Recensie Matt Corby ★★★★

‘You’re so quiet!’ zegt Matt Corby, de 28-jarige Australiër die bekendheid verwierf via Australian Idol die in een uitverkochte Orangerie in de Botanique zijn tweede album ‘Rainbow valley’ kwam voorstellen. Het moet gezegd – en dat is een van de redenen dat we zeer graag naar de Kruidtuin trekken – dat het publiek in het Cultuurcentrum van de Franstalige Gemeenschap met stip een van de meest respectvolle voor bands en artiesten is die je in onze hoofdstad kan vinden. En dat terwijl zalen als de Roma in Antwerpen en de Ancienne Belgique in Brussel al jarenlang kampen met the Dutch disease, een kakpubliek dat er blijkbaar plezier in schept om de avond voor échte muziekliefhebbers naar de kloten te helpen door erop los te blijven lullen alsof ze op café zijn. Niets van dat in de Botanique. Het publiek was muisstil en luisterde aandachtig naar het prachtige poppy, bluesy en zelfs gospelachtige klankbedje dat Corby spreidde. Het leek wel alsof de Orangerie vol muzieksnobs zat, waartoe wij kennelijk ook behoren volgens de online test van Studio Brussel. Kijk, als je erin slaagt om tijdens ‘All that I see’ het buurmeisje naast ons haar truitje uit te laten doen zodat ze in haar t shirtje op een winteravond met haar heupen de rest van de avond vrij als een vogel kan wiegen, dan weet je dat de zanger deed wat ie moest doen op Valentijnavond: het publiek – dat vooral uit jongeren bestond – het perfecte voorspel bieden voor wat wel eens naar Belgische winternormen een zwoele en sensuele nacht kon worden.

Met vogelgeluiden die te horen waren in ‘Light my dart up’ opende Corby overigens het optreden. Opvallend. De muzikanten stonden rond hem in een U op het podium. Matt zelf stond achter de synths, zat achter de drums of omgorde de elektrische gitaar. Als muzikant onder de muzikanten stelde hij zich op en dat is dan ook meteen het belangrijkste en enige puntje van kritiek dat we te leveren hebben op dit verder puike optreden: Matt Corby mag wat meer frontman zijn en die synths zorgen eigenlijk voor een onnodige barrière, een vierde wand tussen publiek en artiest. Op het einde van de set beweegt ie trouwens al veel meer, houdt ie de micro in de hand of speelt ie gitaar terwijl het optreden aanvankelijk behoorlijk statisch overkwam.

Dat kan nochtans niet gezegd worden van de pianomelodie tijdens het psychedelische ‘No ordinary life’. Een golvende beweging horen we daarin alsof hij muzikaal wil refereren naar water. ‘New day coming’ opent dan weer met conga’s waarna Matt zijn drumvellen voor het eerst tijdens de avond laat trillen. In ‘Get with the times’ zijn enkele streepjes dwarsfluit te horen die Matts toetseniste en tevens backing vocal laat horen. Haar synths heeft ze overigens voor de gelegenheid in plaats van ‘Nord’ omgedoopt tot ‘Nerd’. Een heerlijk staaltje humor voor de meerwaardezoeker is dat. Wij zijn fan.

‘All fired up’, ‘Sooth lady wine’ en ‘Brother’ zorgen halfweg het optreden voor hoogtepunten. In die mate dat het publiek duidelijk een steviger applaus geeft na die songs. ‘Brother’ blijkt een van de nummers die de fans willen registreren met hun smartphone terwijl wij dan weer de mooie partij op dwarsfluit aanstippen die veel prominenter aanwezig is tijdens ‘Sooth lady wine’ dan in ‘Get with the times’ waar die als het ware nog maar schuchter en vluchtig aanwezig is. Nog meer dwarsfluit is er te horen tijdens ‘Empires attraction’ wanneer Matt Corby zelf het houtblaasinstrument bespeelt en vervolgens aantoont hoe krachtig zijn stem wel is wanneer ie de song helemaal crescendo opentrekt. Ook tijdens de enige toegift ‘Miracle love’ doet ie dat nog eens dunnetjes over. Dan zien we de man zoals we hem nog meer zouden willen zien op het podium, als een frontman, hier het publiek heerlijk entertainend door ermee in dialoog te gaan en het ‘Bring back that miracle love’ te laten zingen. Aan liefde geen gebrek voor Matt Corby in de Orangerie dus, en de sfeer die er het ganse optreden hing, had iets bijzonders, iets miraculeus voor de huidige tijden vol egocentrisme waarin we leven. Een respectvol publiek. Een respectvolle artiest. Waar vind je dat nog? Dat plus de zwoele, sensuele muziek die moeiteloos je heupen aan het wiegen krijgt… het was de perfecte soundtrack, het ideale voorspel voor een potentieel ondeugende nacht…

< Bert Hertogs >

De setlist:

1. Light My Dart Up
2. No Ordinary Life
3. All that I see
4. New Day Coming
5. Get With the Times
6. All Fired Up
7. Sooth Lady Wine
8. Brother
9. Better
10. Elements
11. Old Man
12. Empires Attraction
13. Resolution
14. Souls A‘Fire

Bis:

1. Miracle Love