bar met onder andere Lena Kanakova erop bijvoorbeeld is indrukwekkend, hoewel ze tijdens onze voorstelling haar evenwicht verloor bij het landen op de bar en op safe speelde door het kunstje niet opnieuw te proberen. Sergey Mazurin sloot de act op magistrale wijze af met een driedubbele achterwaartse salto en landde wel keurig. Hij was het ook die we aan een ketting een luchtacrobatie zagen uitvoeren terwijl de acht andere leden het rode cirkelvormige vloerkleed dat in de lucht hangt openhielden alsof dat het dak van een tent in de tent was. Daarbij moesten de acht die in het publiek zaten tegelijkertijd met Mazurin hun kracht aanspreken tijdens de ganse act. Want als er eentje van de acht last krijgt van zijn spieren, kan dat een minder goede zichtbaarheid betekenen voor een deel van het publiek.   

< Bert Hertogs >

Saison de Cirque speelt nog t.e.m. 18 augustus 2018 op Zomer van Antwerpen. De laatste tickets voor de voorstellingen op 15, 16, 17 en 18 augustus zijn nog te verkrijgen via zva.be.