Recensie Tribute to Hans Zimmer ★★★★

Een gedeeltelijke staande ovatie én stevig gejoel en applaus dat ontvingen European Philharmonia onder leiding van Walter Proost, Cinematic Art Choir, Gene Thomas, Patsy Verfaillie en Eric Melaerts in het Koninklijk Circus na de première van Tribute to Hans Zimmer. Heel wat orkestleden tourden met Hans Zimmer in Europa. De concertreeks Hans Zimmer live on tour hield drie jaar geleden onder andere in ons land halt in Paleis 12 en een jaar later in het Sportpaleis. Eerlijk? Wat we te horen kregen in het Koninklijk Circus was stukken beter. Dat komt omdat men zich slechts gedeeltelijk baseerde op de setlist van toen, die destijds vooral meer van hetzelfde bracht: alles uit de kast halen, bombast, en een orkest dat luid, luider, luidst klonk. Dat het ook anders kon, toonde deze Belgische productie die veel meer de eclectische kaart trok en de veelzijdigheid van de componist onderstreepte. Dat leverde ook arrangementen op waar elke orkestgroep aan haar trekken kon komen en haar kunnen mocht laten horen. Links en rechts, strijkers, kopers, houtblazers, electric orchestra en percussie gingen niet zelden in dialoog met elkaar in zowel zachte als luidere passages wat een dynamische mix opleverde en een rijke klankkleur van het geheel.

Kijk, als het publiek vanop het balkon al erg extatisch reageert wanneer de presentator van dienst de sponsors van het orkest vernoemd heeft, dan weet je dat de toeschouwers er zin in hebben. Het eerste deel bouwde gestaag op vanuit een medley met daarin Driving miss Daisy, Discombobulate en Madagascar, over Pearl harbour en een medley van The road to Eldorado waarbij Gene Thomas en Patsy Verfaillie al meteen aan de slag mochten. Het ritme van die laatste medley klapte het publiek bij de start met plezier mee al vonden we Friends never say goodbye in het refrein te repetitief om te blijven boeien. Hoorns, piano en strijkers bepaalden het klankbedje van Pearl Harbour waarbij het orkest én de geluidsman van dienst bewezen hoe subtiel en vol finesses ze Zimmers muziek live konden brengen waarbij onder andere de sopraansax even boven het geheel mocht doorklinken. Kortom: er was meer ruimte voor detail wat in schril contrast stond met Zimmers eigen recente tour waar dat nauwelijks het geval was.

Oogway ascends uit Kung Fu Panda zette de eerste viool in begeleid door akoestische gitaar. Een erg gevoelige, zeer subtiel nummer kregen we te horen. Erg meeslepend en emotioneel gebracht. Mooi. Violen, kopers en koor mochten dan weer in ‘The last samurai’ samen met de rest van het orkest voor een crescendo tekenen die uiteindelijk zou leiden naar onmiskenbaar hét hoogtepunt van het eerste deel: The Lion King, gezongen door Gene Thomas. Afrikaanse percussie, marimba, strijkers, contrabas, akoestische gitaar, sax én koor brachten samen met Gene Thomas een overweldigende sound die in geen tijd de sfeer opriep van de savanne. Als surplus kregen we daarbij op het einde nog een streepje Circle of Life te horen dat voor alle duidelijkheid niét van Zimmer is, de muziek en tekst is nl. van de hand van Elton John en Tim Rice.

Het was niet lang wachten op een antwoord op de vraag of het orkest nog straffer uit de hoek kon komen dan dat fenomenale einde van het eerste deel. Angels and demons klonk strak en wervelend en werd knap opgebouwd via onder andere een fluisterend koor en marimbaspel, waarna de song helemaal opentrok op een gepunt ritme terwijl koperblazers, een streepje dwarsfluit, buisklokken, percussie en Melaerts’ elektrische gitaar haarfijn door de geluidsmix kwamen. Zo veel detail zat erin deze dynamische compositie. Dat het publiek het nummer met zwaar applaus en gejoel beloonde achteraf was dan ook niet meer dan terecht. Wat een prestatie!  European Philharmonia en co deden dat nog eens dunnetjes over met de Pirates of the Caribbean medley. Onder andere de kopers, cimbalen, strijkers en marimba kwamen pittig naar voren. Proost liet zijn orkest de verschillende tempi uit de score goed horen die via onder andere een speelse dwarsfluitpartij, versnelling en fenomenale crescendo leidde naar hét overbekende hoofdthema van deze film. Het publiek reageerde dolenthousiast, beloonde de muzikanten met een gedeeltelijke staande ovatie, stevig applaus en gejoel en kreeg twee finales uit de meest gewaardeerde nummers van de avond opnieuw te horen: Pirates of the Caribbean en Angels and Demons. Voor Walter Proost dat laatste nummer inzette, gaf ie mee dat ze allemaal een beetje door hun energieniveau zaten, maar ze het geweldige Angels and Demons vanaf de ingewikkelde passage op vraag van het publiek graag opnieuw wilden laten horen. Het publiek nam die geste dankbaar in ontvangst. Niets dan erg tevreden reacties noteerden we bij het publiek achteraf. Geheel terecht. Sterk concert.

< Bert Hertogs >

De setlist:

Deel 1:

1. Intro medley : Driving miss Daisy / Discombobulate / Madagascar
2. Pearl harbour
3. The road to Eldorado medley : El Dorado (zang: Gene Thomas) / The bull chase / Without question (zang: Gene Thomas) / Friends never say goodbye (zang: Patsy Verfaillie) / We trail we blaze
4. Oogway ascends / Kung Fu Panda
5. The last samurai
6. The Lion King

Deel 2:

1. Crimson Tide / Angels and Demons medley
2. The Da Vinci Code
3. Gladiator
4. Pirates of the Caribbean medley

Bis:

1. Pirates of the Caribbean finale
2. Angels and Demons finale