Recensie Deva Premal en Miten with Manose ★★★1/2

Deva Premal & Miten with Manose bouwden de Stadsschouwburg van Antwerpen om tot een Boeddhistische tempel. Een waar ontzettend veel liefde, samenhorigheid en respect voor elkaar aanwezig was. Deva Premal en Miten werden live begeleid door de Nepalese Bansurifluitspeler Manose, multi-instrumentalist Joby Baker en Rishi op percussie. Het concert trok de kaart van de meditatie, en het transcendente in mantra’s, repetitieve gezangen waar het publiek aan mocht deelnemen. En hoewel het genre, dat Ingeborg in ons land recent onder de aandacht bracht met ‘Gratitude’, compleet belachelijk gemaakt wordt in bepaalde (social) media, kon Soul Happenings vzw alle beschikbare tickets voor dit optreden moeiteloos aan de man brengen. En dat zonder je om de oren te slaan met affiche- en advertentiecampagnes. Het toont aan dat er nood is in onze samenleving voor zingeving, voor mindfullness, voor onthaasting en dat dit alles net als yoga niet meteen een voorbijgaande hype lijkt maar het resultaat van een zekere bewustwording dat een harde samenleving die zich achternaholt niet de oplossing is voor de vraagstukken en levenskwaliteit van morgen. En neen, het zat niet vol geitenwollensokken dragende op Wouter Van Besien (Groen) stemmende toeschouwers in het publiek. Dat was immers zeer divers. Jong, oud, man, vrouw, vegetariër, veganist, flexitariër, alleseters, vleeseters, gelovigen, ongelovigen, mensen die er een dure of net sobere levensstijl op nahouden, fans van mainstreammuziek, of alternatieve, …ze waren er allemaal.

Deva Premal zou het optreden openen en eindigen door het publiek haar respect te tonen met de woorden ‘Namasté’ uit het Hindi inclusief het handgebaar. Na een aantal mantra’s liet ze ook weten dat applaus ontvangen niet meteen op zijn plaats is. ‘Het is als applaus geven nadat je de liefde bedreven hebt.’ zei ze en dus spoorde ze een uitverkochte Stadsschouwburg aan om vooral te genieten, van de stilte, de spanning ook na elk nummer en om die ook in je op te nemen. Veel mantra’s hadden overigens een gelijkaardige opbouw, die crescendo gingen naar het midden toe en naar het einde diminuendo neergelegd werden. Wie aan transcendente muziek denkt, denkt vaak in eerste instantie aan trage nummers tot midtempo. Dat bleek bij Deva Premal & Miten with Manose niet altijd zo te zijn.

Tibetaanse veelkleurige gebedsvlaggetjes hingen er verspreid in de Stadsschouwburg, bloembaadjes lagen er op het podium, Manose zou er op het einde van het eerste deel ook enkele gooien over de eerste rijen van de parterre tijdens ‘Namasté’. Zelden heeft de zaal zo lekker geroken. Fijn dus dat de geur van bloemen ons verwelkomde terwijl we plaats namen in de Stadsschouwburg. Voor ons zit een man die zijn trui met de tekst ‘One love. One heart. Let’s get together and feel alright.’ over zijn zetel had hangen. Die reggaetekst – ook dat genre passeert even de revue tijdens het optreden – vat al ineens de ganse avond samen. Een innerlijke rust en gelukzalig gevoel straalt uit van de artiesten en muzikanten op het podium, tot een eind voorbij elf uur. Het is die warme gloed, die energie die in geen tijd overslaat op het publiek wat een cyclische beweging tot stand brengt, een van energie geven en krijgen tussen publiek en performers.  

Na een openingsmantra voor wereldvrede waarbij Manose met zijn Bansurifluit naast de akoestische gitaar de tekst mocht voorzien van een mooi en egaal klankbed, zongen we samen begeleid door onder andere djembé en fluit ‘Gate, Gate, Paragate, Para Sam gate Bodhisvaha. Bodhi Svaha’, ofwel ‘Gone, Gone, Gone beyond Gone utterly beyond. Oh what an Awakening.’ om het lijden te verdrijven. ‘All is welcome here’ luidde het in het daaropvolgende nummer van Miten in diens tekst: ‘So bring your laughter and bring your tears, your busy lives and your careers and bring the pain you‘ve carried for years. All is welcome here. Freedom is not so far away. There‘s just one price we all have to pay: live our dreams until they fade away - and let them go waking up - letting go.’ Daarbij vroeg hij ook even wat er gebeurt als je dromen uitkomen: ‘magic’ antwoordde iemand uit het publiek terwijl een ander ‘reggae’ zei wat leidde tot de eerder vermelde korte reggaestijl waarin het nummer overging. Het nummer gaat over dankbaarheid, over de lessen die je in je leven leert, ook de pijnlijke. Tijdens de song betrekt Miten het publiek door het ‘Here and now’ te laten zingen, zowel op de parterre als op het balkon.

Verder volgden nog de Ryambakam mantra, de Gayatri mantra, de op fysiek vlak helende Teyata mantra die tevens stelt dat we allen één zijn tijdens de avond. Eindigen deden ze het eerste deel op een folky manier met heerlijke ukelele en versnellingen op ‘Namasté’. Op de tekst ‘Namaste. Namaste. Chidananda Rupeh. Chidananda Rupeh. Namaste.’ mochten we allemaal ook rechtstaan, en elkaar op Boeddhistische manier begroeten. Nadat we de tekst gezongen hadden, volgde dat tafereel opnieuw maar dan met een andere buur, over-, of achterbuur voor ons gezicht.

Tijdens het tweede deel, dat wat aan de lange kant was, en waarbij de mantra’s vooral een tragere muzikale begeleiding kenden, zakte de sfeer van de avond wat in. Dat lag ook aan het duo zelf die steeds meer commerciële boodschappen in hun bindteksten staken wat haaks stond op de verdere beleving. Dat Deva een nieuwe plaat uit heeft, dat er Tibetaanse vlaggetjes (naast olie, parfum, en zijden doeken die gebruik kunnen worden bij het bidden) te koop zijn aan de merchandise-stand, naast solomateriaal van hun muzikanten, kregen we te horen.

Eerder vond Deva Premal het al wat bizar om een pauze te nemen tijdens het optreden. ‘Een pauze van wat?’ vroeg ze zich terecht af. Immers het ganse optreden voelde als massaal even op de pauze-knop duwen. Tijdens zo’n concert nog eens een pauze inlassen voelt dan ook als een pauze in een pauze, wat (licht) absurd is. Staand achter een micro kwam de zangeres samen met Miten terug om daar in close harmony een nummer te brengen dat in de mist ging bij de start van het tweede deel. Miten verontschuldigde zich omdat ze niet in dezelfde toonaard speelden en zongen. Tot een van de hoogtepunten rekenen we in dat laatste deel de hommage aan Krishna die Miten in een beweging liet overgaan in een puik ‘My Sweet Lord’ van George Harrison waarbij hij zichzelf begeleidde op akoestische gitaar.

< Bert Hertogs >