Recensie Emanuel Gat Dance

Emanuel Gat. Voor het eerst stond hij samen met zijn dansgezelschap in deSingel. Forsythe en Cunningham zijn Gats voorbeelden. Hier en daar merk je dat ook in Silent Ballet bijvoorbeeld. De voorstelling is een ongekend staaltje dans met een sterke structuur. Perfecte spanning wordt opgebouwd in de timing en de ruimte waarin de dansers zich met elkaar verhouden. Tederheid, genegenheid en breekbaarheid tonen deze 9 dansers in de afstand die ze tot elkaar nemen.

Zoals de titel al doet vermoeden, wordt er een half uur gedanst zonder een streepje muziek. Het enige wat we horen, zijn de dansers zelf, hun ademhaling en het geluid van hun bewegende blote voeten op het podium. Gat creëert door zijn dansers traag te laten bewegen of een tijdlang te laten stilstaan met elkaar een spanningselement. Bewegingen met het ganse lichaam worden tot in de puntjes uitgevoerd. Prachtig is het spel met het witte licht dat soms verspringt en waarbij de dansers eens in het donker, dan weer half in de schaduw of in het fel witte licht bewegen.

Spanning door aantrekking, door dicht bij de ander te komen en dan weer de afstand te zoeken. Spanning door snel te wandelen of te lopen en dan weer heel langzaam te bewegen of stil te staan. Hoge emotionaliteit ook, wanneer twee dansers rond een Aziatische danseres vooroverbuigen, waardoor zij beetje bij beetje in elkaar zakt, zien we. Alleen zij danst met blote benen, wat haar extra breekbaarheid, maar ook sierlijkheid oplevert. Zonder kniebeschermers glijdt ze ook even over het podium. We houden de adem in, eigenlijk tijdens het ganse “Silent ballet”. De spanning van de stilte, in combinatie met wat we op de bühne te zien krijgen, is formidabel. Als toeschouwer check ik twee keer of mijn gsm wel uitstaat, want die stilte die bepalend is voor het werk, wil ik niet om zeep helpen. Uitmuntend, verrassend, emotioneel en best gewaagd zijn de adjectieven die ons blijven na het zien van “Silent ballet”.

Waar Gat nochtans voor gekend is, is zijn omgang met muziek. Vandaar ook dat “Silent Ballet” zo anders was dan eerder werk. “Winter variations” danst Gat samen met Roy Assaf en mixt Westerse muziek van The Beatles “A day in a life”, waar hij swing combineert met hedendaags ballet en later enkele elementen uit deze choreografie laat terugkeren tijdens het Hebreeuwse Teivat Hazimra Hanifredet. De in Israël geboren en in Frankrijk gevestigde choreograaf legt zo een brug tussen culturen. Bibberen, liggen, kronkelen over het podium, op de knieën rond wandelen, zijn allemaal bewegingen die Gat hanteert. Diagonale lijnen en cirkelvormige bewegingen worden getrokken. De intensiteit neemt toe in het tweede deel, wanneer het sombere “Der Einsame im Herbst” van Mahler klinkt dat over “leren opstaan en voortgaan” na een liefdesbreuk gaat. “De herfst in mijn hart duurt te lang. Liefdeszon, schijn nooit meer om mijn tranen af te drogen” horen we in het Duits. De arm- en handbewegingen van de dansers volgen volledig het lijden, de weemoed, de dynamiek van Mahlers werk.

De ene sleept de ander voort die zijn voeten achter de benen van de ander heeft ingehaakt. Later lijkt een frontale botsing onvermijdelijk, maar die komt er – verrassend – niet. Gat is dus verre van voorspelbaar in zijn choreografieën en dat maakt deze twee voorstellingen net zo boeiend.

< Bert Hertogs >