Recensie Bacurau ★★★

Een film die een duidelijk standpunt inneemt tegen zinloos geweld in een maatschappij waar het ondertussen zo ver is gekomen dat rijke Amerikanen op mensen jagen uit plezier (met als doel punten te scoren) en Braziliaanse politici hun eigen inwoners als lokaas verkopen puur uit geldgewin. In Bacurau, dat eigenlijk een metaforische cross-overfilm is en ook daarvoor de juryprijs in Cannes in de wacht sleepte dit jaar, toont de Braziliaans-Franse film van Kleber Mendonça Filho en Juliano Dornelles hoe veerkrachtig een gemeenschap wel kan zijn ook al is het dorp afgesloten van de rest van de wereld, door de groep die hen zal belagen alvast digitaal van de kaart geveegd, en het mobiele netwerk verstoord wat nog eens bovenop de corruptie komt in eigen land waar Bacurau onder lijdt. Met moeite geraakt de gemeenschap namelijk aan water met een tankwagen. Wanneer Tony Junior (Thardelly Lima) die uit een verder gelegen dorp komt, zich kandidaat stelt als burgemeester, geeft niemand dan ook thuis. Duizend boeken, enkele doodskisten en wat eten – al dan niet al enkele maanden vervallen - en medicijnen dropt ie. Maar dat kan de gemeenschap, die als prooi verkocht werd om gedood te worden door de Amerikaanse rijkelui, niet bekoren.

De waarom-vraag stelt zich al vroeg bij ons, en pas zeer laat beantwoordt Bacurau deze. Dat zorgt er mee voor dat de prent lange tijd een komisch effect krijgt omdat het allemaal behoorlijk bizar overkomt. Uiteindelijk blijkt dat er niet echt een reden is waarom die rijkelui jagen op de inwoners. Één van de grappigste momenten is met stip die wanneer een duo het dorp binnenwandelt en daar op een wasdraad bebloede kledij van zowel de inwoners als enkele rijkelui ziet hangen. ‘Barbaars’ vinden ze dat. Of hoe Kleber Mendonça Filho en Juliano Dornelles het duo hier spiegelgedrag toont wat op de lachspieren werkt maar ook ontzettend menselijk gedrag is. De prent toont dus in eerste instantie hoe rijkelui verveeld geraken, en zo op kicks en nog louter op unieke ervaringen belust zijn, dat ze elke moraal, voor zover ze die ooit hadden, overboord gooien.

Dat maakt dat de prent die een fusie van genres is, er zit science-fiction in (het verhaal speelt zich af in de nabije toekomst, er komt een drone in voor in de vorm van een ufo, de Amerikanen hebben hi tech witte in ears waarin hun opdrachten worden ingefluisterd, …), western (twee groepen die recht tegenover elkaar komen te staan en zwaar bewapend zijn), fantasyfilm (de gemeenschap neemt psychotrope stoffen in om zich te verdedigen, een vrachtwagen met een watertank rijdt over enkele doodskisten, een camion geladen met doodskisten had een ongeval waardoor die op de baan liggen terwijl een motard dood ligt op de autoweg wat een ironisch beeld oplevert, Teresa, gespeeld door Barbara Colen meent water te zien stromen uit de doodskisten, …), een thriller/horror (erg bloederige scènes van omver geknalde hoofden, een erg spannende scène met kinderen die ’s nachts om ter verst een flikkerende zaklamp moeten weg leggen, …) én komedie.

Ook de soundtrack is op zijn minst bevreemdend met ‘Gold’ van Gary Kemp (bekend in de gezongen versie door Tony Hadley van Spandau Ballet) dat hier foutief als ‘een Amerikaanse song’ voorgesteld wordt (Kemp en Hadley zijn Britten n.v.d.r.) die te horen is wanneer de dokter van Bacurau – die bij de begrafenis van Teresa’s grootmoeder te diep in het glas keek - de indringers met eten en drank wil begroeten er fijntjes aan toevoegend dat ze niets kon doen voor de twee leden die de Amerikaanse groep ondertussen verloren heeft.

Verder is uit 1960 ‘Nao Identificado’ van Caetano Veloso en ‘Entre As Hortencias’ van Nelson Ferreira, uit 1966 ‘Requiem Para Matraga’ van Geraldo Vandré, uit 1973 ‘Bichos Da Noite’ van Sergio Ricardo en het vier jaar oude elektronische erg modern klinkende ‘Night’ van John Carpenter uit diens album ‘Lost Themes’ te horen in deze prent. Dat in combinatie met de nummers die Mateus Alves Souza en Tomaz Alves Souza schreven voor Bacurau, onderstreept hoe eclectisch deze soundtrack wel is en hoe even bevreemdend die net als de film is. Een film die iets meer dan twee uur duurt, wiens verteltempo wat aan de trage kant ligt en wiens spanningsboog daardoor niet strak genoeg is. Om kort te gaan: we hebben toch zeker twee keer naar onze klok gekeken. Dat Bacurau de juryprijs in Cannes in de wacht sleepte is dus enigszins logisch maar net als de film ook een tikkeltje bevreemdend.

< Bert Hertogs >