Recensie Ghost Writer ★★★★

Een dansvoorstelling met live muziek of een concert waarin de muzikanten bijna de ganse tijd rond hun as draaien. Dat brengt de performance artieste Miet Warlop samen met Wietse Tanghe en zijn broer Joppe in de Studio. Warlop liet zich inspireren door de derwisjen om zo tot een moderne en Westerse versie te komen van de dans waarin constant rond de eigen as gedraaid wordt. Ook hier doelt het trio om samen tot een gevoel van extase te komen wat uiteraard ook afstraalt op het publiek dat samen met de pulserende en niet zelden percussieve ritmes steeds enthousiaster wordt naarmate de voorstelling vordert. Hoewel de promotekst op de website van de zaal een voorstelling van een uur beloofde, stelden we echter vast dat deze productie niet veel langer dan een (weliswaar intens) halfuurtje duurt. Mocht het wel een uur geduurd hebben, zouden we wellicht vol bewondering zijn voor de getoonde krachttoer en het uithoudingsvermogen. Nu was het gewoon wauw zonder meer.

Wanneer het publiek de Studio binnenwandelt zijn de drie dansers al rond hun as aan het tollen. De toeschouwers staan of gaan op de grond zitten rond de performers. Boven elke artiest belicht een witte spot hen die op de vloer een cirkel tekent. De headsets van de drie sturen gehijg in de richting van de luidsprekers. Elk van hen heeft op een hand een laag gekleurde latex in geel, roze of blauw. Een echt event wordt het wanneer een stagehand een elektrische gitaar aan Joppe aanreikt terwijl ie moet blijven ronddraaien. Daarna krijgt Miet een cimbaal in de hand en Wietse een trom terwijl de trussing constructie die hen van bovenuit belicht even ronddraait waardoor ze aangezet worden om van positie te veranderen om in hun spotlight te blijven. De drie draaien dan niet alleen rond hun as maar draaien ook nog eens in een cirkel ten opzichte van elkaar rond.

Vier songs krijgen we te horen waarin vooral Wietse de lead zang, soms samen met Miet voor zijn rekening neemt waarbij we ‘Like an eyelash in my cocktail’ en ‘I’m a living methaphor’ in de schijnwerper willen zetten. Heel even staan de drie tijdens dat laatste nummer ook stil zodat alle andere spots die snel aan- en uitgaan heel snel een clubsfeertje ontwikkelen waarop de drie al snel terug gaan draaien. Aan dynamiek dus geen gebrek, ook niet via de verschillende crescendo’s en tempoversnellingen die zowel in de muziek als in de dans te horen en te zien zijn.

In de arm- en handbewegingen wisselen de performers af. Starten doen ze dan gelijk met open armen, links en rechts van het lichaam gehouden, Miet houdt een tijd naar het einde toe haar hand tegen haar headset, en Wietse zien we dan weer zijn handen voor zich brengen. Joppe zien we kleine cirkeltjes rond zijn as draaien terwijl Miet een veel grotere tekent op de vloer. Niet veel later komt de stagehand er weer bij om deze keer een voor een de instrumenten terug aan te nemen terwijl het trio in beweging blijft.

Te horen aan het erg enthousiaste applaus van het bijzonder jonge publiek in de Studio was zowat iedereen erg onder de indruk van Warlops Ghost writer and the broken hand break. Maar wat ons betreft mocht het wat meer zijn.      

< Bert Hertogs >