Recensie Bacantes ★★★

Met Bacantes naar de Griekse tragedie tussen Apollo en Dionysus, trekt de Kaapverdische choreografe Marlene Monteiro Freitas de lijn van het cartooneske en carnavaleske begeleid door onder andere 5 trompettisten, een track op band, toetergeluidjes, een fluitje (fiësta!), en muzikanten die met waterdarm en een trechter op het uiteinde hilarisch in dialoog gaan met de trompetten. Die van hun kant zullen zich laten beïnvloeden en onder andere ‘Happy Birthday’ op een wel erg dissonante manier brengen, tot wat geblaas en luchtverplaatsing te horen is om zo het geluid van de waterdarmen na te bootsen of die van een stoomtrein. De electric drums wordt ogenschijnlijk aangeslagen maar zelden komt er effectief geluid uit terwijl de drummer als een dirigent op een verhoogd podiumelement staat waar niet veel later een danser naast komt staan als een zwemmer. Op de rand gaat ie dan staan van het blokje om elk moment het imaginaire water in te duiken. Welkom in de fantasierijke en knotsgekke wereld van de Kaapverdische.

Doorheen de ganse voorstelling zien we muziekstandaarden gebruikt worden waarvoor ze niet dienen. Onder andere als wandelstok voor oudjes, dwarsfluit, fluit, doedelzak, viool, roeispaan, telefoon, stofzuiger, tikmachine, paraplu, penis in erectie, penis die afgetrokken wordt, penis in (ochtend)erectie die afgeslagen wordt om de erectie teniet te doen of als VR bril. Aanvankelijk werkt dat wel op de lachspieren maar uiteindelijk vinden we dat deze productie te veel varieert op hetzelfde waardoor het idee erg uitgemolken aanvoelt op het einde. Leuk is wel het moment wanneer de trompettisten hun dempers bovenhalen en doen alsof ze een ijsje aan het likken zijn.

Als acrobatisch element voegt Bacantes een danser toe met fles water op hoofd. Hij draait 180 graden zonder de fles vast te houden op zijn hoofd en begint Shakiragewijs te heupdansen. Zonder fles op zijn hoofd toont ie zijn achterwerk ook aan het publiek en begint te twerken tot groot jolijt van het jonge meisje dat rechts van ons zit en geniet. De twee groepen gaan verder in dialoog in een hilarisch moment waarbij de ene bende liptrillend klank nabootst en de andere watergorgelend antwoordt. Het leidt tot kikker vs. geit en poes vs. hond-geluiden en escaleert uiteindelijk in een spelletje om ter luidst en langst een boer laten.

Tekstueel horen we onder andere een vrouw met overdreven vibrerende stem en vuile hoest zeggen: ‘I’m talking about sexual temptation. I need a lover right now. I want you in the worst way. Fuck me all or I will fuck you right now. Goodbye.’ en later: ‘Stop this music right now. Or I will kill you, fuck you all once again. Goodbye.’ Een nummer dat doet denken aan Rihanna’s ‘Man down’ qua ritme en sound, ‘Gnossienne’ van Erik Satie dat plots een wel erg Oosterse toets meekrijgt ook in de dans die meditatie (met duim en wijsvinger in een o) parodieert, Claude Debussy’s ‘Prélude à l‘Après-midi d‘un faune’, ‘Unchainted melody’ van Righteous Brothers, de Bolero van Ravel die zittend uitgevoerd wordt op een kruk en verwijst naar de iconische choreografie van Béjart, zijn maar enkele muzikale momenten die passeren in deze Bacantes.

Las u dat goed: een voorstelling waarin geboerd wordt in de Rode Zaal van deSingel? Een voorstelling ook waar ‘Unchainted Melody’ in te horen is? Inderdaad. Er zijn geen zekerheden meer. Laat ons toe het ‘artistieke’ niveau van Bacantes beperkt te vinden hoewel we best wel een aantal keren moesten lachen. Maar op twee uur net iets te weinig.

< Bert Hertogs >