Recensie Adams Appels

Een positief doel, daarnaar is ex-gevangene en neonazi Adam O. Petersen (Bart Hollanders) naar op zoek wanneer hij aan een re-integratieprogramma deelneemt. Ivan (Koen De Graeve) is de geestelijke van dienst die van hem samen met kleptomaan en verkrachter Gunnar (Tom Dewispelaere), de zwangere alcoholica Sarah (Anne Malherbe) ,de gangster Khalid ( Geert van Rampelberg) en een ziekenhuispatiënt (gespeeld door Matteo Simoni) een beter mens wil maken. Ivans geloof in hen is op zijn zachtst gezegd naïef te noemen. Hij gelooft dat ze hun leven zullen verbeteren, maar dat zal niet gebeuren in dit muziektheater dat verschillende musicalgenres parodieert. Na een tijd zoeken, wordt Adam’s doel: een appeltaart bakken.

Petersen moet dus op zoek naar appelen, vandaar ook de titel Adams appels. Die van de appelboom in de tuin gebruiken, blijkt niet eenvoudig, wegens kraaien. Ook met de stem van Adam blijkt iets aan de hand. Hij praat op een hoog toontje. De alliteratie van de titel heeft dus een tweede betekenis. De nummers die we te horen krijgen, zijn pure kolder. De Graeve mag er zwaar over gaan tijdens “Iemand zoals jij”. We zien Ivan een kazuifel aandoen met ledlichtjes in verwerkt, die op de maat van de muziek een kruisteken in oranje, rood en blauwe lichtjes vormt. Kan het kitscheriger?

“Een nazi, dat zou je niet zeggen.” is zijn antwoord aan Adam, die nochtans een band rond zijn arm met een hakenkruis op en stevige laarzen aan zijn voeten draagt. Zijn haar is tevens deels afgeschoren. “Heel de wereld is slecht, I go with the flow” is Adams verklaring voor wat hij fout deed. Opvallend is dan ook de verwijzing naar het boek Job uit de Bijbel die hij later doet , waar God niet als eenduidig “goed” wordt weergegeven. Hij straft, pakt zaken van mensen af.  Dat de mens moet lijden en pijn heeft, en waarom God daar niets aan doet, krijgt geen duidelijk antwoord in dit boek. 

De hilariteit van het stuk stapelt zich op, de zaken escaleren meermaals. Dewispelaere als kleptomaan Gunnar, zet een enorm grappig personage neer. Hij wordt betrapt op het stelen van de portemonnee en gsm van Adam en blijft zich excuseren. Hij zegt dat hij weg gaat, maar blijft toch staan. Waarop hij weer zegt dat hij weg zal gaan, enzovoort. Wat een karakterschets!

“Is het waar, bak uw taart” doet wat denken aan het soort musicalnummers dat je bijvoorbeeld in Camelot hoort, maar dan zeer sterk over the top. Sarah mag een typische vrouwelijke solo zingen in “Ligt hier nu mijn hoop”.  De Ravashisong doet Oosters aan. In heel de voorstelling wordt er trouwens behoorlijk wat gebuikdanst door Laura Neyskens.  Maar er wordt ook gerapt, in de “’k zen Khalid”-rap bijvoorbeeld. Het duet tussen vader Ivan en zijn ‘spastisch gehandicapte’ zoon Christopher (gespeeld door Rik Verheye) is eigenlijk geen duet, omdat De Graeve beide zanglijnen voor zijn rekening neemt. Onder andere de dwarsfluit begeleidt hem daarbij. Ook dit is een vette knipoog naar het musicalgenre.

Adams appels is dus één en al grappig, maar door de stijlkeuze “over the top” gaan, went het publiek hier snel aan en verliest de voorstelling aan kracht terwijl de voorspelbaarheid toeneemt. Sommige woordspelingen worden uitgelegd. “Hij heeft piet gehad” wordt bijvoorbeeld in een context waaruit blijkt dat Ivan een incestslachtoffer van zijn vader is, besproken. De zang- en danskwaliteiten zijn aanvaardbaar, maar het is ook niet meteen het opzet van deze voorstelling om hier sterk mee te scoren. Ivan’s onvoorwaardelijke geloof in het goede van de mens, krijgt een koude douche. En ook in het slechte, zit blijkbaar iets goeds. Goede voorstelling waarbij dus ook wat mindere eigenschappen zitten.

< Bert Hertogs >