Recensie Symfollies - Het muzieknootje

Symfollies, dat zijn computergetekende tekenfilms op klassieke muziek. Bedoeling is kinderen – vooral kleuters – vertrouwd te maken met klassieke muziek en zijn instrumenten. De verhaaltjes volgen min of meer de dynamiek van het klassieke werk, soms worden ook verschillende klassieke stukken aan elkaar geregen om het geheel fris en boeiend te houden voor kleuters.

Heel wat kleine jasjes bieden zich aan de vestiaire van de Roma aan. De meeste kleuters zijn best opgewonden om wat er vanmiddag staat te gebeuren. Een begeleidster van een groepje kinderen zet haar oogappels op een rij en spreekt af om in stilte de zaal te betreden.

Fijn, maar eigenlijk onnodig als je weet dat Antje De Boeck, de aankondigster van de filmpjes, vaak in interactie gaat met de kindjes in de zaal. “Al een geluk dat ik een micro heb” beseft ze wanneer een zoveelste vraag van haar aan de kleuters met heel wat door elkaar geroep, wordt beantwoord. Toch houdt ze stevig de touwtjes in handen wat ook nodig is hoewel ze zogezegd zenuwachtig is. Haar mini mondharmonica kan haar kalmeren, en dus blaast ze even op het instrument voor ze het eerste filmpje aankondigt.

Tien tekenfilms krijgen we voorgeschoteld die helemaal op maat zijn geschreven voor kinderen. Zo krijgen we er een over vliegeren te zien. Daarnaast zien we de hoofdfiguurtjes Stradi en Viola doen alsof ze naar de keuken slaapwandelen om er koekjes uit de koekjestrommel te halen. Maar hun ouders hebben het al snel door, en nemen hen daarop beet op de tonen van String Quartet no. 17 in F “Serenade” van Haydn. Trump, de trompet, mag cool wezen in een luxueus voertuig. Naar hem wordt ook gekeken, wanneer de trouwring zoek is van een koppel. Dat alles speelt zich af op de tonen van de Bruiloftsmars van Mendelssohn. Wij konden er alvast van genieten, maar de presentatrice vond het – zogezegd - maar een “vervelend” filmpje. Zelf is ze al 7,5 keer getrouwd, gaf ze mee. 3 Keer voor een film, 3 keer voor TV en 1,5 keer in het echt.

De Boeck meldt ons dat “bang, boos, blij en verdrietig” haar 4 gevoelige snaren zijn. Van elke emotie is er wel minstens één filmpje die er bij past. Hoogtepunten zijn ongetwijfeld een pure versie van Schuberts “Ave Maria” waarin we een verdrietige Stradi zien, wiens snaar stuk is. Gelukkig neemt zijn vader hem mee naar een figuurtje, die hem een spiksplinternieuwe plaatst. Ook sterk zijn “Bagatelle N °25 in A Für Elise van Ludwig van Beeethoven” dat voorzien wordt van het romantische filmpje waarbij Viola ‘s nachts naar de sterren kijkt. Een ster valt naar beneden, ze raapt het op en legt het op een kussentje op haar nachttafeltje. Al snel wordt ze terug wakker van het felle licht buiten. Alle andere sterren cirkelen rond haar thuis, op zoek naar de verdwenen ster. Viola doet het raam opnieuw open en geeft de ster terug haar vrijheid.

Michel Bisceglia aan piano, Peter Heiremans op cello , Ludmilla Ignatieva op eerste viool, Inge Walraet op viool en Barbara Smet op altviool zetten een puike prestatie neer. Jammer dat ze met 5 de wals van het Zwanenmeer van Tchaikovsky als eerste nummer speelden. Dit klassieke werk en nog enkele andere die op hun setlist stonden, vragen om meer dan 5 instrumenten en klonken nu wat kaaltjes. Maar wanneer het kwintet kamermuziek bracht, was het krak erop.

Fijne voorstelling die deed wat het moest doen: de taal van de muziek laten horen. Een taal die iedereen verstaat. Knap staaltje edutainment.

< Bert Hertogs >

De setlist:

1. The Movie – Waltz from Swan Lake - P.I. Tchaikovsky
2. The kite-Symphony no.4 Opus 90 - “Saltarello” - Mendelssohn
3. Falling star - Bagatelle in A ‘Für Elise’ -  Beethoven
4. Sleepwalking - String Quartet no. 17 in F “Serenade”- J. Haydn
5. The Wedding – “Wedding March” - ‘A Midsummer Night’s Dream’- Mendelssohn
6. Cave – Ouverture 1812 -  P.I. Tchaikovsky
7. The Broken String - Ave Maria - Schubert
8. Musical note -   Orpheus in the Underworld - J. Offenbach
9. Rocket – The Walkure - R. Wagner
10. Aeroplane – Ouverture ‘Light Cavalry’ - F. von Suppé