Recensie Els Dottermans: Wass will das Weib?

In het Duits heet een tepel “Brustwarze” een samenstelling tussen de woorden “borst” en “wrat” dus. Voor Dottermans reden genoeg om al snel bij het Nederlands te blijven in haar voorstelling rond vrouwen, de liefde, seks en wat ze nu precies willen van een man. Dottermans was haar voorstelling met een Spaanse tekst begonnen, die overging in Tardes Grises van Amparo Cortez. Later in de voorstelling zou ze stilstaan bij zijn aanwezigheid in de Roma. Maar toch was de keuze voor het Spaans wat vreemd voor sommigen. Heel wat mensen begonnen te zuchten of keken vreemd op.

Maar daarna liet Dottermans zowel het Duits als het Spaans voor wat het is. Ze bracht voornamelijk Nederlandstalige en Engelstalige songs. Die reeg ze aaneen met bindteksten die  van de hand waren van Connie Palmen. Bij momenten kwam Dottermans wat belerend over, verwijzend naar het syndroom van Asperger en Freuds psychoanalyse. Zeker wanneer ze vertelt dat ze op school zowat alles geleerd hebben. “Maar niemand heeft ons verteld hoe we de liefde moeten leren, met onder andere zijn valkuilen” klinkt wat flauwtjes. Maar al gauw wordt duidelijk dat de voorstelling niet de pretentie heeft om antwoorden te bieden. Een dosis zelfrelativering, humor en scherpe karakterschetsen van allerlei vrouwen en mannen worden ons voorgeschoteld.  Oscar Van den Boogaard vertaalde Barbara Streisands “Woman in love” naar “Vrouw aan de rand”. De actrice grapt dat de Nederlandse songtitel dicht bij het origineel bleef.

Uiteraard lost ze ook danig wat feministische praat op het publiek: “Als ik dan een jongen heb, dan heb ik het beste gehad.” Maar ook haar seksegenoten moeten het ontgelden wanneer ze de drama queens in hun hemd zet. Later gaat ze de getormenteerde toer op. In een tekst van Eva De Roovere zingt ze “Jolien blijf toch met je poten van mijn man.” naar Jolene van Dolly Parton. Een nummer dat Dottermans heel sterk omzet in een staaltje acteren. De actrice maakt er heel wat kleur. “Je suis malade” naar Serge Lama zingt ze doorleefd. Helaas missen we wat korrel, eventueel wat heesheid, wat pijn, wat pathos om helemaal overtuigd te zijn.

En ja ook die ene quote uit Palmans roman Lucifer wordt uitgesproken:” Neem een vrouw haar lijden niet af, want het is het enige waar ze groots in kan zijn.” Verder geeft Dottermans de mannen er van langs die je graag zien, maar die nog niet klaar zijn om zich te binden. Aantrekken en afstoten, daar houdt ze al evenmin van. Laat staan de dooddoener om als vrouw afgewezen te worden door de zin: “Ik hou niet genoeg van mezelf om van jou te kunnen houden”.

Jammer is het wanneer Dottermans “Ga niet van me weg” naar “Ne me quitte pas” zingt, op de rand van het bed, zonder dat ze oogcontact met het publiek maakt. Het nummer gaat er wat door verloren, en de tekst blijkt moeilijker zingbaar dan andere vertalingen. Af en toe moet de actrice dan ook spieken op een papier. Ook krijgen ze weinig respons wanneer ze het publiek aanmanen tot interactie. Een hilarisch Liefdesliedje over sperma en pijpen van Katinka Polderman, werkt dan weer wél. En in “Waar is de liefde” mag backing vocal Fleur Hendriks tonen dat ook vrouwen kunnen rappen op de tonen van “Where is the love” van Black Eyed Peas.

We hebben een fijne avond gehad en zagen een voorstelling die niet al te veel risico’s nam. Wat seks, liefde en vrouwen betreft, mocht het wat gedurfder, wat ons betreft. Of ligt het aan ons, en gaat ook hier de (feministische) boutade  “ne vent is ook nooit content” op?

< Bert Hertogs >

De setlist:

1. Tardes Grises – Amparo Cortez
2. Back on the chain gang – The Pretenders
3. Rocky
4. Doodgaan – vertaling Bernard Dewulf – naar Roy Orbinson
5. Jolien – vertaling Eva De Roovere naar Jolene van Dolly Parton
6. Je suis malade
7. Ga niet van me weg – vertaling Peter Verhelst naar Ne me quitte pas – Jacques Brel
8. Vrouw aan de rand – vertaling Oscar Van den Boogaard naar Woman in love – Barbara Streisand
9. Lachen toch – vertaling Thé Lau
10. Please don’t hurt me
11. Liefdesliedje – Katinka Polderman
12. Wat is de vrouw – Tekst: Tom Lanoye en muziek: Wim Opbrouck
13. C’est la vie
14. Waar is de liefde – vertaling Fleur Hendriks naar Where is the love (Black Eyed Peas)
15. Toen ik naakt was
16. Every breath you take – The Police