Recensie Bo stelt teleur- filmrecensie

Ella-June Henrard debuteert als hoofdrolspeelster in de nieuwe film van Hans Herbots. Henrard speelt de 15-jarige Deborah die op Linkeroever woont en het er niet al te breed heeft. Wanneer er geen geld is om onder andere nieuwe kleren te kopen, ontmoet ze Jennifer (Kalina Malehounova) die haar introduceert in het escortewereldje. Mooi wezen, seks en valium leiden tot “easy money”. Tot het één en ander escaleert, en ze onder andere in een jeugdinstelling wordt geplaatst. Maar ook dat zal niet verhinderen dat ze hervalt in haar gewoontes. Om haar te stoppen, is meer dan dat nodig.

Sterk onderwerp dus om te verfilmen. Was het niet dat dit een verfilming is van Dirk Bracke’s boek Het Engelenhuis. Het is een torenhoog cliché maar Bo bewijst alweer dat het aartsmoeilijk blijkt om een boek goed te verfilmen. Het tempo van de film is behoorlijk traag, de keuze om de film op te delen in maanden is op zijn zachtst gezegd nogal ongelukkig. Daardoor geraak je moeilijk betrokken in het verhaal. Wij voelden alvast weinig empathie met Deborah en haar omgeving. Verwijten die Deborah naar haar moeder Chantal (Ina Geerts) stuurt, verliezen aan kracht omdat we niet precies weten wat het verleden is van haar moeder, en wat er allemaal gebeurd is zodat ze nu samenhokken in het appartement van Deborahs opa. De personages mochten dus wat meer body krijgen en beter uitgewerkt worden in deze film.

Deze film weet ook niet goed welke richting kiezen. Enerzijds bewandelt het psychologische paden, met onder andere close ups en camerabewegingen rond het stilstaand hoofd van Henrard. Anderzijds trekt het vooral een verhalende en strikt chronologische kaart. Geen flashbacks dus of flash forwards in deze prent. Waar Herbots wel schittert is in zijn kleurgebruik. Matte kleuren zien we in het alledaagse leven van Deborah, felle in dat van Bo.

Herbots weet ook als geen ander details in beeld te brengen. Teder en intiem filmt hij wanneer Bo een glas wijn drinkt. Ella-June Henrard beschikt over een stel zwoele lippen, heeft net als Shakira een putje boven haar neus. Haar gezicht, stel ogen en kin worden adembenemend in beeld gebracht. Maar de zestienjarige scholiere wordt wat ons betreft wat voorbarig als Vlaamse Brigitte Bardot gebombardeerd. Henrard zal haar dictielessen bij Drama in de Kunsthumaniora goed kunnen gebruiken. Meermaals slikt ze een lettergreep tijdens haar dialogen in, wat de verstaanbaarheid niet altijd ten goede komt.

Door te kiezen voor een minderjarige hoofdrolspeelster, maakte de crew het zich ook ontzettend moeilijk. Er mag geen streep bloot aan te pas komen in zo’n geval, want het risico dreigt dan dat je een claim wegens kinderporno aan je broek hebt. Er zijn nochtans heel wat 18-plussers onder onze Vlaamse actrices die een rol over een vijftienjarige geloofwaardig zouden kunnen neerzetten.

Sterk vinden we de acteerprestatie van Laura Ballyn in haar rol van de drugsverslaafde Steffie, die Deborah ontmoet in de jeugdinstelling. Wanneer ze op het dak van de instelling zit, en doorheeft dat haar vluchtpoging met Deborah mislukte, freakt ze. Het is een van de sterkere scènes in deze film, die in een beknoptere vorm en door gebruik te maken van flash backs en flash forwards veel meer impact zou kunnen hebben, dan nu.

Een gemiste kans.

Bo - gezien op de avant première op 3 februari 2010 - vanaf 10 februari 2010 voor het grote publiek in de bioscoop

< Bert Hertogs >