Recensie Liedjes van Annie ★★★

Hebt u in een nostalgische bui soms ook een verlangen naar de liedjes van Wim Sonneveld, Conny Stuart, Leen Jongewaard, Jenny Arean en Frans Halsema? Wel, dan zit u bij ‘Liedjes van Annie’ aan het juiste adres. In een avondvullend programma brengen Maike Boerdam, Lucas Van den Eynde en Sam Verhoeven onder de muzikale leiding van Pol Vanfleteren in de Rode Zaal van het Fakkeltheater een hommage aan de vrouw die een hele generatie Nederlandse artiesten voorzag van memorabele liedjes: Annie M.G. Schmidt. Samen grasduinen ze in het collectieve geheugen van het Nederlandse lied en brengen ze hits als: ‘In een rijtuigje’, ‘Marjolijne’, ‘Op een mooie Pinksterdag’, ‘Vluchten kan niet meer’ en ‘Nikkelen Nelis’. Al moeten we bij dat laatste nummer toegeven dat de tekst niet van Annie M.G. Schmidt is. Maar de muziek is wel van Harry Bannink en … het is gewoon een te leuk nummer voor Lucas Van den Eynde om het niet in dit programma op te nemen.

Wie Sam Verhoeven al een tijdje kent, weet al langer dan vandaag dat hij fan is van Sonneveld, Halsema en consoorten. Tijdens Hotel Vocal neemt hij geregeld de gelegenheid te baat om liedjes van Annie M.G. Schmidt te programmeren. En liedjes als ‘Marjolijne’ en ‘Water bij de wijn’ zijn dan ook een kolfje naar zijn hand. Vooral wanneer hij tijdens ‘Water bij de wijn’ de cynische commentaren als tussenstukjes in het opgekuist Antwerps mag doen, is hij op zijn best.

Voor ‘Sorry dat ik besta’ kruipt Sam persoonlijk achter de vleugel en neemt pianist Pol Vanfleteren zijn accordeon ter hand. 42 jaar geleden schreef Annie M.G. Schmidt deze song die het thema homofobie aan de kaak stelt en anno 2019 moeten we vaststellen dat de tekst, jammer genoeg, nog altijd actueel is. Daarom nam Sam Verhoeven dit lied van Willem Nijholt mee op in de setlist. ‘Sorry dat ik besta’ begint heel klein en intiem met alleen de vleugel als begeleiding. Langzaamaan komen de ander instrumenten mee invallen, neemt de kracht toe en klinkt het als een aanklacht tegen de maatschappij. Het eindigt uiteindelijk luchtig en hoopvol.

Hoopvol en luchtig is ook de sfeer tijdens ‘Op een mooie Pinksterdag’ dat Sam in duet zingt met Lucas Van den Eynde. De twee heren combineren zittend in een lederen Chesterfield hun twee stemmen tot een harmonisch geheel waarbij Sam zonder moeite overgaat naar de tweede stem. Ansje De Groef bespeelt haar contrabas, Michael Asnot ruilt de gitaar voor de banjo en Pol neemt naast de toetsen ook de trompet voor zijn rekening. Alle puzzelstukjes vallen op hun plaats en het vijftal levert dan ook een poëtisch mooie versie van deze ode aan het vaderschap af.

De stemmen van Sam en Lucas passen heel goed samen en dat valt heel erg goed op wanneer ze in een mix van ‘Stroei Voei’ en ‘Wosjni Nowgarad’ niet alleen mét elkaar, maar ook tegen elkaar zingen. Pol Vanfleteren is erin geslaagd om in het arrangement de twee nummers naadloos met elkaar te laten verweven en de heren zingen in namaak Grieks en nep Russisch hun duel. Michael Asnot zorgt ondertussen op mandoline voor de juiste etnische klankkleur. Deze mash-up is een leuk stukje spielerei dat in sfeer aanleunt bij ‘Popocatepetl’.

Vooreerst een dikke proficiat aan de drie artiesten van dienst voor het feit dat ze de titel al kunnen uitspreken. En dan een dikke foei omdat ze durven verwachten dat het publiek deze prestatie kan evenaren. De zaal is daar niet helemaal klaar voor (ook al doet ze aardig haar best). Al is het maar omdat ze, in tegenstelling tot Sam, Lukas en Maike, niet is uitgedost in Mexicaanse outfits met bijpassende attributen. We hebben ook geen Mexicaanse snor zoals Maike.

Dat Maike zich als een vis in het water voelt bij het oeuvre van Annie M.G. Schmidt hoeft u niet te verwonderen. Als musicalster is ze vertrouwd met het werk van de vrouw die aan de wieg stond van de Nederlandse musical. In ‘Ali Cyaankali’ mag ze met een Rotterdams accent haar rolletje als Ali spelen en dat levert grappige moment op. Maar veel sterker vinden we haar prestatie in ‘Het is over’ van Conny Stuart.

In het begin voel je de opgekropte emotie in de zang. Pol Vanfleteren zorgt op piano voor de dramatische ondertoon. Op de momenten dat ze dan terugdenkt aan de goede tijden in de relatie, klinkt Maike Boerdam hoopvol en licht. Michael Asnot zorgt daar op akoestische gitaar voor de romantische noot. Maar hoe meer het nummer vordert, hoe moeilijker de emotie in toom te houden valt en daar klinkt dan de woede toch door in de zang. Heerlijk om te zien en te horen hoe spel en zang schommelen tussen liefde, verdriet en woede. We zouden dit nummer bijna uitgeroepen hebben tot de beste prestatie van Maike tijdens deze voorstelling, maar na rijp beraad gaat die eer naar ‘Vluchten kan niet meer’.

U kent het nummer ongetwijfeld van Jenny Arean en Frans Halsema, maar de versie van Maike en Lucas is zowaar nog mooier. Gezeten op twee barkrukken met een romantisch lichtje op de achtergrond brengen ze een uiterst romantische en zachte versie van deze Nederlandse klassieker. De twee stemmen blenden geweldig mooi en Maike gaat moeiteloos over in de tweede stem. ‘Vluchten kan niet meer’ blijft over heel de lijn een streling voor het oor.

< Sascha Siereveld >

De setlist:

Deel 1:

1. Dit is de spin Sebastiaan (gedicht)
2. Medley ‘Ja zuster, Nee zuster’
3. Water bij de wijn
4. Wij doen samen met één vrijer
5. Het is over (Ze mag hem hebben)
6. Wil joe hef a kup of tie?
7. Marjolijne
8. Ali Cyaankali
9. Op een mooie Pinksterdag
10. De ouwe Jacob
11. Sorry dat ik besta
12. Popocatepetl

Deel 2:

1. Nikkelen Nelis (Zij kon het lonken niet laten)
2. Zeur niet
3. Wat voor weer zou het zijn in Den Haag?
4. De bij
5. Ik zou je het liefste in een doosje willen doen
6. Stroei Voei / Wosjni Nowgarad
7. Herr Heinzelmann
8. Vluchten kan niet meer
9. Karel 

Bis:

1. Margootje