Recensie Johan Verminnen & groep

De laatste tijd komt Johan Verminnen meer als de Nederlandstalige Gedelegeerd Bestuurder van SABAM in de media dan als zanger en dit ondanks het feit dat hij een nieuwe CD heeft uitgebracht. Misschien heeft dit er wel toe bijgedragen dat de zaal maar voor de helft gevuld was. Dit was  best wel jammer als je bedenkt dat deze bekende Brusselaar qua stem en zang nog niets heeft moeten inboeten sinds de hoogtijdagen van “Ik wil de wereld zien” , “Rue des Bouchers”en “ ‘k Voel me goed”.

Met zijn kenmerkende diepe, warme en krachtige stem nam Johan Verminnen zijn publiek mee op een ontdekkingstocht door de liedjes van zijn CD “Solozeiler”, aangevuld met bekende en minder bekende nummers uit het inmiddels 400 titels tellende songboek van deze singer-songwriter. Tussendoor vertelde hij over zijn jeugd, zijn werk, zijn moeder en zijn tijd als leraar aan de Studio Herman Teirlinck. Het was charmant om te horen hoe zijn vertaling van de Brel-klassieker “Voir un ami pleurer” is ontstaan in een klaslokaal toen Stef Bos en Ingeborg nog bij hem les volgden. Johan Verminnen is een aangenaam verteller en dat merkte je aan het publiek dat even hard genoot van zijn vertellingen als van zijn liedjes.

Johan Verminnen liet zich voor de gelegenheid begeleiden door een vierkoppige band die enkele verrassende arrangementskeuzes opleverden. Zo werd de bandoneon in “Ik wil de wereld zien” vervangen door een melodica en was de viool uitdrukkelijk aanwezig in een groot deel van de vertolkingen. Het meest wonderbaarlijke instrument van de avond was ongetwijfeld de lap steel. Dit instrument uit de familie van de gitaren levert een klank die de meeste mensen spontaan associëren met Hawaï en dit is niet bepaald wat je verwacht in een uitvoering van “De roos”. En toch leverde het een uitzonderlijke versie op die door het publiek erg gesmaakt werd. Ook in andere nummers zorgde dit instrument voor het exotische tintje.

Johan Verminnen zong bijna alle liedjes met een krachtige stem. Dit werkte wonderwel bij de meeste nummers uit zijn repertoire en zeker bij “Amsterdam” van Jacques Brel , maar bij “Als je nu van mij weggaat” en “Een vriend zien huilen” had ik liever een zachtere, breekbare uitvoering gehoord. Dat hij dit kan, bewees hij in een uitmuntende vertolking van “De roos”. Het was dan ook een terechte hommage aan Ann Christy waarbij Johan Verminnen de opmerking maakte: “Je moet succes hebben tijdens je leven, want na de dood zie ik dat niet zitten.”

Met welk nummer kon Johan Verminnen zijn concert beter afsluiten dan met “Brussel”, het lied dat naar eigen zeggen “aan zijn schoenen blijft plakken”. Het publiek was al drie nummers lang aan het meezingen of mee fluisteren en kon zich ook bij dit laatste nummer volledig laten gaan. Het applaus op het einde bevestigde wat ik al vermoedde tijdens de voorstelling: diegenen die vandaag wel de weg naar het theater gevonden hadden, kregen waar ze voor kwamen en hadden genoten van de voorstelling.

< Sascha Siereveld >

De setlist:

Deel 1:

1. Solozeiler
2. Zanger zonder meer
3. Ik herinner mij
4. In mijn kamer
5. Amsterdam
6. Bar Tropical
7. De overkant
8. Ik wil de wereld zien
9. Als je nu van mij weggaat
10. Laat me nu toch niet alleen

 Deel 2:

1. Zelfportret
2. Het songboek van mijn hart
3. Als mijn gitaar mij helpt
4. Een vriend zien huilen
5. De dagen van
6. De optimist
7. Misschien
8. Mooie dagen
9. ‘k Voel me goed
10. De roos
11. Brussel

Toegift:

De hemel vol sterren