Recensie Franco Saint De Bakker

Franco Saint De Bakker heeft zijn derde album klaar, ‘Live at the Ancienne Belgique III’. Zelf noemen ze zich en terror jazz-combo. Oorspronkelijk was het een jazzkwintet, een afstudeerproject van gitarist Elko Blijweert voor de Jazz Studio in Antwerpen. De groep bestaat intussen 10 jaar. In de Arenberg stonden ze met 8 + 1 gast op het podium

In het begin van zijn bestaan focuste Franco Saint De Bakker op jazzstandards van o.a. Charlie Parker, John Coltrane, Ornette Coleman, Mal Waldron of Sonny Clark. Maar later gingen de muzikanten voor meer dwarse, eigenzinnige en eigen composities. Op het jongste album staan vooral eigen composities, al speelde de groep ook enkele covers die ze in een eigenzinnig jasje stoken.

Baby-Face Willette’s “Song of the universe” was zo’n eerste cover, waarbij verschillende muzikanten al vrij snel in de set de melodie afwisselend naar het eigen instrument mochten trekken. “Komti” is een hoogst interessant werk, met veel glissando voor de trombone. Samen zal het later in het werk met de klarinet de hoofdstem voor zijn rekening nemen, waarop alle andere instrumenten antwoorden. Naar het einde van “Komti” worden dissonante paden bewandeld wanneer er naar de lagere tonen wordt afgezakt om ze later weer te doen stijgen.

“Leila”, de titel zou refereren naar het nummer van de Kreuners, maar heeft er voor de rest weinig mee van doen, is een ode aan Ornette Coleman en James Blood Ulmer. Meer rockinvloeden bespeuren we echter bij “Foundation”, uit hun tweede album. De elektrische rockgitaar van Elko Blijweert meets jazz, met hier en daar een elektrosound ertussen door Joris Caluwaerts.

Covers van “No One Knows” (Queens Of The Stone Age) en “Blue Monday” (New Order) liet de groep achterwege. Wel speelden ze “Louie Louie” van Richard Berry dat ze volledig naar zich toetrokken en in een “Franco Saint de Bakker”-jasje staken. “Wellicht zijn er betere arrangementen dat de onze” zei Blijweert nederig die verder wees op de palindromische titel van “Martini tram”.

Voor “Space ladder” deed de band beroep op Tim Van Der Poel die het werk componeerde en live kreetjes mocht slaken tijdens het nummer. Het nummer is een reis door de dampkring. De schoonheid ligt op het einde van het nummer waar pianist Joris Caluwaerts heel even een streepje rustige, tonale en in zijn eenvoud gelaten melodie mag spelen. Het contrast met al wat we ervoor hoorden in het nummer werkt. Knap.

“Playfield” zou als woord niet bestaan. Dat zou wel eens kunnen, want ons woordenboek raadde “playing-field” aan. Toch verdedigde Blijweert zich, dat hij het onlangs nog op een flipperkast zag. Zijn elektrisch gitaarspel in combinatie met een repetitieve synthesizerdeun, gaven wel een soort flipperkastsoundeffect aan het ganse nummer.

Piano en contrabas bepaalden het in driekwart-maat geschreven House on the left side ofd the river. En bij de laatste bis “Calvaire” bewoog Blijweert samen met Van Der Poel als een slinger van een slingeruurwerk op het podium. Naarmate het nummer vorderde, steeg het ritme. Ook de toonaard ging opeens een stuk de hoogte in.

Franco Saint De Bakker’s terror jazz: you like it or you hate it. Maar de groep verdient minstens een poging van liefhebbers van experimentele jazz om hun muzikale wereld te ontdekken en begrijpen. Al is dat laatste ook voor ondergetekende niet altijd even evident.

< Bert Hertogs >

De setlist:

1. My life
2. Song of the universe - Baby-Face Willette
3. Also sprach R2-D2
4. Powerhouse
5. Barfly
6. Komti
7. Leila
8. Foundation
9. Louie Louie - Richard Berry
10. Martini tram
11. Space ladder
12. Flèche d’or – Django Rheinhardt
13. Playfield

Bis:

1. House on the left side of the river
2. Calvaire