Recensie As long as we are playing ★★

Speels maar veel te vrijblijvend en nergens naartoe werkend is de jongste dansvoorstelling As long as we are playing van Kabinet K, Lod Muziektheater en hetPaleis die in Antwerpen in première ging. Joke Laureyns en Kwint Manshoven baseerden zich op hoe kinderen zich gedragen tijdens een spel, en spelen op zich bij het maken van hun choreografie. Hoewel het premièrepubliek laaiend enthousiast reageerde – er zaten dan ook wel wat familieleden van de kinderen te glunderen in hun theaterzetels – bleven wij volledig op onze honger zitten. In die zin dat de zoveelste keer vliegertje spelen met een kind en daarmee cirkels draaien op den duur behoorlijk begint te vervelen door die herhaling. De voorstelling die nochtans erg goed begint en er aanvankelijk een snel tempo op nahoudt, valt gaandeweg zo goed als stil, en ook de creativiteit lijkt na verloop van tijd helaas opgebruikt. Het eindbeeld: pentanquen om balletjes of andere voorwerpen in een ring te gooien voelt al even laid back aan als de voorspelbaarheid en het gemak van deze voorstelling waarvan de live muziek van Thomas Smetryns (mee door de kinderen gespeeld, zo horen we Lorenz Ludovic Maes op trompet en zang, Aya Vanvinckenroye op fagot, Nona De Neve op drums, trompet en ukelele en Marieke Berendsen op viool, synths en drums en sneren ze al eens naar avant garde ook) en soundeffecten (een knikker die in een cimbaal draait) beter is dan de choreografie an sich.

Ja hoor, we hebben proberen bij te houden welke spelletjes we allemaal te zien kregen: wimpelroof, kat en muis, vleeshoop, cowboy en indiaan (op westermuziek op vinyl), 10-bal (met een propje), hoepelen, paard en ruiter, kettingtikkertje, haasje-over, een letterkoekje eten zonder handen te gebruiken, kledingwissel, blindemannetje, verstoppertje, verkleden (politieagent spelen met veel streken door gewoon een zonnebril op te zetten), pijl en boog (met sokken), om ter meeste sokken in je mond steken, een cimbaal als tol gebruiken, enz. De docu Récréations van Claire Simon vormde een belangrijke inspiratiebron voor As long as we are playing. Op de speelplaats van een kleuterschool registreerde ze met haar camera wat er zich daar afspeelde.

De grappigste scènes in deze productie zijn met stip het tenen flossen, een fietsband aan een haak proberen krijgen door op de rug te kruipen van iemand of door een menselijke toren te creëren, er een stokje bijhalen terwijl er een veel makkelijkere oplossing is die soms veel dichter ligt dan je dacht (waardoor het publiek al die tijd zich afvraagt hoe dom je kan zijn, als er niet veel verder een lange stok en een ladder tegen de muur staan). Ook wanneer een duo zich wikkelt in een zwart theaterdoek – elkaar niet ziend – en tegen elkaar probeert te botsen (al dan niet om de ander uit evenwicht te halen) levert dat veel spelplezier op. Verder zien we ze snelwandelen met veel pretentie terwijl de rest dat nabootst, wandelen als zombies, en koorddanst iemand op gele tape op het podium (wat een clichébeeld is wat ons betreft).

Hoewel het spelplezier van de kinderen aanstekelijk om zien is, vraag je je als toeschouwer op den duur af of je niet even goed een kwartiertje naar een speelplaats kan trekken of naar de lokale jeugdbeweging op zondag om vergelijkbare ‘choreografieën’ te zien die misschien nog veel bruter, agressiever, en vooral een veel rijker palet aan emoties (van mega happy, over zwaar verdrietig, en alles ertussen in) tonen. Op dat vlak benadert As long as we are playing maar heel even de realiteit in een veel te korte scène waarin een kind gepest is en tegen de muur met kleefband is geplakt. Spel, vernedering, pesten, ruzie, gevecht (hier slechts erg fragmentarisch te zien door aan elkaars haren te trekken), plezier en tranen, ... liggen erg dicht bij elkaar op eender welke speelplaats. Op dat vlak konden de makers veel verder gaan en dichter de realiteit benaderen door een rijker scala aan emoties te tonen via dans en die extremen plus alles ertussenin te tonen. As long as we are playing laat volgens ons dus te veel liggen, is al met al te braaf, te eentonig hoewel het de grilligheid van improvisaties in het repetitieproces in zekere mate ook toont en is op creatief al vroeg voor het einde eigenlijk uitverteld terwijl er zo veel meer mogelijkheden waren. Zonde.

< Bert Hertogs >

Choreografie Joke Laureyns & Kwint Manshoven
Compositie Thomas Smetryns
Met Marieke Berendsen, Nona De Neve, Ilena Deboeverie, Marie-Lou Liberale, Lorenz Ludovic Maes, Kwint Manshoven, Juliette Spildooren, Louise Tanoto, Lili Van Den Bruel & Aya Vanvinckenroye Scenografie Amy Franceschini & Kwint Manshoven
Kostuums Sofie Durnez & Andrea Kraenzlin
Dramaturgie Mieke Versyp
Licht Dirk De Hooghe
Geluid Pino Etz
Techniek Scène Wout Clarysse
Fotografie Kurt Van Der Elst
Productieleiding Famke Dhont
Productie Kabinet K, Lod Muziektheater & Hetpaleis
Met de steun van De Vlaamse Gemeenschap, Stad Gent, De Tax Shelter Maatregel Van De Belgische Federale Overheid Tax Shelter Partner Flanders Tax Shelter
Met dank aan Les Ballets C De La B