Recensie Het Zwanenmeer - Stichting Klassieke Dans

Het Zwanenmeer is ongetwijfeld het meest tot de verbeelding sprekende romantische ballet dat ooit geschreven werd. Heel wat ballerina’s dromen om een rol te versieren in dit werk. Compagnie Stichting Klassieke Dans selecteerde zijn ballerina’s uit de balletstudio’s Laffont-du-Toit, een privé dansschool boordevol gedreven hobbydansers om een productie neer te zetten die maar liefst twee uur duurt.

Zondagmiddag, er heerst een behoorlijke bedrijvigheid in en rond de Stadsschouwburg van Sint-Niklaas. 560 Man, een volle zaal, komt naar de derde en laatste voorstelling van het ballet dat wordt gedanst op muziek van Tchaikovsky. Bloemenruikers zien we hier en daar in de handen van aanwezigen, kindjes en papa’s en mama’s, andere familieleden, vrienden, kennissen en sympathisanten. Allen zijn ze present om hun oogappel boven zichzelf te zien uitstijgen.

Want jawel, in deze herwerkte versie, die zo trouw mogelijk bleef aan de originele choreografie van Marius Pepita en Lev Ivanov is het enthousiasme van de ballerina’s om het allerbeste neer te zetten van hun kunnen, groot. Meermaals zien we flitsen die hun potentieel en bij sommigen al behoorlijk gevorderd niveau tonen.

Verbluffend was het moment toen Charlotte De Ridder, Ilse Decante, Alessa Sugihara en Eline Verstraeten, geheel volgens de oorspronkelijke choreografie de “dans van de Kleine Zwanen” in het tweede bedrijf brachten. Nog zo’n sterk moment beleefden we wanneer ze samen met de ballerina’s uit het corps de ballet als zwanen hun hoofden en nek in een troostend gebaar naar elkaar toestaken.

Opvallend koos de compagnie om vooral de ballerina’s, de studentes uit te spelen, en werden de mannelijke rollen vooral in het eerste deel van de voorstelling beperkt. Johan Goessens als prins Siegfried, kreeg zo een vooral letterlijk en figuurlijke ondersteunende rol om Carolien Van Kerkhoven als Odette haar lifts en andere gracieuze figuren te laten maken. Pas na de pauze, tijdens het derde bedrijf lieten ze, wanneer Van Kerkhoven in zwarte tutu Odile speelde, in enkele pas de deuxs samen enkele sterke momenten zien.

Van een constant niveau waren opnieuw de 4 kleine zwanen waarbij we Charlotte De Ridder ook als Poolse prinses,  Eline Verstraeten als prinses van Napels en tenslotte Ilse Decante als prinses van Spanje aan het werk zagen. Decante legde extra pit in haar karakterdans door in de handen te klappen.

Voor een niet-professionele productie lag de lat behoorlijk hoog, zowel in techniek als in vormgeving. Ontzettend knap was de beschilderde toneeldoek met daarop de afbeelding van een meer. Ook de kostuums en tutu’s waren indrukwekkend.

Alles bij elkaar geteld waren we dan ook na deze balletvoorstelling meer dan aangenaam verrast.

< Bert Hertogs >