Recensie Dear Evan Hansen ★★★

Zes Tony Awards won Dear Evan Hansen in de States. Nu de musical ook, na de de VS en Canada voor het eerst aan de andere kant van de plas te zien is, komen daar wellicht nog een paar Olivier Awards bij straks. Maar is de musical, waarvan het The Greatest Showman-duo Benj Pasek en Justin Paul de liedteksten en muziek schreven en Steven Levenson het boek wel zo goed? Neen. Hoewel de voorstelling thema’s al sociale angst, rouw (in ‘Requiem’ horen we hoe een zus niet kan liegen, ze mist haar overleden broer die zelfmoord pleegde niet omdat ze niet veel aan hem had en hij in haar ogen eigenlijk een monster voor haar was, de vader zingt dan weer dat ie het niet kan omdat ie te ontgoocheld in hem is, terwijl zijn vrouw niet kan geloven dat haar zoon er niet meer is) en eenzaamheid behandelt, kruipt deze productie niet onder onze huid. Zeker, die show stop – we dachten dat het nooit voorkwam op de West End, maar kennelijk waren we fout, dit was onze allereerste keer ever in Londen dat we het er meemaakten – na nog geen twintig minuten kwam er erg ongelegen – voor zover show stops al gelegen kunnen vallen. De opbouw van het verhaal was namelijk nog maar net bezig en in de scène die moest volgen zou Evan aan tafel bij de Murphys zitten om zijn verzonnen verhaal dat ie goed (maar stiekem) bevriend was met hun pas overleden zoon Connor, die zelfmoord pleegde, verder uit te diepen. Daarnaast kwam het constant op- en afrijden van ronde podiumelementen van David Korins – waar het dus fout mee kan lopen – behoorlijk repetitief en dus erg scenisch over. Doe daar de weliswaar puike visuals van Peter Nigrini (die whatsapp video messaging, social media, Youtube, en knappe grafische teksten in Word over de schermen en op het podium laat projecteren) en belichting (die erg minutieus getimed is met de bewegingen van de acteurs, denken we maar aan het schouderklopje dat vader Larry Murphy, gespeeld door Rupert Young, aan Evan geeft en tegelijkertijd voorzien wordt van een lichtverandering door Japhy Weideman bij die weliswaar zo afgemeten aanvoelen dat ze het geheel wat steriel maken) en het feit dat geen enkel personage degelijk psychologisch uitgewerkt is bij en je blijft eigenlijk met een simpel en banaal verhaal zitten over een jongen die in een hachelijke positie terecht komt waarin ie niet anders dan kon meegaan in het verhaal dat een ander ziet. Hij liegt eigenlijk niet, aanvankelijk wordt de waarheid die hij verkondigt gewoon niet gehoord zodat ie niet anders kan dan meegaan in de perceptie die een ander over en rond hem creëert. Hij is dus geen dader, eerder slachtoffer van de gebeurtenissen. Dear Evan Hansen doet op het einde het tegenovergestelde uitschijnen.

Op de hoofdrol na, Evan werd gespeeld door een overtuigende alternate Marcus Harman die daarmee zijn professioneel podiumdebuut kent, kregen we de hoofdcast aan het werk te zien. Lucy Anderson speelt Zoe Murphy, de zus van Connor (Doug Colling), waar Evan een oogje op heeft en uiteindelijk ook een relatie mee zal beginnen. De dood van Connor en Evans fake verhalen over hun vriendschap hoewel Connor ook een loner was, brengt de twee dichter bij elkaar tot ie niet anders kan dan de leugen opbiechten die grootse proporties heeft aangenomen, met valse e-mails die geantidateerd waren door Jared Kleinman (Jack Loxton), een heus The Connor Project dat zijn herinnering levend moest houden, o.a. via een blog van Alana Beck (Nicole Raquel Dennis), en een video van Evans speech gevolgd door een brief die Evan zelf schreef maar Connor bij zich droeg en dus foutief als de afscheidsbrief van Connor beschouwd wordt, voor massa’s likes, shares en commentaarvideo’s over de video en tekst zorgde. Om maar te zeggen dat mensen snel iets voor waar aannemen.

Waar het ook wat wringt bij ons, is dat de songs eigenlijk (op een song als ‘Good for you’ begeleid door drums en elektrische gitaar na dan), over het algemeen erg intimistisch zijn. De klankkleur wordt vooral bepaald door akoestische gitaar, strijkers en piano. De zangers zingen dan ook zoals verwacht tamelijk zacht. Maar in de hoge noten wordt er echter zo’n volume gezet dat het niet alleen te hard afsteekt met de rest van de sfeer van de songs, maar ook eerder neigt naar roepen. Zowel bij Harman en Anderson als de rest van de cast komt dat voor.

Aanvankelijk is Dear Evan Hansen overigens best grappig, wanneer Alana Beck stelt dat ze een productieve zomer achter de rug heeft bijvoorbeeld. Jared lacht met de gebroken arm van Evan: 'Je bent de eerste die zijn arm breekt tijdens het masturberen' of wanneer hij in zijn eerste fake e-mailconversatie tussen Connor en Evan zijn gay fantasieën helemaal de vrije loop laat gaan en Colling die ook mag zingen. In ‘Sincerely yours’ gaat het in het begin dan ook over de tepels wrijven: ‘I rub my nipples and start moaning with delight’ en fantaseert ie dat ze geheime e-mailaccounts hadden om aan sexting te doen, door foto’s van hun penissen uit te wisselen bijvoorbeeld. In het tweede bedrijf zit veel minder humor. Hier komt ie dan ook uit onverwachte hoek, van Lauren Ward als Cynthia Murphy. Wanneer ze wijn aanbiedt, moet ze daar in een adem meteen aan toevoegen dat die komt van druiven die uit een duurzame wijngaard komen. Of hoe we zo te weten komen met welke hype Zoes moeder (na o.a. haar Boeddhistische periode) nu aanbeland is. Een aantal toeschouwers, zoals wij, zien de humor ervan in. Alles is van tijdelijke aard, elke hype. En ook deze van Dear Evan Hansen zal ooit wel gaan liggen. Qua gevoel ligt deze musical volgens ons erg dicht bij Come from away. Maar die laatste vinden we muzikaal veel sterker, inhoudelijk veel warmer en kroop wel onder onze huid.

< Bert Hertogs >