Recensie Play! ★★

Luid applaus op de tribune van de kleine zaal van hetpaleis voor ‘Play!’ van hetpaleis, Dschungel Wien en Karolien Verlinden (Tuning People). Die laatste stond trouwens in voor de choreografie. Wij waren echter een stuk minder enthousiast over deze voorstelling die zich liet inspireren door het schilderij Kinderspelen van Bruegel uit 1560. We zien namelijk meer een gechoreografeerd uurtje gymnastiek/sport/spel dan dans. Zeker, de 6 dansers stralen spelplezier uit, en switchen van volwassen naar kind zijn, van eerlijk spelen naar valsspelen. Het geheel levert echter een voorstelling op waar alle esthetiek in ontbreekt. Humor is er wel (bv. de ritmische gymnastiek die een man uitvoert met een lint waarbij er enkel een stok te zien is en je het lint erbij moet fantaseren), maar er hadden meer van zo’n knipogen mogen zijn. En echt indrukwekkende momenten zijn zeldzaam. We onthouden vooral als climax het zo lang mogelijk blijven hangen aan een paal waarbij Maartje Pasman de ander probeert te overtroeven door te beginnen lachen en hem uitdaagt door zo laag mogelijk te gaan hangen aan die paal. Ook dat is Play!, tonen dat sport ook over opscheppen en psychologische oorlogsvoering gaat.

Spelen die Play! uit Kinderspelen onder andere integreert zijn kopje duikelen (koprol), ruitertje spelen, door de spitskar lopen (rollende dansers over het podium waar de anderen over springen), haasje over springen, over de steen trekken (twee duo’s waarvan telkens de bovenste op de onderrug zit van de andere proberen elkaar over een (hier imaginaire) steen te trekken via de bovensten die elkaars handen vasthouden), zeteltje spelen (2 dansers maken een stoeltje met de armen en handen waarop de derde gaat zitten, en stappen zo een bepaalde afstand), wippen op de ton (hier weliswaar uitgevoerd in een variant met twee dansers die het evenwicht proberen te bewaren wanneer ze staan op een balk die op die ton ligt en steeds ietsjes verder van het middelpunt stappen), van de bank dringen (elkaar in dit geval van een stuk houten vloer proberen te duwen), nalopertje spelen (de achterste in de rij loopt naar voor, geeft een hand aan die achter hem wandelt, enz.), vechten (hier in slow motion met overdreven mimiek wat al zo vaak gedaan is in het theater), tegen de muur oplopen (hier een verticale balk waar Maartje Pasman als een driehoek bovenaan hangt zodat ze een vlag vormt waarbij de balk de mast is. De driehoek wordt later een goal bij een balspel), rond de balk tuimelen en hangen (hier een barre zoals bij gymnastiek), bezemlopen (hier een lange stok op je open handpalm zo lang mogelijk in de lucht houden terwijl je beweegt), molentjes draaien, boomklimmen (hier in de finale aan een horizontale balk zo lang mogelijk blijven hangen), balspelen (die de hoofdbrok vormen van de choreo en waar men vaak naar terugkeert) en gaan zwemmen (de handen zo richten alsof je in een zwembad gaat duiken).

Play! wordt bij momenten ook becommentarieerd door een mannelijke stem die de rol van sportcommentator voor zijn rekening neemt. Onder andere werkt ie naar een valse climax toe, en creëert ie torenhoge verwachtingen voor iets dat uiteindelijk helemaal niet zo spectaculair is. Met dat gevoel verlaten we na iets meer dan een uurtje dan ook de kleine zaal van hetpaleis. Ietwat op onze honger bleven we hier dus zitten. Maar kennelijk was het overgrote merendeel, waaronder ook een delegatie Duitstaligen, in de zaal het op dat vlak helemaal niet met ons eens.

< Bert Hertogs >

Credits

choreografie: Karolien Verlinden
dans: Steffi Jöris, Maartje Pasman, Fie Dam Mygind, Dennis Schmitz, Rudi Äneas Natterer, Marco Payer
dans (afwisselend met Steffi): Magdalena Forster
soundscape: Jochem Baelus
stage regieassistent : Marianne Huber
vormgeving: Rachid Laachir
kostuums: Wim Muyllaert
assistentie kostuums: Ken Van de Mierop
productie en technische realisatie: hetpaleis, Dschungel Wien
naar een idee van: Corinne Eckenstein