Recensie Chicago

Wie houdt van schaars geklede dames, knappe dansers, livemuziek, humor en  sensuele choreografie met suggestieve trekjes zat bij Chicago duidelijk op zijn plaats. In deze musical bracht de Nederlandse cast het tragikomische verhaal van Roxie Hart en Velma Kelly uit het Chicago van de jaren ’20. Geert Hoste mocht in deze vertoning de rol van advocaat Billy Flynn voor zijn rekening nemen en acteren ging hem duidelijk af.  Het was alleen jammer dat hij net iets te vaak op het randje van de valse noten balanceerde  toen hij moest zingen. Al bij al was het een zeer vermakelijke voorstelling en een ideaal avondje uit om even alle stress te vergeten.

Het verhaal speelt zich af in het Chicago van de jaren ’20 waar Roxie Hart in koelen bloede haar minnaar doodschiet. Zo komt ze in de Cook County gevangenis terecht waar Mama Morton de plak zwaait. In ruil voor het juiste bedrag wil Mama Morton best wel dingen regelen voor haar meisjes en zo zorgt ze dat de flamboyante advocaat Billy Flynn interesse krijgt voor Roxies verhaal. Dit is tegen de zin van Velma Kelly die ook op Flynn rekende voor haar vrijspraak in de moord op haar echtgenoot en zus. Flynn is een meester in het manipuleren van de pers en de jury en adverteert zich dan ook met de volgende slogan: “Mocht Jezus Christus in Chicago gewoond hebben en  5000 dollar gehad hebben, ’t was daar anders afgelopen.” Tijdens een groots mediacircus wordt de waarheid lichtelijk anders ingekleurd, wordt Amos (Roxies echtgenoot) in de juiste vorm gekneed om als getuige te dienen en wordt uiteindelijk de vrijspraak bekomen.

Het decor bestond uit een orkestbak die op het podium stond en enkele stoelen die telkens weer van plaats veranderden. Hoewel het misschien net iets te statisch en eenvoudig was voor zo’n grote productie, werkte dit juist in het voordeel van de dans en de choreografie van Ann Reinking. Nu het publiek niet afgeleid werd door extravagante achtergronden, viel het extra hard op hoe acrobatisch en soepel de cast zich over het podium voortbewoog. Heel wat dansacts in ”Chicago” waren uitdagend sensueel zonder ooit vulgair te worden. De welgevormde dansers en danseressen flirtten voortdurend met elkaar en met het publiek.

Laurie Reijs mocht de rol van Roxie Hart zingen en Joke de Kruijf vertolkte die van Velma Kelly. Vooral in het lied “Roxie” kwam de mooie klank van Laurie Reijs’ stem ten volle tot haar recht. Ook toen  ze tijdens “Onze tijd” zachtjes aan de opbouw van het nummer begon, klonk ze heel subtiel. Joke de Kruijf klonk tijdens het acteren soms net iets te Nederlands en te plat, maar dat hoorde ongetwijfeld bij haar rol. Wanneer ze in een typisch musicalduet als “Mijn beste vriend” zich samen met Laurie Reijs eens volledig mocht geven, bewezen beide dames dat ze hun plaats in de spotlights terdege verdiend hebben. Je zou haast vergeten te vermelden dat de rollen van Roxie en Velma niet alleen een goede stem, maar ook nog een dosis danstalent vereisen.

Geert Hoste was een beetje de vreemde eend in de bijt. Hij moest in deze Nederlandse cast de Vlaamse noot brengen. Op zich was het best wel jammer dat men vanwege het productiehuis niet de moeite gedaan had om typisch Nederlandse uitdrukkingen in Seth Gaaiekma’s vertaling te vervlaamsen. Zo spreekt niemand hier over “de lik” of over “beschuit met muisjes”. In Vlaanderen moet je naar het “gevang” en krijg je bij een geboorte “suikerbonen”. Geert Hoste moest met zijn accent de Vlaamse kleuren dan maar verdedigen en dat deed hij met verve. De rol van gladde advocaat die graag een loopje neemt met de waarheid, lag hem blijkbaar heel goed. Je zag hem gewoon stralen toen hij tijdens “Liefde is waarvoor ik leef” door zes mooie danseressen in weinig verhullende kledij bijna volledig achter witte veren werd verstopt. Alleen tijdens de songs kon hij niet overtuigen. Geert Hoste is geen zanger en dat viel o.a. tijdens “Hocus Pocus” heel erg op: geregeld flirtte hij met de grens van het vals zingen. Aan het applaus te horen op het einde van de voorstelling, had het publiek daar meer dan voldoende begrip voor.

Voor de volledigheid vermelden we toch nog even de prestatie van J.Taconis in de rol van Mary Sunshine en Peter Lusse als Amos Hart. Beiden slagen er op voortreffelijke wijze in een karikatuur neer te zetten zonder al te hard te overdrijven. Al was de opera-imitatie van J.Taconis er soms net iets over, het was een fraaie vocale prestatie. Peter Lusse speelde de perfecte “sloef” en kreeg zijn momentje in de spotlights tijdens “Cellofaan”. Compleet met witte handschoentjes bracht hij een mimeachtige uitvoering van dit tragische lied.

Voor liefhebbers van zang en dans, musicalfans of mensen die gewoon een avondje willen ontspannen is deze productie van “Chicago” een aanrader.

< Sascha Siereveld >