Recensie Twelfth Night ★★★★★

Een geweldig leuke feelgood musical, dat leveren regisseurs Kwame Kwei Armah en Oskar Eustis af met Twelfth Night. Voor deze Shakespeareklassieker, een romantische komedie die om een driehoeksrelatie gaat, gebruikt Young Vic de muziek en teksten van Shaina Taub van de voorstelling die twee jaar geleden in NY in première ging. Op het podium zien we professionele artiesten aan het werk, naast buurtbewoners van het theater dat op wandelafstand van Waterloo-station ligt. Op die manier is de productie ook een sociaal en maatschappelijk project geworden. De goesting van cast en crew spat dan ook af van deze heerlijke voorstelling die de kaart trekt van seksuele aantrekking en gender. Zo horen we Viola stellen als Cesario ‘Maybe the man I tried to be is the woman I always was.’ Young Vic, dat zich zoals Bronks en hetPaleis in ons land richt op jongeren, loodst op die manier erg succesvol een klassiek verhaal binnen in de eenentwintigste eeuw. Dat levert misschien wel een van de meest verfrissende voorstellingen van de laatste jaren af in Londen. En neen, ook nu weer speelt de vernieuwing, de verrassing, het mee met de tijd zijn, zich niet op de toch eerder traditionele West End af. Het is dus verderop dat je het als cultuurliefhebber moet zoeken. Pittig detail: genderneutrale toiletten hebben ze bijvoorbeeld wel in Young Vic. Op de West End hebben we nog geen enkel theater tegengekomen die die koers vaart… Dat lijkt ons meteen al voldoende te zeggen.

Kort samengevat is Viola (Gabrielle Brooks) die zich vermomd heeft als Cesario, een man die als twee druppels water lijkt op haar overleden tweelingbroer Sebastian (Jyuddag Jaymes), verliefd op hertog Orsino (Rupert Young) in Twelfth Night. Hij van zijn kant is echter verliefd op Olivia (Natalie Dew), die recent haar broer en vader verloor. Orsino zet Cesario in om haar te overtuigen van zijn liefde. Maar dat plan mislukt want zij wordt op haar beurt verliefd op Cesario. Maria (Gbemisola Ikumelo) van haar kant is dan weer verliefd op Sir Toby Belch (Martyn Ellis). En Malvolio (een waanzinnig hilarische Gerard Carey) is dan weer verliefd op… zichzelf onder het motto ‘Loving yourself is a healthy thing’ dat ie samen met een zin als ‘Sometimes it’s lonely to be great.’ laat horen in ‘Greatness’ een van de grappigste songs van de avond. Uit dat nummer noteren we de tekst: ‘If some are born great and some achieve greatness and some have greatness thrust upon them then I can’t help that I was born great! I didn’t ask to be the best. Things would be much easier being average like the rest.’ Maar op een dag duikt Sebastian op in het dorp, en blijkt dus helemaal niet dood te zijn. Dan gaan de poppen pas helemaal aan het dansen.

Wat deze musicalversie zo fijn maakt, zijn het gigantisch aantal verwijzingen naar bestaande musicals. In de tekst duikt plots de kreet ‘een vleermuis!’ en ‘I want you. I need you’ in de song ‘Tell her’ (verwijzingen naar ‘Bat out of hell’) op, en ook de term ‘Wicked’ mag niet ontbreken. Op muzikaal vlak is het duimen en vingers likken van het ensemble tijdens het soulvolle ‘Word on the street’, dat tekstueel verwijst naar Les Misérables, maar muzikaal naar Dreamgirls dat op 12 januari 2019 in Londen stopt. De dames, in lichtzalmkleurige glitterjurken gooien er ook een lijntje ‘Crazy in love’ van Beyoncé tegenaan. Verwijzen naar de ‘80s hitmusicals als Flashdance en Footloose doet deze Twelfth Night dan weer (ook qua choreografie) in ‘What Kinda Man R U Gonna Be?’. ‘You are the worst’ klaagt dan weer de klaagcultuur van de Britten aan, maar het is vooral ook een dranklied, nog zo’n klassiek ingrediënt uit het musicalgenre. De song ‘Count Malvolio’ met tapdans en wandelstok in de hand, knipoogt dan weer naar ‘42nd Street’.

Op komisch vlak stapelen de misverstanden zich op. Zo zal Rupert Young als Orsino de ballad ‘Tell her’ in de ogen van Cesario voor hem/haar zingen terwijl die eigenlijk bestemd is voor Olivia. De voorstelling speelt ook met herhaling als humoristisch element, wanneer later zich dat nog eens voordoet. Gabrielle Brooks mag van haar kant als Cesario dan weer schitteren in ‘If you were my beloved.’ waarbij ze de beweeglijkheid van haar stem mag laten horen. Tijdens die song krijgen we ook het trio Young-Brooks-Dew knap meerstemmig te horen. Qua beltingtechniek mag Melissa Allan als Feste alles uit de kast halen tijdens nummers als ‘Feste’s Secret’ en een erg mooi ‘Is this not love?’ Young Vic presenteert een ijzersterke cast die zowel vocaal als qua spel en spelplezier waanzinnig straf is.

Twelfth Night is kortom zo’n voorstelling waarop je op slag smoorverliefd wordt. Alle voorstellingen in Young Vic zijn ondertussen weliswaar hopeloos uitverkocht. 

< Bert Hertogs >