Recensie Ganesha - Een Perfecte God

Met “Ganesha, een perfecte god” bewijst Judas Theaterproducties dat je niet altijd een grote cast nodig hebt  om een mooie musical op de planken te zetten. In het intieme kader van de Zwarte Zaal van het Fakkeltheater wordt het publiek meegenomen op een reis met Margreet en Karin door het magische India. De ontdekkingsreis naar de Taj Mahal blijkt vooral ook een ontdekkingsreis naar zichzelf, naar hun verleden en naar elkaar te worden. Zoals een medereiziger hen al waarschuwde: “Pas op! In India kom je jezelf tegen.”

Het verhaal start op de luchthaven waar de twee dames zich door de paspoortcontrole moeten worstelen. Wanneer dat niet echt verloopt zoals gepland, start het eerste gekibbel tussen de dames. Margreet is gebonden aan regeltjes, is eerder doemdenker, heeft nood aan controle en structuur. Karin is eerder het alternatieve type dat openstaat voor nieuwe impulsen en zoekt naar een beetje avontuur en spiritualiteit. Wat de één adembenemend vindt, is voor de ander gruwelijk. Dit zorgt geregeld voor onenigheid tussen Margreet en Karin. Al snel blijkt dat beide vrouwen naast hun gewone bagage ook heel wat emotionele bagage met zich meedragen. Op hun weg naar en door India komen ze Ganesha tegen, de Hindoegod van succes en vernietiger van kwaad en obstakels. Hij kan de reizigers helpen om een keuze te maken en een nieuwe weg in te slaan. Hij verschijnt in verschillende gedaanten, legt uit, voorziet van commentaar, troost en heeft lief. Vechtend met de demonen uit het verleden, de twijfels voor de toekomst en de hindernissen van een reis door India voltooien de twee vriendinnen uiteindelijk hun reis naar de Taj Mahal. Ze zijn het er roerend over eens: “Wat kan men zeggen bij het zien van zoveel schoonheid”.

Wie bij het lezen van de titel vreest om overdonderd te worden met oosterse filosofie, kan gerust zijn: het is een westers verhaal tegen een oosterse achtergrond. Het toneelstuk in het toneelstuk legt subtiel de link tussen de realiteit van Karin en het verhaal van Ganesha. Fabienne Huygen zorgt in dit fragment voor de Indische dans en het authentieke karakter van de uitbeeldingen.

“Ganesha, een perfecte god” schuwt de moeilijke thema’s niet: verlies, ziekte, twijfel, schaamte, spijt, homofobie, dood, … maar slaagt erin om niet te moraliseren of te deprimeren. Allard Blom heeft voldoende humor in taal en herkenbare situaties in deze voorstelling gestoken om dit uit te balanceren. Als toeschouwer word je mee in het avontuur gezogen en ga je mee op stap met Margreet en Karin. Deze twee vrouwen zijn duidelijk verschillend, maar absoluut geen karikaturen. Anne Mie Gils en Karin Jacobs zetten hier twee heel herkenbare en realistische personages op het toneel. Alleen in de typisch Indische personages wordt even gebruik gemaakt van stereotypen om de situatiehumor te versterken en dat werkt perfect. Ik heb de zaal meermaals zeer hartelijk horen lachen.

De cast voor deze voorstelling bestaat maar uit vier personen: Anne Mie Gils en Karin Jacobs vertolken de rollen van Margreet en Karin,  Sébastien De Smet speelt de rol van Ganesha en Timo Descamps neemt de overige rollen voor zijn rekening (waaronder de rol van Wouter, de zoon van Karin). Waar elk van deze acteurs afzonderlijk al over een mooie stem bezit, passen hun stemmen ook nog eens wondermooi samen. In “Geef me India, maar wel op mijn manier” klinkt het duet van  Anne Mie en Karin krachtig en overtuigend en bij “Ik zie het nog” klinken ze breekbaar en fijn. Sébastien straalt gedurende de voorstelling vooral rust, kalmte en stabiliteit uit en ook in zijn stem komt dit tot uiting. In het lied “Eén perfecte god” klinkt die waarlijk fluweelzacht en hoog met alleen een beetje piano als achtergrond. Het is ontroerend en mooi. Maar het meest emotionele moment in de voorstelling is weggelegd voor Timo Descamps wanneer hij in de rol van Wouter “Het liep allemaal zo anders” mag brengen. Je voelt op dat moment een stilte over de zaal komen die mensen doet nadenken.  Rhody Matthijs is er als componist zeer goed in geslaagd om de verschillende emoties uit het stuk op muziek te vertalen en de acteurs slagen er overduidelijk in dit naar hun publiek toe te vertolken.

“Ganesha, een perfecte god” heeft me ten zeerste kunnen bekoren. Het was een voorstelling met een lach en een traan, met vrolijke muziek en emotionele duetten. Het werd vakkundig gebracht in een sober, maar functioneel en modern decor door een cast die perfect op mekaar was ingesteld.

< Sascha Siereveld >