Recensie Liebrecht Vanbeckevoort

Een staande ovatie dat moet je verdienen voor een Brasschaats publiek door hard, zeer hard te werken en het beste van jezelf te geven. In die zin, zag ik de afgelopen jaren nog nooit het publiek spontaan rechtveren in dit cultuurcentrum na een voorstelling. Wel zo bij Liebrecht Vanbeckevoort. Een primeur.

Hoewel Vanbeckevoort normaal op een Steinway speelt, stemde hij in om dit keer de piano van de plaatselijke muziekschool in te spelen. Een tamelijk jonge Yamaha kreeg hij onder de vingers. ’s Middags al had hij er uitgebreid kennis mee gemaakt. Toen gaf hij een klein optreden en bracht hij zijn kennis over aan enkele studenten van de muziekschool. Een mooi gebaar waaruit nog maar eens blijkt dat topmuzikanten in het klassieke genre, verre van de wereldvreemde en mensenschuwe nerds zijn maar dat ze net dicht bij hun publiek willen staan. Een groter contrast met overbeschermde pop-en rockartiesten bestaat wellicht niet.

Vanbeckevoort weet een perfecte pianotechniek te combineren met een subliem inlevingsgevoel. Met Joseph Haydn’s Sonate in fa groot liet hij al meteen een sterke indruk na. De vele versieringen die hij speelde met zijn rechterhand kwamen vloeiend tot hun recht. Bij de “presto” kwam hier en daar een noot niet door, maar dat kan aan de piano gelegen hebben. De pianist laat heel vaak zijn pedaal uitglijden, wat een speciaal effect geeft op een eindnoot.

Die pedaaltechniek liet het even afweten tijdens zijn ballade in sol van Brahms opus 118. Een hamertje raakte een snaar onzuiver waardoor even een lelijke metaalachtige klank te horen was. Maar dat is allemaal detailkritiek, want wat we te horen kregen was op het operfecte af. Ronduit subliem. “Wereldklasse” hoorde ik de directeur van de muziekacademie zeggen. En terecht.

Van Beckevoort koos bewust om negentiende eeuwse romantische werken te brengen. De man weet perfect wat het publiek wil. In geen tijd was het concert dan ook uitverkocht. Het ganse concert balanceerde steeds op de tegenstelling tussen het introverte en het extraverte. Tussen ratio en emotie. Tussen ingetogen en zacht en uitbundig en levendig.

Zijn Romanze uit Brahms opus 118 klonk dromerig en speelde hij met heel veel gevoel. Maar de kers op de taart hield de laureaat van de Koningin Elisabethwedstrijd voor piano 2007 voor het einde. Schumanns Faschingsschwank aus Wien opus 26 was er eentje om in te kaderen. De pianist speelde dit stuk uitermate geconcentreerd. Moet ook want het pianowerk vloeit van de ene emotie in de andere. Van een levendige en extraverte compositie naar een ingetogen, bijna wanhopige Romanze. Brahms was immers verliefd op Clara Wieck. Maar Brahms liefde voor haar werd niet meteen beantwoord omwille van haar vader. Pas later zou zij zijn vrouw worden. Het werk baadt dan ook in de tegenstellingen die we Vanbeckevoort ook in andere werken hoorden aanraken. Het openingsthema is immers uitbundig, maar de Romanze klinkt treurig en verliefd tegelijkertijd. Dit alles eindigde in een grootse uitbundige finale waarin blijkt dat Schumann zijn liefde heeft gevonden en die ook beantwoord werd. Meesterlijk was de uitvoering dan ook van Vanbeckevoort. Ook het publiek wist dit. Hun en onze liefde voor klassieke muziek werd er alvast opnieuw mee geprikkeld.

< Bert Hertogs >

De setlist:

Deel 1:
Joseph Haydn – Sonate in fa groot Hob. XVI:23(1773)
Allegro moderato
Adagio
Finale: presto

Felix Mendelssohn – Selectie uit Lieder Ohn Worte (4 stukken)
Felix Mendelssohn – Variations sérieuses opus 54 (1841)

Deel 2 :
Johannes Brahms – Klavierstücke opus 118 (1892)
Intermezzo in la klein – Allegro non assai, ma molto appassionato
Intermezzo in la groot – Andante teneramente
Ballade in sol klein – Allegro energico
Intermezzo in fa klein – Allegretto un poco agitato
Romanze in fa groot - Andante
Intermezzo in mi mol groot – Andante, largo e mesto

Robert Schumann – Faschingsschwank aus Wien opus 26 (1839-1840)
Allegro – sehr lebhaft
Romanze – Ziemlich langsam
Scherzino
Intermezzo – Mit grösster Energie
Finale – Höchst lebhaft

< Bert Hertogs >