Recensie Invited ★★

Invited van Seppe Baeyens moet naast JR wellicht een van de meest overroepen voorstellingen van het afgelopen theaterseizoen zijn geweest. Participatietheater dat meer wegheeft van een chiro/sportmiddagje met zijn allen in cirkeltjes lopen, vertrouwensspelletjes spelen (over een man springen die als een plank stokstijf op de grond ligt, of je voorover laten buigen door een groepje mensen, …), een ander dragen op de schouder of op de handen tot aan de overkant terwijl je een diagonale lijn tekent op het speelvlak, in een diagonaal handen aan elkaar geven in een mensenketting en dan die laten uitwaaieren via een golfbeweging, uitgenodigd worden door iemand die je arm vastneemt en je van plaats verandert, mensen die tegenover elkaar geplaatst worden, of in het midden van het speelvlak terwijl de ander rond hen cirkelt, … Zeker, de voorstelling ademt de tijdsgeest uit met een mooie boodschap voor integratie, rijk, arm, oud, jong, man, vrouw, met of zonder beperking, met of zonder niet-Belgische achtergrond, … Maar de voorstelling wiens boodschap al snel gelezen is (en dus ook al snel uitverteld), en daardoor ook al snel verveelt, ademt als je het geheel vanop een afstand bekijkt met een nuchtere en afstandelijke bril een tenenkrullende geitenwollensokkerigheid uit.

Invited begint nochtans sterk met a capella ‘gelala’ canongezang tussen de performers die op een spiraalvormig blauw lang kussen zitten dat op de vloer ligt en waartussen sommige bezoekers plaatsnemen. Die opener zorgt namelijk voor een zeer ruimtelijk gevoel qua geluid, zeker wanneer een groepje mannen en vrouwen met elkaar in dialoog gaan. Wie zoals wij koos voor een plekje op een van de drie bankjes in de hoeken van de ruimte, kon dat wellicht het best ervaren. In de vierde hoek vinden we Stef Heeren, Kwinten Mordijck en Karen Willems die de voorstelling voorzien van knappe originele live muziek waarbij het scharniergeluid uit de cimbalen van de drums, de accordeontonen, en gitaren onder andere het geheel een warme sound meegeven. De twee sterren die we deze productie geven, gaan dan ook integraal naar hen. Al willen we gerust ook het welgekomen ventilatie-effect dat zich voordoet wanneer de massa in een cirkel begint te lopen aanstippen als een verademing, letterlijk en figuurlijk.

De toeschouwers en performers heffen het lange slangvormige blauwe zitkussen op, wandelen er wat mee rond en leggen het neer in een vierkant dat de ruimte omzoomt, maken opnieuw een spiraal, opnieuw een vierkant, of maken er dan enkele bankjes achter elkaar van zodat ze hun eigen muzikanten als bij een concert kunnen aan het werk zien. Qua bewegingstaal is Invited erg basic. In die zin dat er niet zo gek veel verschillende bewegingen in te zien zijn. En dat terwijl de voorstelling zo’n 70 minuten duurt. Op choreografisch en esthetisch vlak bleven we dus ontzettend hard op onze honger zitten. ‘Choco of kaas’ kwam dan ook meteen in ons op. Ook dat was participatietheater afgelopen seizoen en wat ons betreft (alleen al omwille van het aanstekelijke spelplezier dat getoond werd) veel sterker dan deze Invited die ondraaglijk licht is. Laat één ding duidelijk zijn. Deze conclusie staat los van het feit dat we mooi op ons bankje zaten te wachten tot we uitgenodigd werden om deel te nemen aan dit participatietheater. Een uitnodiging die er uiteindelijk niet gekomen is. Op dat vlak had onze buurvrouw meer geluk. Of niet. Het is zoals je het bekijkt…

< Bert Hertogs >