Recensie Last Christmas ★★

Een romantische dramedy die niet van de grond komt, dat is Last Christmas. De prent die Paul Feig regisseerde werd bij elkaar geschreven door Greg Wise en niemand minder dan Emma Thompson. Dat neemt niet weg dat het eindresultaat gewoon bedroevend is. Het lijzige tempo doet je vaak weggeeuwen en de songs van George Michael en Wham! zijn zo fragmentarisch en clichématig erin verweven (Kate, gespeeld door Emilia Clarke, die een hoog girl next door-gehalte heeft, wordt onder andere gewekt wanneer de videoclip van ‘Wake me up before you go-go’ te horen is) dat ook op dat vlak de prent je op je honger laat zitten. Pas na een uur komt de eerste plottwist, en de grootste volgt tien minuten voor het einde. Uiteindelijk weet de film ook geen richting uit te slaan, en voelt die op den duur vooral als een pleidooi om elkaar te helpen wanneer iemand het nodig heeft, naar boven te kijken, en is het vooral ook een film die een anti brexit-standpunt inneemt waarbij sommige Londenaars als pure racisten worden afgeschilderd die eisen dat er Engels gesproken wordt op de bus door nieuwkomers uit onder andere ex-Joegoslavië. Kate, eigenlijk heet ze Katarina, is toen ze klein was gemigreerd naar het VK met haar ouders. Haar moeder, die erg traditioneel is, zal op haar beurt de Polen de schuld geven waarom de Britten hen niet mogen …

Last Christmas gaat dus ook over anderen aanvaarden zoals ze zijn. Zo blijkt Kates zus lesbisch maar moeite te hebben om dat ook aan haar ouders te vertellen. Kate heeft net een moeilijke tijd achter de rug en werkt nu in een kerstwinkel aan Covent Garden. Wanneer ze op een avond de winkel vergeet te sluiten, moet haar bazin haar eigen ruit inkloppen zodat het op een inbraak lijkt en ze nog iets kan terugtrekken van de verzekering. Dat terwijl de puinhoop in de winkel niet het resultaat is van een inbraak maar van vandalisme.

Wie al in Londen geweest is, herkent sowieso onder andere Seven Dials, het rond punt dichtbij het Cambridge Theatre waar Matilda the musical speelt, het smalste straatje van de hoofdstad van het VK en een speelgoedzaak aan Regent Street. Kate wil meer uit het leven halen dan het werken als elfje, maar lijkt op professioneel vlak haar leven maar niet in de plooi te krijgen. Op een auditie komt ze te laat aan, maar ze mag toch nog een nummer zingen, weliswaar a capella vermits de geluidstechnicus al naar huis is. Ook wil ze meedoen aan een ijsshow terwijl ze nog nooit een voet gezet heeft op bevroren water. Daarnaast heeft ze bij heel wat vrienden en kennissen brokken te lijmen wanneer het couchsurfen fout afloopt. Dat zal ze uiteindelijk ook doen, net als zich inzetten voor de daklozen door op straat kerstliedjes te zingen wat uiteindelijk uitmondt in een kerstshow, een benefiet ten voordele van de daklozen die er zo ook hun talent mogen tonen.

Last Christmas is vooral in het begin grappig wanneer Kate binnengehaald is door een man, ’s morgens douchet en zijn vriendin denkt dat hij in de douche staat en erbij kruipt. Maar daarna gaat het niet alleen bergaf met het aantal grappige scènes, ook het komische niveau en het vertelritme van de prent gaat er stevig op achteruit. Last Christmas is uiteindelijk niet meer dan een inwisselbaar tv filmpje dat perfect in het uitzendschema van een vrouwenzender zou kunnen passen rond de kerstperiode. Maar om die (langdurig) in een grote bioscoopzaal te vertonen, dat is toch wel iets te veel eer voor wat de film uiteindelijk geworden is.

< Bert Hertogs >