Recensie Hobbs and Shaw ★★★1/2

Hobbs and Shaw heeft het potentieel om na The Lion King de tweede blockbuster deze zomer te worden in ons land. De spin-off van The Fast and the Furious-reeks is alvast in Amerika goed op weg. De film met hoofdrolspelers Dwayne Johnson in de rol van Hobbs en Jason Statham als Shaw is vooral erg komisch ook in de actiescènes die zo ongeloofwaardig zijn, dat regisseur David Leitch – gelukkig – niet zelden kiest om er een knipoog aan toe te voegen. Wie het laatste seizoen van Games of Thrones nog niet heeft gezien, kan best even wachten met deze film want Ryan Reynolds speelt hier de rol van Locke die werkt voor de CIA en ‘bevriend’ is met Hobbs. Het is te zeggen, hij luistert alle gesprekken af, ook die tussen Hobbs en zijn dochter Sam (verrukkelijk neergezet door een innemende Eliana Sua). Voor het vak sociale wetenschappen moet ze een stamboom maken. In haar boom zien we twee bladjes: die van haar vader en zijzelf. Ze blijkt haar familie dus niet te kennen.

Hobbs heeft al jaren geen contact meer met zijn broer en familie die op het eiland Samoa leven. Ook Shaw heeft al een tijd geen contact met zijn zus Hattie (Vanessa Kirby). Die laatste neemt het in de openingsscène van de prent op tegen Brixton (Idris Elba) en zijn leger soldaten. Brixton werd eerder verslagen door Shaw maar kreeg via Eteon een nieuwe ziel en is dus deels mens, deels machine. Eteon is op zoek naar het virus CT17/Snowflake dat een bedreiging kan vormen voor de ganse planeet. Hattie wil koste wat kost vermijden dat het virus in handen komt van Eteon en injecteert het zelf. Ze heeft minder dan twee dagen om het terug uit haar lichaam te krijgen. Via professor Andreiko (Eddie Marsan), een Russische wetenschapper die voor Eteon werkte en het virus voor goede doeleinden creëerde om de zwakkeren te versterken niet om ze nog bijkomend te verzwakken, komen ze te weten dat het toestel om het virus opnieuw uit het bloed te krijgen in een fabriek van Eteon ligt in Oekraïne. Maar die wordt – uiteraard – erg goed beveiligd.

Hattie, Hobbs en Shaw worden bewapend, en de twee mannen krijgen ook parachutes mee via Shaws vriendin Madame M (Eiza González). Hun plan: net als in hun kindertijd een spelletje Mick Jagger spelen, ofwel: de tegenstander op het verkeerde been zetten via een afleidingsmanoeuvre.  Maar zowel Hobbs als Shaw worden geklist en aan een folterverhoor met elektrocutie onderworpen door Brixton. Net voor ie wil overgaan om een vijfde keer – die fataal zou zijn voor beide mannen – elektrische schokken door hun lijf te jagen, blijkt Hobbs plots toch bereid om deel uit te maken van Eteon en slaagt ie er nog in ook om Shaw, via de code ‘Mick Jagger’ te overtuigen hetzelfde te doen.

Hobbs and Shaw is vooral een pretentieloze actiefilm waar je best met het verstand op nul naar kijkt. Zeker, de prent duurt meer dan twee uur en dat is naar ons gevoel iets te lang dan echt nodig. De achtervolgingsscènes in Londen en Oekraïne zijn sterk, maar uiteindelijk wordt al het vuurwerk – letterlijk ook- uit de kast gehaald in een grote finale mét helikopter op het eiland Samoa.  Als Hobbs and Shaw Brixton willen verslaan, zullen ze samen moeten werken in plaats van elkaar tegen te werken. Dat is nog het leukste van al, de steken die ze elkaar de ganse tijd geven. Terwijl Hobbs maar 1 man moet verslaan en zo moeiteloos toegang krijgt tot de fabriek in Oekraïne, moet Shaw er een tiental verslaan. Met dat probleem dat niet iedereen in die ruimte via gezichtsherkenning toegang krijgt en hij dus het ene dode gezicht na het andere voor de scanner moet houden. Heerlijk zijn de steken die ze elkaar geven, zo integreert de prent niet zelden verwijzingen naar Lord of the Rings (Hobbs noemt zijn partner een ‘Hobbit’ of ‘Frodo’) en Harry Potter, er zit ook wel wat dubbelzinnige taalhumor in. Zo horen we Dwayne Johnson een vrouw een compliment geven met ‘nice tats’ (‘mooie tattoos’) terwijl de camera focust op haar boezem, en tatoeëert ie ‘I love cops’ op het voorhoofd van een tatoeëerder in LA om zo info te bekomen wie er achter dat virus kan zitten. En wanneer Hobbs na vele jaren opnieuw zijn moeder ziet, wordt ie als ‘baby’ aangesproken en aangemaand om wat te eten want hij ziet er maar wat slap uit vindt zijn ma. Hattie en Shaw wedden dan weer dat Hobbs – die blijkbaar toch een klein hartje heeft - omdat ie zo lang twijfelt om op de deur van het ouderlijke huis te kloppen, meteen in elkaar zal geslagen worden door zijn broer. Wat ook gebeurt. Nog zo’n hilarisch moment? Wanneer het huis van Hobbs’ moeder vol vechtersbazen zit en de gemoederen door zo veel testosteron bij elkaar hoog oplopen, krijgt ze iedereen stil wanneer ze met haar pantoffel dreigt te gaan slaan. Te gek gewoon. 

Finaal leest de film als een ode om nooit op te geven en stelt die de mens en zijn gedragingen boven een machine. ‘Door samen te werken kan je de tegenstander verslaan’, luidt het. Hobbs and Shaw is een amusante actiefilm die weliswaar een beetje aan de lange kant is. Blijf vooral kijken tot het einde van de end credits want er is nog een scène te zien. Shaw heeft Hobbs namelijk in de luchthaven laten afzien door hem een andere naam en paspoort te geven: Meneer Minipik. De toegang wordt hem echter geweigerd waardoor ie onderworpen wordt aan een check ‘van al zijn lichaamsholtes’. Uiteindelijk haalt ie het vliegtuig wel naar Moskou. In de post end credits-scène zien we hoe Hobbs zijn partner een fraai cadeautje van een vergelijkbaar niveau terug schenkt waar deze keer Shaw een vette kluif aan heeft. Het is maar de vraag of de uitdrukking ‘I love cops’ voor Shaw van toepassing is.

< Bert Hertogs >