Recensie Stan Van Samang

“Wie was er vorig jaar ook bij”? vraagt Stan van Samang nadat ie Simple Life heeft gezongen. Heel wat handjes gaan omhoog in de Merksemse Lotto Arena. “Alright dan kunnen we er volgend jaar 6 doen.” zegt de zanger met een vleugje zelfrelativerende humor. Er is zo’n 4000 man afgezakt naar de concertzaal om er Valentijn te vieren. Niet slecht in crisistijden. Dat Van Samang geen nieuw materiaal uitheeft, zal er wellicht ook voor iets tussenzitten.

Dogwalker, een groep met 3 gitaristen, 1 toetsenist en een drummer die elkaar leerden kennen in het Leuvense studentenmilieu, was een felgesmaakte support act. Zelf omschrijven de heren zich als een kruising tussen pakweg Keane en A-Ha. Met dat verschil dat Nikolaas Debusschere live een betere prestatie neerzette dan wat we Morten Harket onlangs in de AB hoorden doen. De groep bracht uiteraard “Summer has gone” en hun nieuwste single “The calling”. Fijne popmuziek, ideaal voor de radio’s hoorden we. Maar met de synthpop in “electroboy” als afsluiter van hun korte set, bewezen ze ook live straf uit de hoek kunnen komen.

Stelde hij vorig jaar nog vooral zijn eigen nummers voor met slechts 1 cover, nl. Creep van Radiohead, dan graaide Van Samang dit jaar veel meer in de coverschuif. Hij haalde er maar liefst 2 nummers van Sting bij: Message in a bottle en Fields of Gold. Of dat nog niet genoeg was, moest ook “No surrender” van The Boss eraan geloven en bracht hij “Use Somebody” van Kings of Leon.

Tijdens de akoestische versies van “Fields of Gold” en “No surrender” kende de artiest zijn tekst niet, en moest hij meermaals spieken. Daardoor mistten de songs wat diepgang in de stem, wat nuances. “No Surrender” deed ons dan weer teveel aan een soundmix-versie denken. Van Samang die de stem van Springsteen nabootst, een stem die de zijne niet is.

De enige cover die wél wist te overtuigen was “Use somebody” van Kings of Leon. Van Samang zong en speelde het nummer helemaal alleen op gitaar. Het publiek nam met plezier de “ohoho”s in het refrein voor zijn rekening. De zanger hield het bij deze uitgeklede versie. Even voorspelden we dat de rest van de band ook nog zou inzetten, maar dat gebeurde niet. Verrassend.

Dat het publiek best wel zin had om mee te zingen, bewees het al tijdens “Second hand life”. “Siren” bracht de zanger dit jaar wél. Naar eigen zeggen, moest hij het goedmaken met een fan die hem een nieuwjaarskaart gestuurd had met de vraag om haar lievelingsnummer dit jaar wel te spelen. Vorig jaar stond het immers niet in de setlist. Van Samang bewees dat hij goed van stem was. Moeiteloos ging hij over in kopstem. Eigenlijk zat het ganse optreden vocaal wel snor.

Het is ondertussen de derde keer dat we Van Samang live aan het werk zien, en ook deze keer liep er technisch iets grondig mis. Bij het begin van “Poison” trok gitarist Eric Melaerts per ongeluk de draad uit van zijn elektrische gitaar, wat uiteraard voor storing zorgde. Van Samang besloot dan maar om ondertussen het publiek het ritme van het nummer verder in de handen te laten meeklappen. Het nummer kreeg gifgroene kleuren mee als belichting. Op de laatste kick van de drum kon er een sprongetje af van de artiest, zoals zo vele rockers wel eens doen.

Maar ook later ging er technisch iets mis. Door de koude ontstemde de elektrische gitaar van Stan Van Samang behoorlijk snel. Blijkbaar was de artiest zelf niet in staat om zijn instrument te stemmen. Hoewel hij nog maar net al lachend verkondigd had dat hij met Eric Melaerts “amoureus was” en dat ze niet zonder elkaar kunnen en zo, kon die laatste zijn poulain niet bijstaan en moesten ze de hulp inroepen van stagehand Johan.

Van Samang had nog maar net verteld over 71° Noord, over de tv-opnames in Noorwegen. Hij grapte dan maar dat zijn gitaar wellicht ook van daar afkomstig moest zijn, omdat die maar niet gestemd wou geraken. Melaerts deed daar nog een schepje bovenop: “en wat hebben we vandaag geleerd?” zei hij op Huysentruytse wijze. De twee zijn met die problemen best wel goed omgegaan. Een kwinkslag hier en wat zelfrelativering daar, kan steeds op begrip rekenen in ons landje. En dus was het publiek zeer mild.

Ook voor ze het nieuwe “Under my skin” inzetten, hadden ze even de hulp nodig van stagehand Johan die de ster van de avond werd. Het nummer zelf was nog maar een paar dagen oud en nog niet echt rijp om al live gebracht te worden. De zang blendde niet meteen met die van de backings.

Van Samang en zijn band stonden er opnieuw tijdens een sterke finale en genietbare bisronde. “Scars” en “I didn’t know” blijven live meer dan overeind. Ondanks de technische problemen, wist het optreden ons min of meer te overtuigen. Maar nieuw en straffer eigen materiaal zijn onontbeerlijk om van Van Samang dé live artiest te maken die hij kan zijn. Benieuwd of de volgende plaat daarvoor kan zorgen.

< Bert Hertogs >

Setlist – Dogwalker:

1. Walk away
2. The story
3. Human
4. Summer has gone
5. The calling
6. Electroboy

Setlist – Stan Van Samang:

1. Love is
2. Maybe today
3. Invisible
4. Brand new start
5. Message in a bottle
6. Some of us
7. Siren
8. Poison
9. Fields of Gold
10. Take it from me
11. No surrender
12. This time
13. Caught in the middle
14. Second hand life
15. Use somebody
16. Under my skin
17. Watcha gonna do
18. Scars

Bis:

1. Welcome home
2. I didn’t know