Recensie Common Ground ★★★★

Een meer dan terechte staande ovatie kreeg Common Ground in deStudio tijdens het Theaterfestival. De productie is het resultaat van samenwerking tussen Benjamin Vandewalle en Platform-K, de Gentse organisatie waar mensen met een beperking een opleiding dans kunnen volgen. Voor deze dansvoorstelling ging Vandewalle, die twaalf jaar geleden afstudeerde aan P.A.R.T.S. van Anne Teresa De Keersmaeker in zee met Kobe Wyffels en Hannah Bekemans die in het echte leven een koppel vormen. Vijf hoofdstukken kent de voorstelling die begint met losse atomen die op het podium rond bewegen, ogenschijnlijk willekeurig op de al even impulsieve pianobegeleiding van Fulco Ottervanger die abrupt de snaren aanslaat, met de toetsen, dan weer plots een snaar rechtstreeks manipuleert met zijn vinger, klopt op de klankkast met de hand of met een stok die hij uit zijn mond haalt.

Op dat moment denk je als criticus, daar gaan we voor zestig minuten voorstelling waar elke cue overduidelijk gegeven wordt en vrees je geen enkel moment in de voorstelling te geraken omdat de structuur open en bloot gelegd wordt vanaf de start. Niets is minder waar blijkt later, want het is niet alleen de muzikant (met rode Dracula cape) die een nieuwe beweging binnen een scène doorgeeft, ook de dansers, en niet in het minst een erg indrukwekkende Hannah Bekemans hebben hun invloed op het verloop van de voorstelling. Go!

Common Ground gaat zoals het woord zegt over gemeenschappelijke zaken bij elkaar vinden, ook via improvisatie. In het begin zijn de drie los van elkaar staande atomen. Na verloop van tijd vinden ze elkaar, beïnvloeden ze elkaars beweging en expressie. Een heerlijke dosis theatraliteit (die vijfde scène waar de draak gestoken wordt met de catwalk en de voet verstuiken bv.), absurde humor en muziek (een zelfgeschreven a capella liefdeslied van Hannah) passeren onder andere de revue. Hannah blijkt op scène de meest complete artieste van de vier. Ze speelt, danst, en zingt erg goed.

Zo wordt ze in geen tijd een echte diva wanneer Kobe haar een rok aandoet en een glitterhandschoen terwijl ze op een van boven uit fuchsia belicht vlak in pose haar nummer a capella brengt.  De twee mannen van hun kant zitten tijdens een scène naast elkaar op een kruk die kan draaien en trekken daarmee de cirkelkaart in deze voorstelling. Hun hoofden bewegen wanneer ze die in elkaars nek leggen terwijl ze ronddraaien met hun hoofd.

Audiofragmenten krijgen we te horen van de repetities waaruit blijkt dat focus krijgen en behouden van vooral Kobe – tenzij ook dat gespeeld is, maar we hebben een sterk vermoeden dat het hier om een zeer authentiek geluidsfragment gaat – niet altijd evident is. Zo horen we zowel Hannah als Benjamin (redelijk lang overigens) op hem inspreken om aan die beginpositie te beginnen. Ofwel: hoe het (wellicht intensieve) repetitieproces op zich een voorstelling is. Van een wondermooie schoonheid getuigen de geluidsfragmenten wanneer Hannah haar liefje Engelse woorden leert en hij die probeert na te zeggen. Het voelt aan als een live Assimil-cursus die Hannah even fonetisch geeft.

‘Silence’ klonk zelden zo sterk als ‘saai lens’. De humor hier ligt ook in sommige woorden die je echt niet verwacht zoals ‘nose hair’, wellicht aanvankelijk bedoeld als twee afzonderlijke woorden, maar hier snel na elkaar te horen zodat je Hannah haar Kobe het woord ‘neushaar’ lijkt te horen aanleren.  Tijdens Common Ground zien we het duo overigens samen rollen over de podiumvloer, de handen vasthoudend aan elkaars bovenarmen. Een beweging die later ook hernomen wordt. Benjamin zal van zijn kant zowel in duo dansen met Kobe (op de stoelen) als met Hannah (op de vloer).

Een van de sterkste beelden, waar ook heel wat kracht bij komt kijken is wanneer Hannah zich op de schoot zet van Kobe, met de handen op diens knieën en hij op handen en voeten met de rug naar de grond naar voor stapt. Een indrukwekkend moment is dat waarbij hij zich helemaal ten dienste van Hannah stelt. Zij is de koningin, de heerser, hij het paard bij wijze van spreken.

Het is dan ook dat bij ons het besef binnensluipt dat dit dé voorstelling van Hannah eigenlijk is. Ze schittert werkelijk in alle disciplines en speelt de drie mannen gewoon naar huis. Ook in die laatste catwalk-scène waarbij ze gekke bekken trekt met haar collega’s voor een camera en ze het dierlijke kantje in zichzelf opzoekt. Die ogen! Die mimiek! Die focus! Wauw.

< Bert Hertogs >